Filmoskop Toruński CSF

Wizualizuje się jako film technicznie przeciętny i fabularnie nudząco poprawny, który niestety dość skutecznie chłodzi filmowy zapał widzów, zamiast rozpalać go do czerwoności.

Jest wyrazem braku chęci duńskiej reżyserki do przeprowadzenia własnej interpretacji na temat okrutnych prawd o naturze człowieka i otaczającym go świecie, w którym wystarczy jedna błędna decyzja, aby życie rozpadło się jak domek z kart.

Finalnie, jak większość filmów von Triera i kontrowersyjnej sztuki, trudno jednoznacznie ocenić czy Dom, który zbudował Jack jest dziełem wybitnym, czy nie. Na pewno wartym obejrzenia i refleksji nad nim, z pewnością też nie pozostawia nikogo obojętnym.

Stanowi doskonałą okazję, aby zasmakować w produkcjach, reprezentujących właśnie szeroko pojęte kino Azji. Dzięki niemu widz ma okazję do wielopłaszczyznowych doznań: mam tu na myśli nie tylko doznania stricte filmowe, ale także te związane z możliwością zetknięcia się z odmienną kulturą i nieco innym podejściem to tworzenia kina.

Napięcie na ekranie sięga zenitu, w widzach buzują emocje, a oni w ciszy odwracają głowy. Ludność plemienia Yakel zachwyca.

Stanowi doskonałą okazję, aby zasmakować w produkcjach, reprezentujących właśnie szeroko pojęte kino Azji. Dzięki niemu widz ma okazję do wielopłaszczyznowych doznań: mam tu na myśli nie tylko doznania stricte filmowe, ale także te związane z możliwością zetknięcia się z odmienną kulturą i nieco innym podejściem to tworzenia kina.

Paradoksalnie, film nie udziela żadnych odpowiedzi i nic nie wyjaśnia - stawia natomiast jeszcze więcej pytań, co w obliczu opisywanych wydarzeń wydaje się być pełną realizacją reżyserskich zamierzeń.

Szaleńcze próby uchwycenia niemożliwego, bohaterowie którzy odchodzą ze swoimi tajemnicami i ciągłe napięcie podsycane muzyką - to chyba najbardziej charakteryzuje obraz. Balansujemy między wczoraj i dziś, jawą i snem, światem rzeczywistym i fantastycznym. A mistrzowska gra aktorów opleciona doskonałą muzyką sprawiają, że im dłużej oglądamy film, tym trudniej znaleźć granicę miedzy jednym a drugim...

Dla wielbicieli i znawców sztuki oraz dla wszystkich tych, którzy widzą więcej, niż tylko dosłowne przekazy, będzie to zapewne nie tylko ukłon w stronę talentu Strzemińskiego, ale i w stronę postawy jaką jest idealizm, nieugięcie i trwanie w swoim światopoglądzie bez względu na sytuację.

Satysfakcjonuje jedynie na polu audiowizualnym, co dla niektórych może okazać się wystarczające: wtedy Cafe society to idealna propozycja na wakacyjny, spokojny seans, skutkujący magicznym przeniesieniem się w lata 30. złotej ery Holywood.

Niestety, jeśli zebrać całe doświadczenie z seansu "Człowieka" to okaże się, że nie stoi za tym żadna wyjątkowa myśl. Trudno doceniać i rozwodzić się nad wysiłkiem, który włożono w wyprowadzenie tak błahych wniosków.

Tylko tyle - za brak konsekwencji w sposobie obrazowania. Aż tyle - za podjęcie niezwykle trudnego tematu i postać lekarza.

Jest wyrazem braku chęci duńskiej reżyserki do przeprowadzenia własnej interpretacji na temat okrutnych prawd o naturze człowieka i otaczającym go świecie, w którym wystarczy jedna błędna decyzja, aby życie rozpadło się jak domek z kart.

Szaleńcze próby uchwycenia niemożliwego, bohaterowie którzy odchodzą ze swoimi tajemnicami i ciągłe napięcie podsycane muzyką - to chyba najbardziej charakteryzuje obraz. Balansujemy między wczoraj i dziś, jawą i snem, światem rzeczywistym i fantastycznym. A mistrzowska gra aktorów opleciona doskonałą muzyką sprawiają, że im dłużej oglądamy film, tym trudniej znaleźć granicę miedzy jednym a drugim...

Stanowi doskonałą okazję, aby zasmakować w produkcjach, reprezentujących właśnie szeroko pojęte kino Azji. Dzięki niemu widz ma okazję do wielopłaszczyznowych doznań: mam tu na myśli nie tylko doznania stricte filmowe, ale także te związane z możliwością zetknięcia się z odmienną kulturą i nieco innym podejściem to tworzenia kina.

Dla wielbicieli i znawców sztuki oraz dla wszystkich tych, którzy widzą więcej, niż tylko dosłowne przekazy, będzie to zapewne nie tylko ukłon w stronę talentu Strzemińskiego, ale i w stronę postawy jaką jest idealizm, nieugięcie i trwanie w swoim światopoglądzie bez względu na sytuację.

Tylko tyle - za brak konsekwencji w sposobie obrazowania. Aż tyle - za podjęcie niezwykle trudnego tematu i postać lekarza.