Śmietanka towarzyska

Fabuła niezbyt porywająca, zawiera wiele cytatów i autorskich powtórzeń, lecz wciąga i śmieszy.

Ani na moment nie tracimy zainteresowania tą romantyczną i jednocześnie dość zabawną opowieścią, szczególnie że wydarzenia przez jakiś czas toczą się w sposób w pełni przewidywalny, a tymczasem czekają na nas naprawdę zaskakujące zwroty akcji.

Tym filmem Woody Allen przypomina nam, o czym najlepiej umie opowiadać - o miłości i o Hollywood. I o tym, że wciąż jest w świetnej formie.

Woody Allen pokazał się z jak najlepszej strony i ponownie udało mu się dać popis swojego stylu.

Niezwykle czarujący, pełen pięknych kadrów i fascynującego klimatu, który pochłania od pierwszej minuty.

Dobrze napisana i opowiedziana historia z tradycyjnymi dla Allena zagraniami, które tym razem udaje mu się całkiem sprytnie ograć.

Ogląda się z przyjemnością. To z pewnością nie jest najlepszy film Allena, sędziwy reżyser daleki jest od wielkiej formy. Wciąż jednak wie, jak zainteresować widza i utrzymać jego uwagę przez ponad półtorej godziny projekcji.

Film trochę jak szampan, którym chętnie raczą się bohaterowie filmu, smaczny, wykwintny i z odpowiednią ilością bąbelków, ale od lat produkowanym według tej samej, sprawdzonej receptury. Dla fanów filmów Allena będzie całkiem przyjemny seans, dla tych, którzy nie przepadają za jego twórczością, może być nieco mdły i mało wciągający.

Dobry film Allena, którym sam reżyser udowadnia, że bardzo dobrze czuje się w świecie wyższych sfer.

Woody Allen w "Śmietance towarzyskiej" nie odkrywa Ameryki i tworzy dokładnie to, czego się po nim spodziewamy: słodko-gorzką historię o tym, ze życie to komedia pisana przez sadystycznego dramaturga. Mimo wchodzenia do tej samej rzeki, seans jest bardzo przyjemny, lekki, a jednocześnie bardzo refleksyjny.

Naprawdę przyjemne półtorej godziny, które równie dobrze spisywać się będzie na małym, jak i na dużym ekranie.

Woody Allen, którego forma od paru lat pozostawia wiele do życzenia, powraca w "Cafe Society" do bezpiecznej formuły bulwarowej komedii. I znów, dzięki tej bezpretensjonalnej konwencji, udaje mu się opowiedzieć całkiem poważną historię erozji romantycznych wyobrażeń w zderzeniu z mało romantyczną rzeczywistością.

Chociaż to film lekki i przyjemny, to co najmniej jego ostatnie ujęcie emanuje bezbrzeżną, paraliżującą nostalgią. Smutkiem, od którego trudno się uwolnić.

Obraz sycący oko pięknymi kadrami, przepełniony szykiem, jazzem i żartem, przez który ciężko momentami zapanować nad salwami śmiechu.

Sarkastyczny, jak za najlepszych lat, a w dodatku pełen niespodziewanych podtekstów i aluzji - najnowszy Woody Allen udał się: jest zabawnie i smacznie.

Po bardzo przeciętnych imprezach, na jakie Woody Allen nas ostatnio zapraszał, przyszedł wreszcie czas na klasyczną ucztę. Bez fajerwerków, ale ze smakowitym menu i interesującymi gośćmi.

Komedia i tylko komedia, nie szukajmy niczego więcej. Typowo Allenowska, czasami urocza, chwilami zbyt naiwna.

Jest filmem urzekającym i dającym widzowi to, co powinno dawać kino - półtoragodzinną rozrywkę.

Pomimo tych wszystkich mankamentów dla wielbicieli talentu Allena nadal jest to pozycja obowiązkowa.

Choć wizja reżysera jest bardzo słodko nostalgiczna, wyidealizowana i pretensjonalna, w żadnym momencie słodycz nie jest przesadzona. To po prostu Woody Allen w całkiem przyzwoitym wydaniu.

Reżyser sypie bon motami, historia płynie sobie leniwym tempem, jest lekko, przyjemnie, do tego opatrzone ładnymi zdjęciami i fajną obsadą.

Zabawa ze Śmietanką towarzyską zaczyna się w momentach kompletnie odklejonych od fabuły, wtedy, kiedy reżyser nakłada na swój film filtr nostalgii, mnożąc odniesienia do starego Hollywood, sypiąc nazwiskami gwiazd jak z rękawa, z historiami, które zyskują jedynie wtedy, kiedy widz złapie kontekst, a nie jest to łatwe.

Kolejny raz Allen dostarczył film, w którym nie zdoła zaskoczyć ani zbulwersować nikogo. Pięknie sfotografowana, lekka komedyjka ze znanymi gwiazdami i odrobinę gorzkim przesłaniem, nie powinna jednak podzielić publiczności. Wspaniały wypełniacz na wieczorny seans w kinie.

Naprawdę imponująca obsada "nowego Allena", który przy pomocy średniego filmu potwierdza ich status supergwiazd.

Allen znów w lekkiej i przyjemnej formie próbuje przemycić refleksje nad paradoksami życia.

Ciężko wybronić ten film i znaleźć argumenty przekonujące o tym, że świat go potrzebował. Café Society opiera się na banałach, a wieńczy go mało odkrywcza teza.

Woody Allen powrócił, ale znów nie robi większego wrażenia. "Śmietanka towarzyska" oferuje zbyt mało, aby przykryć naiwność scenariusza.

Fabuła okazuje się zbyt wątła, by utrzymać zainteresowanie. Zabawne qui pro quo wyczerpuje się szybko.

Satysfakcjonuje jedynie na polu audiowizualnym, co dla niektórych może okazać się wystarczające: wtedy Cafe society to idealna propozycja na wakacyjny, spokojny seans, skutkujący magicznym przeniesieniem się w lata 30. złotej ery Holywood.

Jedynym pocieszeniem - i argumentem za pójściem do kina na Śmietankę towarzyską - jest jazz.

Niby nowy, a wyglądający jak większość ostatnich produkcji kultowego reżysera, co niestety nie jest komplementem.

Choć po ubiegłorocznym seansie "Nieracjonalnego mężczyzny" stwierdziłem, że nadszedł czas, aby mistrz ustąpił i udał się na emeryturę, to jednak nie mogę się pod tym zdaniem ponownie podpisać.

Bardzo przyjemny i pięknie nakręcony film, który przypomina, że Woody Allen wielkim reżyserem jest.

Przypomina trochę początkującą żydowską prostytutkę graną przez Annę Camp - brak mu osobowości, ale ma wystarczająco dużo uroku, żeby przymknąć oko na dłużyzny i dziwaczną perukę Corey'a Stolla.

Dostarcza rozrywki na wysokim poziomie. Allen u schyłku kariery wspiął się na wyżyny swych możliwości, a przynajmniej pokazał, że nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Ogląda się przyjemnie, bo to dobrze zrealizowany film obyczajowy ze znaczącymi elementami komediowymi.

Na tle innych tytułów "Śmietanka towarzyska" nie odznacza się szczególną przenikliwością czy oryginalnością w przedstawianiu kulis branży filmowej, lecz posiada coś równie cennego - lekkość i ludzkie ciepło, pod którymi skrywa się cierpka refleksja nie tylko na temat kina, ale również mechaniki produkowania amerykańskich snów i manowców dorosłego życia.