Pitbull. Ostatni pies

Zwieńczenie serii mimo potknięć jest dziełem wartym uwagi, udowadniającym, że twórca Psów to wciąż na rodzimym podwórku jeden z niedoścignionych speców od kina sensacyjnego.

Pasikowski może i troszkę złagodniał, troszkę czerpie z klisz klasycznego kryminału, ale "Ostatni pies" tylko na tym zyskał. To mocne, klimatyczne kino sensacyjno-policyjne, wieńczące ten cykl i wracające troszkę do korzeni.

To jedynie kolejny odcinek franczyzy przejętej od Patryka Vegi. Kino, które ani myśli łamać gatunkowi kości. Przeciwnie, chce dać wszystko, co widz swojski wita z głośnym okrzykiem i co nie budzi w nim żadnego dysonansu poznawczego czy innego efektu obcości.

Nasi ulubieni policjanci powrócili więc w solidnym sensacyjniaku. Mimo że w wielu elementach widać, że są już reliktem poprzedniej epoki i ich powrót do formy sprzed dekady nie jest raczej możliwy, wciąż potrafią dać bardzo dobrą rozrywkę.

Reżysersko czuje się, że jest lepiej. Pasikowski potrafi zapanować nad tym, co się dzieje na planie, ale brakuje mi tutaj dynamiki i pazura.

Niewątpliwie Pasikowski dał nowe życie Pitbullowi, jednak nie należy ubolewać nad faktem, iż jest to ostatnia część serii. Wciąż nie jest to kino gangsterskie, które wciskałoby widza w fotel oraz przyciągało jego uwagę przez cały seans.

Pitbull, na jakiego zasługiwaliśmy. Ciekawa i wciągająca fabuła, rewelacyjne aktorstwo i świetne wykończenie. Co prawda zdarzają się mu potyczki i przestoje, ale koniec końców seans jest w stanie zapewnić nam nie tylko świetną rozrywkę, ale również wiarygodną i rzetelnie opowiedzianą historię, która ma wstęp, rozwinięcie i zakończenie.

Trzyma w napięciu. Potrafi zainteresować. Ma niezłe tempo, parę zaskakujących zwrotów akcji, ciekawych bohaterów.

Pasikowski - z korzyścią dla wszystkich, nawet dla Patryka Vegi - przejął serię w niemal najlepszy z możliwych sposobów.

Film zwyczajnie niepotrzebny. Techniczna sprawność twórców i bardzo dobre role Dorocińskiego czy Stroińskiego ratują sprawę na tyle, że film ogląda się nieźle, ale niestety wylatuje on z pamięci zaraz po seansie.

Bardzo dobre polskie kino sensacyjne.

Ciężki klimat "Ostatniego psa" nie powala, ale jeżeli spojrzymy z jak wielkiej nicości reżyserowi udało się wyciągnąć tytuł i sprawić, że jest po prostu dobry należy mu okazać wielki szacunek.

Pasikowski potrafi budować klimat, ma oko do inscenizacji, co pokazuje już pierwsza scena filmu, i umie prowadzić swoich bohaterów. Wystarczy powiedzieć, że główny bohater, Despero, swoją charyzmą mógłby obdarować oba plany "Nowych porządków" i "Niebezpiecznych kobiet".

To nie czołowa siła polskich filmów sensacyjnych i pewnie nigdy nią nie będzie. Na pewno pozytywem jest to, że można obejrzeć go bez zażenowania, ale ciężko pozbyć się wrażenia, iż dało się to zrobić lepiej.

Nie zastąpi kultowych Psów, ale to powrót serii, na jaki wszyscy czekali.

Pozytywnie zaskakuje. Co prawda daleko mu jest do wzorcowego amerykańskiego kina gangsterskiego czy też policyjnego, jednak nie sposób zauważyć, że Pasikowski robi wszystko, by zapewnić publiczności dwie godziny przyzwoitej rozrywki.

Nakręcony z szacunkiem dla całego filmowego świata Pitbulla oraz widzów kawał sensacyjnego kina.

Jeśli prawdą jest, że to koniec wieńczy dzieło, "Ostatni pies" stawia serię "Pitbull" w czołówce polskiego filmu kryminalnego.

Kolejny dobry obraz w dorobku Władysława Pasikowskiego. Może nie porywa, ale też z całą pewnością nie nudzi i w przeciwieństwie do poprzednich części serii, emanuje solidnością wykonania i profesjonalną grą aktorską.

Cały Ostatni pies jest w gruncie rzeczy wielkim kompromisem, gdzie po pierwsze - Pasikowski tworzy sensowny film, po drugie - oddaje przy tym hołd poprzednikom, a po trzecie - dodaje coś od siebie.

Stary, dobry Pasikowski. A Doda była doskonała.

Na pewno Pasikowski po raz kolejny udowodnił, że potrafi robić kino sensacyjne. Fani "Pitbulla" się nie zawiodą, a nawet trochę odpoczną po filmach Vegi.

Pasikowski tworzy film zaskakująco czysty, w którym nie do końca odczuwamy napięcie związane z akcją, w którym nie mamy ciętych dialogów i wreszcie film, który nie wspina się na poziom produkcji z jego lat świetności. Niemniej jednak, seria "Pitbull" dostała zakończenie na jakie zasługiwała.

Pasikowski zrobił to, co robi najlepiej - dobre kino akcji, z policją w tle i świetnymi aktorami w obsadzie. Nie jest to film bez wad, ale jego zalety zdecydowanie je przyćmiewają.

Władysław Pasikowski miał szansę przywrócić serii Pitbull jej zszargane dobre imię. Jednak potrzebowałby do tego o wiele lepszego scenariusza, bo to właśnie słaba historia jest powodem jego klęski.

No i jak widać, dało się. Można było stworzyć polskie kino sensacyjne z bluzgami, spluwami, tajemnicami, alkoholami, narkotykami, juchą, twardymi facetami i pięknymi autami - i to takie porządne. Dzięki, Panie Pasikowski.

Całkiem udane zwieńczenie serii "Pitbulla". Może nie idealne, ale stanowiące spójną całość, pomimo niezbyt ambitnej końcówki.

Dość porządny, ani specjalnie zły, ani jakoś mocno zapadający w pamięć. Władysław Pasikowski nie schodzi poniżej pewnego poziomu, ale szkoda, że właśnie na nim się zatrzymał.

Przede wszystkim "Pitbull. Ostatni pies" ma to, czego filmom Vegi brakuje - jakość.

Pasikowski nie uratował każdego wątku, momentami film traci rytm, reżyser nieźle oddając rodzime realia, nie zawsze pozostaje w zgodzie z realizmem, prawdopodobieństwem i logiką. Lecz stawiając na rzemiosło sprawia, iż poddajemy się solidnej konstrukcji, bez wysiłku przymykając oko na mankamenty.

Jest najlepszą częścią cyklu, która dopiero za czwartym razem stała się pełnoprawnym filmem sensacyjnym, wciąż jednak nastawionym na masowego odbiorcę, szukającego w kinie rozrywki.

Bardzo dobre kino gangsterskie z szybką akcją i wyrazistymi bohaterami. Może nie takie przejmujące jak Jack Strong, ale na pewno o niebo lepsze niż Pitbull. Niebezpieczne kobiety.

Pasikowski naprawił, włożył serce i duszę w bohaterów. Dodał trochę przypraw całej opowieści, wygładził i uszlachetnił oblicze polskiego filmu sensacyjnego, nie wrócił do korzeni, a raczej do filmów zmarłego kolegi po fachu, Wojciecha Wójcika.

Władysław Pasikowski nie tylko uratował "Pitbulla", ale sprawił, że to znowu rasowe psisko, które może rzucić się do gardła.

Chociaż ściągnięci z emerytury bohaterowie oraz nowy reżyser robią w dużej mierze za ekipę sprzątającą, w szacunek wobec fanów oraz potrzebę opowiadania kolejnej historii nie musimy wierzyć na słowo. Stworzony przez faceta, który miał coś ciekawego do powiedzenia, a następnie brutalnie poturbowany przez jego wewnętrznego biznesmena, "Pitbull" spadł na cztery łapy.

Stary wyga pokazał wszystkim jak wygląda "Pitbull" zrobiony przez profesjonalistę. To solidna sensacja spełnionego mistrza gatunku, który zrobił sobie przerwę od rozliczeniowo - historycznych westernów. Wyjął stare zabawki dla dużych chłopców i trzasnął dzięki nim kawał kina klasy B.

Lepszy od produkcji Patryka Vegi, ale nie obyło się bez ofiar.

Opowiada, tylko i aż, wciągającą, dobrze napisaną historię pełną intrygujących postaci, napędzanych najbardziej podstawowymi namiętnościami.

Może nie gryzie aż tak mocno i nie rozszarpuje, ale kąsa i nie ma nic wspólnego z udomowionym oraz wytresowanym zwierzęciem.

Nawet jeżeli Pitbull. Ostatni pies jest o kilka scen za długi, wolę oglądać dwóch facetów wymierzających sprawiedliwość gangsterom szastającymi pieniędzmi, niż kolejne wywołujące rechot publiczności scenki o babie spółkującej z psem. Pasikowski przywrócił serii o polskiej policji zasłużoną dawkę jakości.