Pitbull. Ostatni pies

Twórcy filmu "Pitbull. Ostatni pies" pokazali klasę i za to należy im się wielkie uznanie. "Pitbull" Pasikowskiego to nie tylko dobry film, ale też wielki drogowskaz, pokazujący, że autostrada zbudowana przez Vegę, to nie jedyna droga do sukcesu w świecie polskich kryminałów.

Jest brutalnie, ostro, ale momentami śmiesznie. Żadnej przesady, efekciarstwa, głupich żartów i niepotrzebnych wątków. Wszystko przemyślane, wyważone, dokładnie takie, jak być powinno.

Pitbull, na jakiego zasługiwaliśmy. Ciekawa i wciągająca fabuła, rewelacyjne aktorstwo i świetne wykończenie. Co prawda zdarzają się mu potyczki i przestoje, ale koniec końców seans jest w stanie zapewnić nam nie tylko świetną rozrywkę, ale również wiarygodną i rzetelnie opowiedzianą historię, która ma wstęp, rozwinięcie i zakończenie.

Opowiada, tylko i aż, wciągającą, dobrze napisaną historię pełną intrygujących postaci, napędzanych najbardziej podstawowymi namiętnościami.

Władysław Pasikowski pokazał Patrykowi Vedze, na czym polega kręcenie filmów. Pitbull. Ostatni pies to kawał porządnego sensacyjnego kina.

Bardzo dobre kino gangsterskie z szybką akcją i wyrazistymi bohaterami. Może nie takie przejmujące jak Jack Strong, ale na pewno o niebo lepsze niż Pitbull. Niebezpieczne kobiety.

Władysław Pasikowski nie tylko uratował "Pitbulla", ale sprawił, że to znowu rasowe psisko, które może rzucić się do gardła.

"Pitbull" wrócił do domu, a Pasikowski stworzył film niedoskonały, pełen jeszcze uchybień, nietrafionych wyborów i może zbyt asekuracyjny, ale z pewnością kilka poziomów lepszy od tego, co serwował ostatnio Vega.

Pasikowski zrobił to, co robi najlepiej - dobre kino akcji, z policją w tle i świetnymi aktorami w obsadzie. Nie jest to film bez wad, ale jego zalety zdecydowanie je przyćmiewają.

Kolejny dobry obraz w dorobku Władysława Pasikowskiego. Może nie porywa, ale też z całą pewnością nie nudzi i w przeciwieństwie do poprzednich części serii, emanuje solidnością wykonania i profesjonalną grą aktorską.

Ciężki klimat "Ostatniego psa" nie powala, ale jeżeli spojrzymy z jak wielkiej nicości reżyserowi udało się wyciągnąć tytuł i sprawić, że jest po prostu dobry należy mu okazać wielki szacunek.

Pasikowski - z korzyścią dla wszystkich, nawet dla Patryka Vegi - przejął serię w niemal najlepszy z możliwych sposobów.

Jest najlepszą częścią cyklu, która dopiero za czwartym razem stała się pełnoprawnym filmem sensacyjnym, wciąż jednak nastawionym na masowego odbiorcę, szukającego w kinie rozrywki.

No i jak widać, dało się. Można było stworzyć polskie kino sensacyjne z bluzgami, spluwami, tajemnicami, alkoholami, narkotykami, juchą, twardymi facetami i pięknymi autami - i to takie porządne. Dzięki, Panie Pasikowski.

Pasikowski może i troszkę złagodniał, troszkę czerpie z klisz klasycznego kryminału, ale "Ostatni pies" tylko na tym zyskał. To mocne, klimatyczne kino sensacyjno-policyjne, wieńczące ten cykl i wracające troszkę do korzeni.

Nawet jeżeli Pitbull. Ostatni pies jest o kilka scen za długi, wolę oglądać dwóch facetów wymierzających sprawiedliwość gangsterom szastającymi pieniędzmi, niż kolejne wywołujące rechot publiczności scenki o babie spółkującej z psem. Pasikowski przywrócił serii o polskiej policji zasłużoną dawkę jakości.

Emocje, piękne kobiety i broń. Angaż Pasikowskiego do prac nad Pitbullem okazał się strzałem w dziesiątkę. Całokształt smakuje jak pierwsza odsłona cyklu z domieszką Nowych porządków.

Nasi ulubieni policjanci powrócili więc w solidnym sensacyjniaku. Mimo że w wielu elementach widać, że są już reliktem poprzedniej epoki i ich powrót do formy sprzed dekady nie jest raczej możliwy, wciąż potrafią dać bardzo dobrą rozrywkę.

Pasikowski czuje się w butach Vegi pewnie i wygodnie, dużo bardziej niż przy swoich ostatnich projektach - niespełnionym w rewizjonistycznych ambicjach "Pokłosiu" i będącym bezbarwną imitacją zimnowojennych thrillerów "Jacku Strongu". Udaje mu się dochować wierności zarówno przebojowemu cyklowi, jak i sobie samemu.

Może nie gryzie aż tak mocno i nie rozszarpuje, ale kąsa i nie ma nic wspólnego z udomowionym oraz wytresowanym zwierzęciem.

Stary wyga pokazał wszystkim jak wygląda "Pitbull" zrobiony przez profesjonalistę. To solidna sensacja spełnionego mistrza gatunku, który zrobił sobie przerwę od rozliczeniowo - historycznych westernów. Wyjął stare zabawki dla dużych chłopców i trzasnął dzięki nim kawał kina klasy B.

Trzyma w napięciu. Potrafi zainteresować. Ma niezłe tempo, parę zaskakujących zwrotów akcji, ciekawych bohaterów.

Nie jest to film na poziomie najgłośniejszych dzieł reżysera, ale to wciąż miła gratka dla fanów męskiego kina.

Dla mnie realizacja Pasikowskiego sprawia, że Pitbulla wreszcie naprawdę da się oglądać. Reżyser Psów dał bohaterom cyklu godne zakończenie, stworzone z szacunkiem do widza i całej serii - szacunkiem jakiego nie miał sam Vega.

Zwieńczenie serii mimo potknięć jest dziełem wartym uwagi, udowadniającym, że twórca Psów to wciąż na rodzimym podwórku jeden z niedoścignionych speców od kina sensacyjnego.

Pasikowski posprzątał buraczany chaos spod znaku Patryka Vegi tworząc obiecujący film, któremu jednak zabrakło dopracowanej fabuły i bardziej starannej realizacji.

Chociaż ściągnięci z emerytury bohaterowie oraz nowy reżyser robią w dużej mierze za ekipę sprzątającą, w szacunek wobec fanów oraz potrzebę opowiadania kolejnej historii nie musimy wierzyć na słowo. Stworzony przez faceta, który miał coś ciekawego do powiedzenia, a następnie brutalnie poturbowany przez jego wewnętrznego biznesmena, "Pitbull" spadł na cztery łapy.

Cały Ostatni pies jest w gruncie rzeczy wielkim kompromisem, gdzie po pierwsze - Pasikowski tworzy sensowny film, po drugie - oddaje przy tym hołd poprzednikom, a po trzecie - dodaje coś od siebie.

Pasikowski potrafi budować klimat, ma oko do inscenizacji, co pokazuje już pierwsza scena filmu, i umie prowadzić swoich bohaterów. Wystarczy powiedzieć, że główny bohater, Despero, swoją charyzmą mógłby obdarować oba plany "Nowych porządków" i "Niebezpiecznych kobiet".

Pasikowski naprawił, włożył serce i duszę w bohaterów. Dodał trochę przypraw całej opowieści, wygładził i uszlachetnił oblicze polskiego filmu sensacyjnego, nie wrócił do korzeni, a raczej do filmów zmarłego kolegi po fachu, Wojciecha Wójcika.

Całkiem udane zwieńczenie serii "Pitbulla". Może nie idealne, ale stanowiące spójną całość, pomimo niezbyt ambitnej końcówki.

Jest lepiej, niż się można było spodziewać, jest gorzej, niż na samym początku serii, ale "Pitbull. Ostatni pies" i tak wraca wiarę w dwie rzeczy. Jeśli masz dobrze wymyślonych, z krwi i kości bohaterów - zawsze warto dać im kolejną szansę. Jeśli potrafisz pisać scenariusze - kino gatunkowe w Polsce wciąż ma sens.

Pasikowski tworzy film zaskakująco czysty, w którym nie do końca odczuwamy napięcie związane z akcją, w którym nie mamy ciętych dialogów i wreszcie film, który nie wspina się na poziom produkcji z jego lat świetności. Niemniej jednak, seria "Pitbull" dostała zakończenie na jakie zasługiwała.

To nie czołowa siła polskich filmów sensacyjnych i pewnie nigdy nią nie będzie. Na pewno pozytywem jest to, że można obejrzeć go bez zażenowania, ale ciężko pozbyć się wrażenia, iż dało się to zrobić lepiej.

Film zwyczajnie niepotrzebny. Techniczna sprawność twórców i bardzo dobre role Dorocińskiego czy Stroińskiego ratują sprawę na tyle, że film ogląda się nieźle, ale niestety wylatuje on z pamięci zaraz po seansie.

Dobrze funkcjonuje jako kryminał, ciekawie punktuje zachowania społeczne i daje prztyczka skorumpowanym politykom, ale brak mu werwy i sensacji.

Nakręcony z szacunkiem dla całego filmowego świata Pitbulla oraz widzów kawał sensacyjnego kina.

Reżysersko czuje się, że jest lepiej. Pasikowski potrafi zapanować nad tym, co się dzieje na planie, ale brakuje mi tutaj dynamiki i pazura.

Jak na reżysera tej klasy film strasznie nijaki. Ani nie trzymający w napięciu, ani też nie rozbuchany od emocji. Obejrzy się go i szybko się o nim zapomni.

Pasikowski nie uratował każdego wątku, momentami film traci rytm, reżyser nieźle oddając rodzime realia, nie zawsze pozostaje w zgodzie z realizmem, prawdopodobieństwem i logiką. Lecz stawiając na rzemiosło sprawia, iż poddajemy się solidnej konstrukcji, bez wysiłku przymykając oko na mankamenty.

Niewątpliwie Pasikowski dał nowe życie Pitbullowi, jednak nie należy ubolewać nad faktem, iż jest to ostatnia część serii. Wciąż nie jest to kino gangsterskie, które wciskałoby widza w fotel oraz przyciągało jego uwagę przez cały seans.

Na pewno Pasikowski po raz kolejny udowodnił, że potrafi robić kino sensacyjne. Fani "Pitbulla" się nie zawiodą, a nawet trochę odpoczną po filmach Vegi.

Dość porządny, ani specjalnie zły, ani jakoś mocno zapadający w pamięć. Władysław Pasikowski nie schodzi poniżej pewnego poziomu, ale szkoda, że właśnie na nim się zatrzymał.

Pozytywnie zaskakuje. Co prawda daleko mu jest do wzorcowego amerykańskiego kina gangsterskiego czy też policyjnego, jednak nie sposób zauważyć, że Pasikowski robi wszystko, by zapewnić publiczności dwie godziny przyzwoitej rozrywki.