Ciekawy wątek obyczajowy, dobre aktorstwo, fajna elektroniczna muzyka, niezłe zdjęcia. Jestem daleki od zachwytów, ale oglądało mi się bardzo dobrze.

Wiarygodny portret młodego pokolenia, często zagubionego we współczesnym świecie i własnych relacjach.

Niestety zmarnowana szansa.

Debiut zbierający dorobek alternatywnej sceny filmowej w jedną, zwartą całość, a zarazem film zaskakujący świeżością, młodzieńczą ikrą i niezwykle czułym podejściem do amerykańskich chwytów.

Oprócz podstawowego warsztatu, powodującego, że nie przeżywa się katuszy zażenowania podczas słuchania dialogów, Grzegorzek oferuje nam coś więcej.

Świetny obrazek, generator autorefleksji, doskonała ścieżka dźwiękowa, scena tańca, wspomniany wyciąg z telewizyjego gówna, a relacja między Nieradkiewicz i Żurawskim obłędna.

Jest przede wszystkim bardzo mądrym filmem.

Miejcie oko na tego twórcę, bo to kolejne świeże spojrzenie w naszym kinie.

Grzegorzek radzi sobie za kamerą doskonale: wplata w fabularną tkankę elementy satyry i groteski, kontrapunktuje realizm impresyjnymi fragmentami, ma ucho do dialogów i serce do bohaterów.

Zamiast komedii romantycznej lekki formalnie film o kryzysie w związku. Kamper Łukasza Grzegorzka to kolejny dowód na istnienie polskiego kina niezależnego na światowym poziomie.

Nawet dla tych, którym cały ten szkic życia młodych ludzi wyda się nieco kliniczny, a scenografia zbyt wymuskana, film Grzegorzka może się okazać ciekawy i cenny jako celna przenośnia.

Nie jest to z pewnością letni film.

Bezpretensjonalny, stylowy, i co najważniejsze, bezkompromisowy film o niedojrzałym małżeństwie trzydziestolatków, którzy stają przed pytaniem czy warto dalej iść razem przez życie.

Autentyczny i bezpretensjonalny. Aż dziw bierze, że Grzegorzek przy realizacji "Kampera" wielokrotnie słyszał, że tak się nie robi kina.

Może i czasami działa bardzo spokojnie, na początku kamera troszkę nie wie, co zrobić, ale im dalej w las, tym Grzegorzek punktuje świat pogubionych młodych ludzi.

Przyjemny film, choć szybko się o nim zapomni. To raczej propozycja dla koneserów rodzimego kina niż pozycja obowiązkowa dla wszystkich.

Zgrabnie opowiedziana, gorzka komedia o pokoleniu 30-latków - zagubionych, niedojrzałych, unikających podejmowania decyzji.

Chcę więcej tak solidnych i bezpretensjonalnych twórców jak Grzegorzek.

Wydaje się, że polskie kino spokojnie mogłoby się bez tej historii obejść, wszak zdradzających się mężów i żon już się naoglądaliśmy w kinie, a nie mogący dorosnąć ludzie raczej wzbudzają śmiech, niż współczucie.

Całkowicie spełnione niezależne kino.

Reżyser odmalował wiarygodny obraz dzisiejszych kompleksów młodych.

Trafność jego diagnozy połączona z rzadkim w polskim kinie lekkim, acz nie głupkowatym tonem sprawiają, że "Kamper" jest bodaj najciekawszym polskim filmem o współczesności.

Bardzo miła niespodzianka. Film, który trafia przede wszystkim do pokolenia 30+. Wychowanego na grach, ale i potrafiącego wyłapać prawdziwe przesłanie obrazu.

Ciekawa obserwacja wykonana w lekki i odświeżający sposób. Smutna komedia o dorastaniu.

Jeden z ciekawszych polskich debiutów reżyserskich ostatnich lat. Film, który z pewnością wyrwie was z letniego, a może i życiowego letargu.

Niestety, mimo doskonałych wzorców efekt finalny bywa momentami nie do zniesienia. Tak, jakby oglądało się filmik instruktażowy dla dzieci o tym, jak to jest, gdy przychodzi co do czego z dorosłością...

Polecam gorąco, bo w kinematografii polskiej to wyjątkowa perła.

Jest dobra muzyka, są w porządku zdjęcia no i wszystko słychać.

Chyba pierwszy polski film i drugi po książce "Na końcu wchodzą ninja" tak mocno osadzony w grach tekst kultury, który w gruncie rzeczy skierowany jest do mainstreamu.

Jednym z największych walorów filmu jest brak moralizatorstwa. Opowiadana przez Grzegorzka historia, choć daje do myślenia i niesie ze sobą sporą dawkę refleksji, nie posiada morału.

Jest filmem, który można odbierać na wielu poziomach.

Łukasz Grzegorzek subtelnie, ale dotkliwie opowiedział nam historię cholernie współczesną.

Siła tego filmu tkwi w naturalności. Autentycznych występach aktorskich, oraz bardzo swobodnych, naturalnych dialogach. Czuć w tym filmie taki luz, swobodę, lekkość tej opowieści.

Świetne, młode polskie kino opowiadające o pogubionych trzydziestolatkach. Choć debiut reżyserski nie pozostaje bez wad, wiarygodny klimat historii wynagradza wszelkie niedociągnięcia.

Nie jest pozbawiony wad, lecz z pewnością można go pochwalić za niezmanierowaną wizję twórczą oraz nietuzinkowe podejście do tematu, typowe dla debiutantów.

Pretensjonalna fabuła o dylematach trzydziestolatka, który niczym w grze komputerowej próbuje przeczekać i liczy na jakiś dobry strzał.

Bardzo mnie urzekł. Reżyser zrezygnował z nadmiernej emocjonalności i głębokiej psychologizacji postaci. Nie ma tu sentymentalnych czy romantycznych scen. Kamera, podglądając bohaterów, rejestruje ich codzienne zachowanie i rozmowy, przez które przenika dziecięca naiwność i lekkomyślność.

W minione wakacje, kiedy film pojawił się na ekranach, miałem okazję uczestniczyć w kilku spotkaniach z twórcami "Kampera". To było niezwykłe doświadczenie. Młodzi widzowie podchodzili do reżysera, scenarzysty, aktorów i mówili im: "Dziękuję, to film o mnie, ja też tak mam". Na takie komplementy naprawdę trzeba sobie zasłużyć.

Zarówno film, jak i główny bohater - do przeciętnych nie należą. Nie tylko innowacyjny pomysł na przedstawienie gamingowego trybu życia, ale także solidny warsztat fabularny i pełnokrwiste postaci zapewniły filmowi pewne miejsce wśród najlepszych polskich produkcji tego roku.

Nie jest to może film bardzo odkrywczy, ale w przeciwieństwie do standardowych polskich komedii romantycznych, reżyser opowiada historię, która wydarza się niemal codziennie i robi to w sposób bardzo przenikliwy. Dlatego, jeżeli ktoś ma ochotę na lżejszy, ale jednak niepozbawiony sensu film, mogę go z czystym sumieniem polecić.

Godny polecenia, jeśli nie za walory artystyczne, którymi moim zdaniem się szczególnie nie wyróżnia, to przynajmniej za ciekawe spojrzenie na współczesnych młodych ludzi i ich sposób funkcjonowania.

Nie poleciłbym go wielbicielom kina akcji, ani też współczesnych, polskich komedii romantycznych. To werystyczny portret współczesnego świata ludzi, którzy ten świat widzą najdokładniej.