Cicha noc

Pierwszy polski film w którym czuć, że filmowcy nie przybijają sobie piątki w scenach chlania.

Mnie seans Cichej nocy bardziej niż cokolwiek innego przypomniał Sieranevadę Cristiego Puiu, ale mimo wszystko, od Domalewskiego twórca Drogówki mógłby nauczyć się wrażliwości.

Polecam każdemu, a Piotr Domalewski pokazał, że w polskim mainstreamie jest miejsce na tematykę ambitniejszą, ale zrealizowaną w taki sposób, że bez problemu dociera do każdego typu odbiorcy.

Nie bądźcie tacy, zróbcie polskiej kinematografii prezent na święta. Wydajcie ciężko zarobione pieniądze i pójdźcie do kina na "Cichą Noc". Dzięki temu w przyszłości będziemy mogli dostawać więcej takich skarbów.

Dla tych więc, którzy poszukują w kinie opowieści realizowanych w konwencji zbliżonej do otaczającej rzeczywistości debiut młodego reżysera powinien być zapowiedzią wielu ciekawych produkcji.

Debiutant tworzy film mocny - ale nie rażący brutalnością jak produkcje Smarzowskiego, szczery - ale ze zrozumieniem traktujący narodowe słabości. Słowem - reżyserowi udaje się zjeść barszcz i mieć barszcz, operując frazeologią świąteczną.

Nie zapisuje wielkimi literami nowego rozdziału polskiego kina, przejęcia go przez kolejne pokolenie, ale wpisuje się w konwencję smutnych produkcji, po których czujemy kaca moralnego.

Domalewski nie ukazuje jednak jedynie negatywnego obrazu, wbrew opiniom wielu, co czyni z jego dzieła nie tylko polski, ale też dobry film.

W efekcie dostaliśmy swoistego potwora Frankensteina. Z jednej strony pokazującego nam rodzinny komediodramat z mrugnięciami do widza, nachalnym krzyczeniem: "To tak jak w twoim domu, widzu!" i plejadą postaci wyjętych z "Poradnika małego scenarzysty". A z drugiej błąkanie się po błocie, wiszące na ścianach strzelby i leżące w kątach pokoi siekiery i zakrzykiwanie wszelkich subtelności próbą budowania całkowicie niepasującego tu thrillerowego napięcia.

Dla mnie jest to film rewelacyjny. Zamknięty i mocno osadzony podsuwa nam odpowiedzi na pytania, traktując nas od początku jako grupę mędrców, którym nie trzeba wszystkiego podawać na tacy.

Stuprocentowy polski dramat: spodobają nam się tutaj polskie żarty, polskie tradycje, polskie marudzenie.

Jeśli więc ktoś pragnie przedświątecznej rozrywki w miłej atmosferze, niech raczej zamiast "Cichej nocy" wybierze się na "Listy do M.3". A najlepiej na jedno i drugie - by w beztroskim festiwalu kolorowych lampek i swetrów z reniferami, nie stracić sprzed oczu tego, co najważniejsze - szczerości.

Piętnuje wady, ale unika moralizatorstwa i dydaktyzmu, szanując inteligencję widza. To opowieść wigilijna, która nie jest moralitetem ani baśnią, a wycinkiem polskiej rzeczywistości uwiecznionym na taśmie filmowej.

Film o ludziach z krwi i kości. Znakomicie pokazuje relacje między członkami rodziny i stawia wiele ważnych pytań.

Jeden z najlepszych polskich filmów ostatnich lat.

W mistrzowski sposób balansuje między dramatem a szarą codziennością.

Domalewski pozwala poznać tą polską rodzinę, taką jaką jest w jednym z najbardziej wyczekiwanych dni w roku.

Na swój sposób skromna realizacja z doborową obsadą, ale z historią, która wiele osób może zaboleć - mnie ukuła szczególnie mocno.

Dzieło świadome świetnie zagrane, zainscenizowane oraz tak autentyczne i do bólu trafne, że zapada widzowi głęboko w pamięć... Co tu dużo mówić - to prawdopodobnie najlepszy polski film 2017 roku.

Piotr Domalewski opowiada o Polsce, z której chce się wyjechać i w której chce się zostać. Można powiedzieć, że opowiada o nas.

Debiut Pawła Domalewskiego to dzieło doskonałe - do bólu autentyczny scenariusz i wybitne kreacje aktorskie na długo nie dadzą o sobie zapomnieć. Jeśli tak ma wyglądać odrodzenie polskiego kina to proszę o więcej!

W czasie seansu odniosłam wrażenie, jak gdyby większość stereotypów i przywar zostało zebranych w stu minutach filmu.

To film o Polsce, ale też film o polskiej emigracji. Czyli o jednym z najważniejszych zjawisk współczesności, które w polskiej kulturze za specjalnie jeszcze poruszane nie było.

Seans sprawia przyjemność i każe z niecierpliwością czekać na kolejne obrazy Domalewskiego.

Film o tym, jak niewiele trzeba, by podzielić i zniszczyć rodzinę, nawet jeśli na zewnątrz wydaje się, że wszystko jest w porządku.

Zostaje w pamięci na długo i zadaje ważne, uniwersalne pytania, a przy tym unika przesady w jakąkolwiek stronę.

Koniecznie obejrzyjcie ten film, najlepiej przed Bożym Narodzeniem! Bo właśnie o takie polskie kino walczymy.

W kapitalny sposób działa na emocje widza, osiągając poziom wciągalności porównywalny z czarnymi dziurami.

Od początku do końca sprawia wrażenie dokładnie przemyślanego dzieła. Każda scena trafia dokładnie w te punkty, w które powinna.

Potrafi poruszyć, bez żadnego fałszu, sztuczności i jest brutalnie szczere. Nawet jeśli macie wrażenie, że jest to dziwnie znajome.

Twórcy w umiejętny sposób równoważą dramat bohaterów humorem, który jest zwierciadłem odbijającym absurdy rzeczywistości znanej nam na co dzień.

Na takie właśnie polskie kino aż chce się chodzić. "Cicha Noc" to produkcja znacznie lepsza niż "Najlepszy" i niewiele gorsza niż "Ostatnia Rodzina".

Wnikliwa obserwacja naszego lokalnego poletka - polskiego piekiełka. I niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto momentami nie przegląda się w obrazie przeciętnej rodziny znad Wisły jak w lustrze.

Piękna opowieść o naszych tradycjach, kompleksach, przyzwyczajeniach i lękach.

Bardzo dobrze napisany, wyreżyserowany, zrealizowany i zagrany. Wszystko jest spójne, a historia czasem z naturalistyczną manierą stara się ukazać niezakłamany obraz polskiej rodziny i kraju w ogóle.

Prostota pomysłu, od której reżyser wychodzi, ostatecznie urzeka i porusza.

Szybko okazuje się jednak, że pomimo tak ciekawego tła, reżyser nie ma pomysłu, o czym do końca chce opowiedzieć.

Jestem przekonany, że niemal wszyscy będą mogli znaleźć w którymś z bohaterów swoje lustrzane odbicie.