Cicha noc

W drugiej połowie kompletnie gubi się w wątkach i niektóre z nich kompletnie pomija, ale poza tym trzyma ten sam świetny poziom. Zwłaszcza jak na debiut.

Polskość, która w oczy kole. Gorzki i bliski obraz wstydu i tragedii, którą Smarzowski zbyt często malował czarnymi barwami (choć i tu kończy się "Domem złym"). Los reemigrantów, o których jakoś głucho milczymy.

Jest parę niedopowiedzień, a samo zakończenie wypada kiepsko. Film jednak to naprawdę udany debiut Piotra Domalewskiego dzięki dobrym dialogom i aktorstwem.

Nauczony tym, jak wyglądają mocne polskie dramaty (patrz: "Plac Zbawiciela" Krauze, "Dom zły" czy "Kler" Smarzowskiego) cały czas bałem się, że Domalewski w pewnym momencie odleci, straci kontakt z rzeczywistością, postawi na szokowanie i "ciężkość" przedstawianych zdarzeń. Na szczęście do samego końca pozostał wierny naturalizmowi i dzięki temu "Cicha noc" jest jednym z najlepszych polskich filmów XXI wieku.

Przede wszystkim to kino wprost ordynarnie zżynające ze Smarzowskiego. Klimat, tematyka, wydźwięk, kamerowanie, kompozycja, nawet aktorzy – wszystko to już było, czy to w „Weselu”, czy w „Dom Zły”, czy w „Pod mocnym aniołem” (alkohol!). Jeżeli ktoś nie lubi specyficznego sposobu filmowania Smarzowskiego to nie polubi również debiutu Domalewskiego. Do tego dochodzi przeładowana fabuła. Jakubik i Suchora radzą sobie znakomicie, ale Ogrodnik i Ziętek już dużo słabiej.

piekielnie zdolnymi debiutantami współczesne polskie kino stoi! imponuje realizmem oraz psychologiczną wiarygodnością postaci. fantastyczna obsada!

W wielu momentach brutalnie prawdzie, przez co trochę smutne. Mam drobne problemy z końcówką. Czuję, że film będzie grudniową tradycją.

Widać po samej formie, że podprowadzono ją ze "Sieranevady". Aktorstwo świetne, sytuacje angażujące, temat emigracji nawet nieźle ugryziono. Ale bez zachwytów.

Jeżeli uda mi się kiedyś wyprowadzić do UK, gdy będę tęsknić za domem włączę sobie "Cichą noc". Sto procent polskości w polskiej polskości.

Można się przyczepić na przykład do monologu ojca Adama albo zakończenia. Ale to nic nie zmieni : film jest bardzo, bardzo dobry. Jeśli o mnie chodzi nr 1 2017r

Wspaniały film w którym każdy może znaleźć odbicie swojej relacji z rodziną. Uwielbiam cię Domalewski!

Takie dialogi w ustach takich aktorów to idealny filmowy prezent na święta. Czasem jest zbyt oczywistą telenowelą, ale klimat wynagradza! Debiut godny nagród.

To kolejny polski film. Ma swoje momenty, ale jak zwykle te momenty są 2 na cały film, a zakończenie jest przewidywalne i mało satysfakcjonujące.

Tutaj oglądamy Kevina, słuchamy Beaty Kozidrak, przenosimy stół, pijemy wódkę i dzielimy się opłatkiem, głosząc oklepane regułki - po prostu tworzymy iluzję.

No ten scenariusz to chyba tak z 5 dobrych lat przeleżał, jak nie więcej. :/ Trochę rozczarowanie.

Miazga. Rewelacja pod każdym względem. Czy to aktorskim czy technicznym. Każdy powinien zobaczyć. Oby polskie kino szło w takim kierunku.

Czuć swoją obecność w domu bohaterów. Bardzo dobrze zagrany dramat z elementami komedii, lub na odwrót? Zależy jak leży. A na pewno leży dobrze.

Domalewski pokazuje, że scenariusze można w Polsce pisać świetne. Plus oczywiście wyśmienite role Ogrodnika i Jakubika

"Pojechałem za granicę,żeby nie czuć się Polakiem,a poczuć się człowiekiem.A właśnie tam najbardziej czułem się Polakiem,a człowiekiem mogłem poczuć się tutaj"

6,5. Dobry technicznie i aktorsko. Ale "kipi od ocen i niestrawnego moralizatorstwa", "epatuje bez wyczucia ogranymi kontrastami", przeładowany błotem wyrzyg

Domalewski prowadzi tu jak po sznurku, a Ogrodnik w chyba najlepszej swej roli. Cieszy dobra forma polskiej filmowej młodzieży.

Na chwilę obecną jeden z kandydatów na film roku. Fantastyczny obraz Polski w pigułce, gdzie dostajemy w twarz wszystkimi możliwymi emocjami. Perełka.

Realistyczne ukazanie trudów relacji rodzinnych i zmierzenia się z niewygodną prawdą oraz emigracyjnymi problemami. Doskonały Ogrodnik. Recenzja: tiny.cc/79t4oy