Smoleńsk

Twórcy nie mieli pomysłu na film i jego narrację.

Bez wątpienia zrobiony z wiarą we własne przekonania i z przeświadczeniem o ich słuszności. Tyle tylko, że dobre chęci to za mało, by powstał dobry film.

Dzieło filmopodobne, niemieszczące się w żadne ramy.

Nie dostarczył mi ani informacji, ani emocji, bo tandetność narracji sparaliżowała wszelkie odczucia.

Jako pierwsze propagandowe dzieło obecnego rządu wypada bardzo dobrze, ale do ideału trochę brakuje.

Ta tragedia zasługuje na dokładne wyjaśnienie i zdecydowanie lepsze kino.

Tak złego filmu jeszcze nie widziałam.

Jest filmem nierównym, chropowatym, momentami pozbawionym dramaturgicznego oddechu, ale jako całość zdecydowanie się broni.

Artysta ma prawo do własnej interpretacji, a nawet fantazji na temat wydarzeń historycznych. Kiedy jednak fantazje stają się narzędziem polityki, kiedy zmyślenie podaje się jako niepodważalną prawdę, kończy się sztuka, a zaczyna propaganda kłamstwa.

Wbrew powszechnej opinii nie temat jest problemem, a głównie nieudolna realizacja.

Jest niczym innym jak definitywnym zapisem wydarzeń jednej strony i wbrew pozorom - jest zbyt nieudolny, by nazwać go propagandą.

Jeśli ktokolwiek ośmiesza katastrofę smoleńską i jej ofiary, to twórca obrazu i ci, którzy nim dyrygują. 10 kwietnia chcę pamiętać zupełnie inaczej. I jeśli cokolwiek w filmie było poruszające, to materiały archiwalne.

Kilka scen "Smoleńska" nawet się broni, całość tonie jednak w bylejakości, przeciętności i warsztatowej nieudolności.

Jak można stworzyć film oddający cześć tragicznie zmarłym szkalując tych, którzy chcą o nich pamiętać? Twórcy "Smoleńska" wyznają zasadę "wszystkie chwyty dozwolone".

Wartość dokumentacyjna tego dzieła - mimo, że to film fabularny - jest bezcenna.

To może nie jakieś fascynujące kino akcji, ale komentujmy i polemizujmy na temat obrazu jaki otrzymaliśmy i nie wciągajmy do tego polityki.

Moja ocena "Smoleńska" nie wypada również korzystnie, zarówno w wymiarze artystycznym, jak i społecznym.

Punkt wyjścia dawał wiele możliwości. Gdyby je wykorzystać, mógłby powstać tytuł nie wywołujący irytacji u jednych i zażenowania u innych. Jednak twórcy z nich nie skorzystali i zaserwowali widzom produkcję jednocześnie groteskową i banalną, usypiającą i tandetną.

Zgodnie z przewidywaniami, Smoleńsk jest zrodzoną w bólach, wymuszoną klęską. Bezczelnie wykorzystuje bardzo ważną historię, by próbować jedynie pogłębić podziały z nią związane, wydając się filmem istniejącym tylko dla swojego założenia.

Zbiór przeważnie złej jakość obrazków, które nie wnoszą nic nowego, a jedynie upewnią w przekonaniu, ze nic więcej na temat Smoleńska nie powinno być już powiedziane.

Jest to lepszy film niż Kac Wawa - no niemniej, nie jest to jakoś znacznie wyższy poziom... I jest niestety pierwszym filmem, który tak nisko oceniłem w tej mojej serii.

Jakkolwiek dramaturgia i montaż filmu są potraktowane po macoszemu, przekaz pozostaje - samolot rozbił się w Smoleńsku z powodu zamachu i to zrobili "oni". Niestety pod koniec filmu mi się przysnęło i nie wiem, "whodunnit".

Jest idealnym przykładem na to, jak polityka czasem może niszczyć kino.

Pierwszy film fabularny o katastrofie smoleńskiej wypadł blado w porównaniu z poprzednimi dziełami Antoniego Krauzego, nie mniej należą się brawa za odwagę zmierzenia się z tym trudnym tematem.

Antoni Krauze pokazał swoją wersję wydarzeń w Smoleńsku można odrzucić ją lub przyjąć, ale "Smoleńsk" w jego reżyserii na pewno nie zamyka dyskusji na ten temat.

Pod względem filmowego warsztatu "Smoleńsk" uderza amatorszczyzną.

Słabo zrealizowana i niezgrabnie opowiedziana produkcja ze zmarnowanymi wątkami.

To nie jest dobry film. Niezależnie od tego, po której stronie sporu smoleńskiego się stoi, trzeba stwierdzić, że po prostu nie wyszedł.

Jedno z najgorszych dokonań rodzimej kinematografii, film rachityczny, pozbawiony artystycznych walorów, technicznie miałki, z okropną muzyką i powierzchownymi kreacjami aktorskimi. To nie lada wyczyn, nakręcić obraz o tragicznym wydarzeniu i zaserwować widzom emocjonalną pustynię.

Okazuje się więc być kompletnie nieudanym filmem. Tak to niestety jest, gdy zamiast w interesujący sposób przekonać nas do swoich racji, twórcy wybierają drogę demonizowania przeciwników swoich poglądów.

Nie da się ukryć, że "Smoleńsk" jest odzwierciedleniem współczesnej polskiej polityki, która również jest nieprzemyślana oraz niechlujna. Cóż, jaka polityka, takie kino polityczne.

Narzędzie politycznej rozgrywki przebrane za kino, raczej nie stanie się jednym z filarów nowej mitologii narodowej.

Solidny, choć z pewnością nie dorównujący poziomem "Czarnemu Czwartkowi", film, który z biegiem czasu będzie nabierał wartości.

Miał nas przekonać do tezy o zamachu. Ale czy może to osiągnąć, jeżeli pozbawiony jest jakiejkolwiek dramaturgii, a artystycznie po prostu nieudolny.

Zamiast uwierać, zmuszać do dyskusji, wywoływać łzy wzruszenia lub prowokować do zaciskania pięści z gniewu pozostaje filmem, któremu daleko do temperatury wrzenia. Stanowisko i wizja reżysera nie są jego grzechem, tym pozostaje nieudolność artystyczna.

Niestety sprawdziły się wszystkie najgorsze przypuszczenia na temat artystycznego poziomu tego przedsięwzięcia oraz jego politycznej konstrukcji.

Swoją kiepską artystycznie jakością nie współgra z ogromem tragedii z jaką musieli zmierzyć się nie tylko bliscy ofiar smoleńskich, ale i wszyscy Polacy.

Jako film propagandowy niewiele daje w toczącej się dyskusji kto zawinił.

Nawet jeśli chciałoby się docenić dobre chęci Krauzego, w tym przypadku wypada stwierdzić, że dobrymi chęciami jest wybrukowane piekło.