Robert Skowroński

Produkt zobligowany na zysk, stąd brak tu widocznego autorskiego podejścia, które można było zauważyć w wyżej wymienionych tytułach. Oczywiście wyłożone na obraz grube miliony dolarów nie poszły na marne, więc jest to dopracowany produkt, ale wciąż produkt.

"Timbuktu" samo w sobie jest niemym krzykiem reżysera - jego apelem, złożonym z doskonale zazębiających się elementów, o zwrócenie oczu świata w stronę Afryki.

Najnowszy obraz twórcy przez wielu może być traktowany jako powrót do stylistyki znanej z "Labiryntu fauna". I będą mieli oni rację, ale "Kształt wody", pomimo wizualnej perfekcji i takiego samego aktorstwa, plasuje się jednak o kilka klas niżej, to nie ten sam poziom wytworzonej na ekranie magii.

Obraz McDonagha jest dobry, momentami nawet genialny. Czuć prawdę w zaciśniętych przez bohaterów pięściach, ale szkoda, że nie stać ich na to, aby je choć trochę poluzować.

Szaleństwo, chaos i zezwierzęcenie, satyra w niekonwencjonalnej formie, po prostu istna ekranowa orgia.

Ma w sobie wszystko to co potrzebne do podniesienia widza na duchu, by zaraz doprowadzić go do łez wzruszenia. To rozrywka najwyższej klasy, w której nie sposób się nie zakochać.

Jest to kino niespieszne, ale finalnie dostarczające intensywnych przeżyć. Recz prawdziwie ludzka, przy której po policzku może popłynąć niejedna łza.

Zdecydowanie propozycja dla pań po 40-stym roku życia, które po seansie będą mogły westchnąć i powiedzieć: "życie to nie jest bajka".

Zamiast uwierać, zmuszać do dyskusji, wywoływać łzy wzruszenia lub prowokować do zaciskania pięści z gniewu pozostaje filmem, któremu daleko do temperatury wrzenia. Stanowisko i wizja reżysera nie są jego grzechem, tym pozostaje nieudolność artystyczna.

Seks, alkohol i narkotyki przysłaniające pustkę, z którą zmaga się główna bohaterka. Niestety ekscesy na ekranie nie tuszują pustki samego filmu.

Może kolejne doświadczenia przyniosą lepiej skonstruowane fabuły, bo "Opowieści...", choć z pewnością obdarzone miłością reżyserki, bardziej straszą jednak mrokiem.

Papushado i Keshalesa zmieniają co kilka chwil konwencję, wygląda to jak przepychanka dwóch, a może nawet więcej, pomysłów na ostateczny obraz filmu.

Produkt zobligowany na zysk, stąd brak tu widocznego autorskiego podejścia, które można było zauważyć w wyżej wymienionych tytułach. Oczywiście wyłożone na obraz grube miliony dolarów nie poszły na marne, więc jest to dopracowany produkt, ale wciąż produkt.

Szaleństwo, chaos i zezwierzęcenie, satyra w niekonwencjonalnej formie, po prostu istna ekranowa orgia.

Prawdopodobnie najbardziej pokręcony i zabawny film, jaki trafi w tym roku na ekrany. Parówki nie należą do szczególnie wysublimowanych dań, ale każdy z chęcią po nie sięga.