6.2
Pozytywnie oceniony przez krytyków
- 58% pozytywnych
- 65 krytyków
6.7
Pozytywnie oceniony przez użytkowników
- 79% pozytywnych
- 47 użytkowników
Kilkanaście lat z życia seryjnego mordercy, który w swoich zbrodniach upatruje mrocznych dzieł sztuki.
- Obsada: Matt Dillon, Bruno Ganz, Uma Thurman, Siobhan Fallon Hogan, Sofie Gråbøl
- Reżyser: Lars von Trier
- Scenariusz: Lars von Trier
- Ostatnia aktywność krytyków: 15 kwietnia 2019 (4 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 27 lipca 2019 (21 dni temu)
- Premiera kinowa: 18 stycznia 2019 (7 mies. temu)
- Premiera światowa: 14 maja 2018 (1 rok temu)
6.7
10.0
0.0
47
Pozytywnie oceniony przez użytkowników
-
79%pozytywnych
-
47obejrzało
-
14recenzji
-
47ocen
-
37pozytywnych
-
10negatywnych
-
8
Przez większość czasu mamy do czynienia z prostą, ale dość interesującą historią o seryjnym mordercy, dobrze zagranym przez Matta Dillona. Koniec to klasyczny Trier, jakiego fani znają i kochają. -
7
Jedna wielka transgresyjna prowokacja, którą trudno traktować poważnie w jakiejkolwiek kwestii. Kupuję z pełną świadomością, świetnie się przy tym bawiąc.Gdyby traktować to na serio, wychodzi przede wszystkim ogromna megalomania von Triera. Ale dostrzegłem tam tyle dystansu, że wolę patrzeć na film jak na autoironiczną i bardzo bardzo czarną komedię. -
9
Środkowy palec wymierzony przez von Triera w kierunku wszystkich krytyków. Zdecydowanie jego najzabawniejszy film choć humor tu zawarty jest smolisty. -
4
Lars nie pohamował swoich podniet. Wykalkulowana prowokacja, jakkolwiek epigońska, w mniemaniu autora urasta do rangi dzieła sztuki. -
7
Do pewnego momentu, tj. 1,5h to świetny, przewrotny, z niezłym poczuciem humoru, odpowiednią brutalnością i z całkiem udanym scenariuszem oryginalny obraz seryjnego mordercy. Potem robi się manierycznie i zwyczajnie nudno, ale takiego von Triera mogę i lubię oglądać. Bawiłem się dobrze, a nawet nie planowałem. Dillon idealny. -
8
Dawno nie oglądałem filmu, który tak by mnie zabrał podczas projekcji. Ponad 2 godziny, podczas których świat nie istniał, a ja co chwilę dziękowałem sobie, że kiedyś tam, któregoś dnia pokochałem kino. Tak, wiem, przemoc. Tak, wiem, może i puste filozoficzne wywody. Nieważne. To film, który pochłania, jest energetyczną i wizualną bombą. -
6
Wtórność nad wtórnościami i wszystko wtórność. Z filmu na film zaczynam się odkochiwać w moim ulubionym twórcy -
5
Odważne, brawurowe, brutalne ale smaczne, zabawne oraz inteligentne kino. Zabawa symboliką, metaforą i przyrównaniem sztuki zabijania do sztuki estetycznej z dziejów ludzkości. Seans mimo to jest za dlugi; im dalej, tym zabawa z psychologią postaci przechodzi na cięższe akcenty egzystencjalne. Upycha wiele tematów I ubiera w surrealistyczne szaty. Po seansie można być albo zdezorientowanym albo pełnym podziwu. Ja jednak trafiłem do grupy pomiędzy. -
6
Lars znowu szokuje i nie boi się mówić tego co myśli. Jednakże po mimo ciekawej formy i rewelacyjnego Matt'a Dillon'a ten obraz momentami zwyczajnie męczy, a epilog to straszliwie niewykorzystany potencjał. -
5
Jest mocny, emanuje przemocą, jest pare bezsensownych scen, dosłownie pare takich, które ciężko się ogląda. Jest również, barwny, surrealistyczny, metaforyczny, intrygujacy, prowokuje i oburza, ale reżyser popłynął filozoficznych rozważaniach i pogubił się swojej treści, w dodatku postacie są czasami strasznie naiwne. Co gorsza film nie spełnia podstawowej roli swojego gatunku, czyli thrillera. Dodatkowo jest nudny i za długi. Broni się mataforami i świetną muzyką, tworząc symfonie zbrodni. -
3
jak dla mnie nudny, początek ciekawy, środek nuuuda, no i końcówka dość ciekawa. Ludzie wychodzili z kina, z kilkunastu przybyłych osób do końca dotrwało jedynie 4. -
3
Fajny film, taki nie za krótki. I do tego udowadniający, że nie mam z brutalnością jakichkolwiek problemów, a jedynie z tym, że ktoś przypadkiem wrzucił cały materiał ze zdjęć do montażowni i nie poddał go jakimkolwiek cięciom. Świetny, podlany gęsto czarnym humorem początek, zmieniający się potem w festiwal cringowatej improwizacji, nieśmiesznych tekstów i bolesnego samouwielbienia podlanego nie humorem, a spermą od ciągłej masturbacji do własnego siebie. -
9
Lars von Trier zawsze uwielbiał szokować, ale tym razem przeszedł samego siebie. Czym pewnie wielu zraził i na marne pójdzie mistrzostwo reżyserskie. Każda kolejna historia jest bardziej makabryczna. Matt Dillon czuje się jak ryba w wodzie, tworzy wybitną kreację, ale przychylności widza to raczej nie zyska. Epilog zwieńczeniem całości. Fantastyczne zdjęcia, dźwięk, muzyka i montaż budują odpowiednie napięcie. Tylko jak tu przetrwać ten film wiedząc że jest coraz bardziej makabrycznie.
