Powidoki

Warto dla harmonii płynącej z ekranu i osobistego rozliczenia się z przeszłością przez reżysera.

Andrzej Wajda rozstał się z nami w pięknym stylu.

Jeśli ktoś nie zna twórczości Strzemińskiego, dowie się z filmu Wajdy o wszystkich najważniejszych teoriach głoszonych przez malarza.

Głównie na ocenie zaważyły braki scenariuszowe i to, że raczej nie przepadam za filmami "jednego aktora" - bo poza Lindą niewiele osób na planie miało szansę się wykazać.

Bezsprzecznie jeden z najważniejszych polskich filmów 2016 roku.

Więcej obiecuje, niż daje, bez ikry.

Pozostawiają po sobie niedosyt.

Produkcja, jaką warto znać, tak jak jej głównego bohatera, a i poprzez przeniesienie bliżej poznacie samego Wajdę, który godnie zakończył swoją karierę.

Ostatni film Andrzeja Wajdy nie powinien być obrazem nieudanym i nie jest. Powidoki okazują się jednak dziełem zupełnie innym niż spodziewali się widzowie.

Nie mają praktycznie słabego punktu.

Jest tytułem nudnym, pozbawionym werwy i zniuansowania. To bardzo skrótowa, wygrana na jednym tonie, biografia-laurka, która nie sprawdzi się w funkcji ani edukacyjnej dla najmłodszego pokolenia, ani jako kino artystyczne.

Łatwo ulec wrażeniu, że Andrzej Wajda nie sprostał wymaganiu, niewypowiedzianemu żądaniu, by stworzyć film wielki. Bo czasem chciałoby się, by niektóre sceny poprowadzić dłużej, by namalować więcej tła i kontekstu, za co laureat Oscara za całokształt twórczości był zawsze chwalony.

Mimo swoich wyraźnych niedociągnięć, ostatnie dzieło Andrzeja Wajdy to kino bardzo rzetelne, nie aspirujące do miana wielkiego, ale takie po prostu uczciwe.

Zadziwiająco aktualny film o artyście, który wbrew światu pozostał wierny sobie i swoim ideałom. Piękny, wzniosły, choć nie wolny od potknięć.

Choć dzieło to nie dorównuje najwybitniejszym dokonaniom mistrza, zapewne jest jego najlepszym obrazem od czasów, przynajmniej, "Korczaka".

Forma bowiem traci na znaczeniu, jeśli tylko ma się coś ciekawego i ważnego do powiedzenia. A Wajda na szczęście wciąż ma.

Ogląda się bardzo ciężko. Brakuje mu świeżości, której nie wprowadzają nawet młode twarze na ekranie, towarzyszące Bogusławowi Lindzie.

Ratują się jedynie rolą Bogusława Lindy i zdjęciami Pawła Edelmana, który po prostu od lat nie schodzi poniżej pewnego poziomu.

Sam w sobie jest niezły, czuć atmosferę polskiej szkoły filmowej, nawet w tych lekko sztucznych dialogach, eleganckich głosach i dobrej dykcji, jak w Popiele i diamencie czy Do widzenia do jutra.

Choć film w wielu kwestiach kuleje, bez wątpienia warto go obejrzeć.

Dla wielbicieli i znawców sztuki oraz dla wszystkich tych, którzy widzą więcej, niż tylko dosłowne przekazy, będzie to zapewne nie tylko ukłon w stronę talentu Strzemińskiego, ale i w stronę postawy jaką jest idealizm, nieugięcie i trwanie w swoim światopoglądzie bez względu na sytuację.

Nie mogę jednak przejść obojętnie wobec wielości potknięć i ich Powidokom wybaczyć. Niemniej, jeśli szkoły mają w tym roku wybrać się na jedną polską produkcję do któregoś z multipleksów - polecam ostatni film w reżyserii Andrzeja Wajdy.

Wajda zapomniał chyba o tym, że film to twór, który musi zgrać się ze sobą wieloma elementami. Zamysł pozostał zamysłem, a realizacja zostawiła dużo do życzenia.

Szkołę polską rzeczywiście bardzo czuć, i fajnie, zwłaszcza że film kończy się akurat tuż przed tym, jak ona powstaje. Ładnie się to łączy. Bardzo podobała mi się muzyka i kadry, ale ekranowa córka Strzemińskiego, Bronisława Zamachowska, czasami trochę mnie irytowała.

Jedna z lepszych filmowych biografii ostatnich lat. Mimo że scenariusz miejscami wydaje się nieco chaotyczny i nadto moralizorski, posiada też miejsca niedookreślone, zostawiające pewną swobodę w interpretacji.

Nawet jeżeli same Powidoki nie dorównują najlepszym filmom Wajdy, samo słowo może być przydatne do mówienia o polskim kinie. Bo ono bez powidoków twórczości Andrzeja Wajdy nie może się obejść.

Dziwny film, w którym Wajda wypowiada się w kwestii relacji sztuka-władza, co dzisiaj wydaje się dziwnie aktualne. Na tym polu reżyser wygrywa, dając sporo ognia. Jako portret Strzemińskiego wydaje się niekompletny, troszkę wybielony, pozbawiony pazura.

Ostatni film Andrzeja Wajdy "Powidoki" jest tyleż realistyczny, co symboliczny. Tyleż ponury, bo o takich opowiada czasach, co zaskakująco malarski, oddający cześć sztuce.

Nie byłoby tego filmu bez Lindy, grającego w sposób zniuansowany na rozmaitych strunach emocji.

Trochę bawi mnie jednak to, że Wajda, który ukochał twórczość Akiry Kurosawy, na ostatnim zakręcie twórczości popadł jakby niechcący w tak staromodny seksizm czy wręcz męski szowinizm, na jaki cierpiał japoński reżyser.

"Powidokom" zabrakło więc finezji i konsekwencji w budowaniu wiarygodnych, organicznie rozwijających się sytuacji, choć trzeba przyznać, że Bogusław Linda zrobił, co mógł, aby w swoją postać tchnąć trochę życia.

Poprawny, ale nie widać po nim, by był stworzony przez mistrza.

Składa się głównie ze scen mówionych. Nie ma między nimi szczelin, oddechu dla wizualnej siły perswazji, która mogłaby tej produkcji dodać nieco zmysłowości, poszerzyć pole dla wyobraźni.

Warto wybrać się do kina by czegoś się nauczyć o sztuce, lub by raczej zacząć się uczyć, a także by lepiej poznać realia lat 50-tych w Polsce. Na słabe dialogi, łopatologiczny przekaz i boleśnie złe aktorstwo radzę przymknąć oko i cieszyć się tym, co się da, w pamięci mając inne wielkie dokonania Wajdy, takie jak Ziemia obiecana czy Człowiek z marmuru.

Wypełnione są depresyjną aurą, średnim aktorstwem i efektownymi inscenizacjami.

Nie są filmem wybitnym. "Powidoki" są filmem, który trzeba zobaczyć. I zostawić pod powiekami ślad. Zakończonej ostatecznie i nieodwołalnie epoki polskiego kina.

Produkcja ciekawa i warta uwagi. Dobrze poprowadzona i zagrana. W tym wszystkim jednak taka, która nie posiada tej iskry geniuszu, która pozwoliłaby jej zostać w głowie widza na dłużej.

Niestety, pomimo całego szacunku do Wajdy, Powidoki wymagały choć trochę agresji w realizacji.

Bardzo poprawny, nakręcony po bożemu, ale brakuje mu iskry, która sprawi, że nie zaginie on w naszej podświadomości zaraz po opuszczeniu kina.

Dobrze się ogląda, ale więcej w tym zasługi świetnego Bogusława Lindy i zdjęć Pawła Edelmana, niż opowiadanej historii.

Nie jest tak doskonały, by zgodzić się z jego kandydaturą do Oscara, którego - jak już wiadomo - nie dostanie. Nie jest też aż tak zły, jak sugeruje słynna wypowiedź Bogusława Lindy.