Cicha noc

Dzieło świadome świetnie zagrane, zainscenizowane oraz tak autentyczne i do bólu trafne, że zapada widzowi głęboko w pamięć... Co tu dużo mówić - to prawdopodobnie najlepszy polski film 2017 roku.

Debiut Pawła Domalewskiego to dzieło doskonałe - do bólu autentyczny scenariusz i wybitne kreacje aktorskie na długo nie dadzą o sobie zapomnieć. Jeśli tak ma wyglądać odrodzenie polskiego kina to proszę o więcej!

Kompletny, skromny i precyzyjnie napisany. Bardzo współczesny, będący mocnym ciosem w nasze mordy.

Rezerwujcie sobie czas, bo mamy tu do czynienia z jednym z najlepszych polskich filmów ostatnich lat!

Wybitny. W pewnej kwestii można stwierdzić nawet, że pionierski - nie znajduję w pamięci polskiego obrazu, w którym tak doskonale zrealizowano dźwięk - tu słychać wszystko co trzeba, na tym samym poziomie głośności, nie ma problemu ze zrozumieniem wypowiadanych kwestii czy ryzyka utraty słuchu przy motywach muzycznych.

Nie bądźcie tacy, zróbcie polskiej kinematografii prezent na święta. Wydajcie ciężko zarobione pieniądze i pójdźcie do kina na "Cichą Noc". Dzięki temu w przyszłości będziemy mogli dostawać więcej takich skarbów.

Brawurowo zagrany, świetnie zmontowany film o ambicjach, fantazjach, kilku godzinach z najbliższymi, które wystarczą za cały rok.

Zostaje w pamięci na długo i zadaje ważne, uniwersalne pytania, a przy tym unika przesady w jakąkolwiek stronę.

Od początku do końca sprawia wrażenie dokładnie przemyślanego dzieła. Każda scena trafia dokładnie w te punkty, w które powinna.

Trafiony w punkt komediodramat o Polsce i Polakach, którego główną siłą jest szczerość, zwyczajność oraz dobry scenariusz i realizacja.

Dla mnie jest to film rewelacyjny. Zamknięty i mocno osadzony podsuwa nam odpowiedzi na pytania, traktując nas od początku jako grupę mędrców, którym nie trzeba wszystkiego podawać na tacy.

Stuprocentowy polski dramat: spodobają nam się tutaj polskie żarty, polskie tradycje, polskie marudzenie.

W kapitalny sposób działa na emocje widza, osiągając poziom wciągalności porównywalny z czarnymi dziurami.

Tego typu seanse niesamowicie mnie zadowalają i satysfakcjonują, zostawiając z poczuciem spełnienia jako widza, który wierzy w moc kina. Cicha Noc zaangażuje Cię emocjonalnie i po wyjściu z kina nadal będzie z Tobą.

Nawet jeśli lukrowaty klimat "Listów do M. 3" nas urzeka i czaruje, to jednak z filmową rodziną Domalewskiego czujemy się naturalnie i jak u siebie. Bo o prawdziwych emocjach nikt nam tu nie opowiada. Je po prostu widać i czuć.

Autentyczność prezentowanych wydarzeń, prostota scenariusza oraz niegranie na uczuciach odbiorcy przyczynia się do zanurzenia się w świecie przedstawionym na tyle, iż nie sposób myśleć o upływającym czasie.

Cicha noc jest jednym z ciekawszych pełnometrażowych debiutów ostatnich lat w polskim kinie.

Twórcy w umiejętny sposób równoważą dramat bohaterów humorem, który jest zwierciadłem odbijającym absurdy rzeczywistości znanej nam na co dzień.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak wyraźnie odczułem, że debiutant tak dobrze wie, co i jak chce powiedzieć. I nie boi się tego zrobić.

W delikatnej i poruszającej opowieści z fantastycznymi kreacjami właściwie całej bez wyjątku obsady nie czuje się żadnego fałszu. Chłodno, z czułością, reżyser unaocznia lęki wielu polskich rodzin.

Mnie seans Cichej nocy bardziej niż cokolwiek innego przypomniał Sieranevadę Cristiego Puiu, ale mimo wszystko, od Domalewskiego twórca Drogówki mógłby nauczyć się wrażliwości.

Dla tych więc, którzy poszukują w kinie opowieści realizowanych w konwencji zbliżonej do otaczającej rzeczywistości debiut młodego reżysera powinien być zapowiedzią wielu ciekawych produkcji.

Koniecznie obejrzyjcie ten film, najlepiej przed Bożym Narodzeniem! Bo właśnie o takie polskie kino walczymy.

Pomijając ciekawą, życiową historię, w której nie brak łez, humoru i problemów, Cicha noc to po prostu dobry, mądry film o polskiej codzienności. Angażujący, ciekawy i zostający z nami na długo.

Piętnuje wady, ale unika moralizatorstwa i dydaktyzmu, szanując inteligencję widza. To opowieść wigilijna, która nie jest moralitetem ani baśnią, a wycinkiem polskiej rzeczywistości uwiecznionym na taśmie filmowej.

Na swój sposób skromna realizacja z doborową obsadą, ale z historią, która wiele osób może zaboleć - mnie ukuła szczególnie mocno.

Jestem przekonany, że niemal wszyscy będą mogli znaleźć w którymś z bohaterów swoje lustrzane odbicie.

Udany debiut, który, choć nie kipi od skrajnych emocji, potrafi trzymać w napięciu i intrygować.

To film o Polsce, ale też film o polskiej emigracji. Czyli o jednym z najważniejszych zjawisk współczesności, które w polskiej kulturze za specjalnie jeszcze poruszane nie było.

Pierwszy polski film w którym czuć, że filmowcy nie przybijają sobie piątki w scenach chlania.

Na takie właśnie polskie kino aż chce się chodzić. "Cicha Noc" to produkcja znacznie lepsza niż "Najlepszy" i niewiele gorsza niż "Ostatnia Rodzina".

Potrafi poruszyć, bez żadnego fałszu, sztuczności i jest brutalnie szczere. Nawet jeśli macie wrażenie, że jest to dziwnie znajome.

Domalewski pozwala poznać tą polską rodzinę, taką jaką jest w jednym z najbardziej wyczekiwanych dni w roku.

Bardzo dobrze napisany, wyreżyserowany, zrealizowany i zagrany. Wszystko jest spójne, a historia czasem z naturalistyczną manierą stara się ukazać niezakłamany obraz polskiej rodziny i kraju w ogóle.

W czasie seansu odniosłam wrażenie, jak gdyby większość stereotypów i przywar zostało zebranych w stu minutach filmu.

Umiarkowanie, precyzja, sposób prowadzenia aktorów, a także wiarygodność obyczajowa i psychologiczna każą widzieć w "Cichej nocy" dzieło ponadprzeciętne, a w Domalewskim niezwykle obiecujący talent!

Akcja pędzi jak szalona, nie można się na tym filmie nudzić ani minuty. Twórca mnoży wątki i intrygi, ale zgrabnie sprawdza czy aby fabuła nie wymyka się spod kontroli.