Cinemaciej

Ma do zaoferowania nic ponad bycie zapchajdziurą, którą rodzice puszczają swoim dzieciom na tabletach podczas długich podróży. Bałagan scenariuszowy i brak jednolitej myśli przewodniej nie pozwalają na wyniesienie z seansu czegokolwiek ponad poczucie upływu czasu i masę pytań o logikę działania świata zjadaczy skarpetek.

Wygląda na całkowicie amatorski, niczym nagrany przez grupę studentów-zapaleńców. Pięć lat temu. Jakość samego nagrania pozostawia wiele do życzenia, do tego zostaje ono oszpecone fatalnymi efektami specjalnymi i niezdarnie nałożoną korektą barwną. Montaż jest chaotyczny, a zupełnie nieuzasadnione wstawki found-footage wywołują u widza niemałą dezorientację, narosłą już od niezdecydowanej reżyserii.

Zabrakło tu wyrazistych bohaterów i skupienia się na którymkolwiek z podejmowanych tematów. Zabrakło realnego strachu, czy choćby jakiegokolwiek napięcia.

Niestety, zamkniętym na otoczenie bohaterom nie udało się przekazać swoich emocji widzowi, czyniąc tym samym film ten chłodnym, pustym i nudnym, zamykając drogi do postrzegania go jako udana biografia, czy chociażby poprawny dramat.

Dzieło nużące, usilnie przeciągnięte do ponad dwóch godzin za sprawą mało odkrywczych zwrotów akcji, próbujących wznieść początkowy banał do rangi skomplikowanej opowieści o namiętnościach, intrygach i okrucieństwach patriarchatu.