Anna Kawula

Zainteresowanie widza zostaje podtrzymane przez cały film, nawet jeśli nie znaliście losów Maradony, albo siłą zostaniecie "przymuszone" przez swoich chłopaków do seansu.

Kino środka, którego brakuje w polskim kinie i jest niezwykle rzadko produkowane. Cieszę się, że jak już się pojawią jakieś tytuły, to przynajmniej są dobre!

To, co dzieje się w kadrze to jakaś petarda! Najlepsze sceny akcji 2018 roku! Animacja ani na moment nie traci szybkiego tempa, tylko go ciągle podkręca.

Oryginalne, naznaczone stylem sorrentinowskiej zadumy i melancholii portret ludzi u władzy, którzy żyją w bogactwie, rozkoszując się w pogłębiającym dekadentyzmie. Reżyser mało skupia się na jednostce, tylko na procesach i mechanizmach rodzących się wokół tych osób - władza i pieniądze działają jak magnez i pozbawiają moralności ludzi. Wszystko to jednak w tonie przesadnie sielankowym, który pozwala mi przejść obojętnie wobec dzieła i nie poczuć go od środka.

To, co dzieje się w kadrze to jakaś petarda! Najlepsze sceny akcji 2018 roku! Animacja ani na moment nie traci szybkiego tempa, tylko go ciągle podkręca.

Kino, któremu ciężko cokolwiek zarzucić. Refleksyjność i wrażliwość reżysera jest imponująca, ale wymaga chwili czasu i ochłonięcia.

Tego typu seanse niesamowicie mnie zadowalają i satysfakcjonują, zostawiając z poczuciem spełnienia jako widza, który wierzy w moc kina. Cicha Noc zaangażuje Cię emocjonalnie i po wyjściu z kina nadal będzie z Tobą.

Po seansie Pitbulla, rzeczywiście czułam zgorszenie, niesmak i ogólne poczucie, że coś tak beznadziejnego przyciąga mnóstwo ludzi do kin. Teraz jestem kompletnie obojętna, bo nie traktuje tego w żadnych kategoriach rozrywkowo-filmowych.

Młodość bywa bolesna i pełna wątpliwości, ale ważne staje się to, w jaki sposób postacie walczą, aby pokonać to uczucie. Pasywność głównych bohaterów to najgorsza opcja dla rozwoju historii.

Na pewno jest lepiej od Botoksu. Jednak to nadal kiepskie kino akcji, ale pozbawione chęci oświecenia widzów "jak to jest naprawdę w tym gangsterskim świecie".

Młodość bywa bolesna i pełna wątpliwości, ale ważne staje się to, w jaki sposób postacie walczą, aby pokonać to uczucie. Pasywność głównych bohaterów to najgorsza opcja dla rozwoju historii.

Praca kamery, dialogi, muzyka i ogólnie cały kadr stwarzał wrażenie taniego melodramatu.

Bardziej przypomina dokument na Discovery w jakości HD niż wojenny film. Brakuje emocji, relacji między bohaterami i jakiegokolwiek dramatyzmu. Styl reżyserski Nolana nie sprawdza się w wojennych klimatach.

Po seansie Pitbulla, rzeczywiście czułam zgorszenie, niesmak i ogólne poczucie, że coś tak beznadziejnego przyciąga mnóstwo ludzi do kin. Teraz jestem kompletnie obojętna, bo nie traktuje tego w żadnych kategoriach rozrywkowo-filmowych.

Miało być naturalnie i prosto, ale wyszło sztucznie i nachalnie. Główna moc kina Vinterberga została zmarnowana. Reszta bohaterów, niby obecna na ekranie, ale nie na tyle mocno, abym jutro ich jeszcze pamiętała.