Botoks

Gdyby jednak jedynym problemem "Botoksu" był bełkotliwy wydźwięk mętnej całości, można by go potencjalnie docenić za cokolwiek innego. Sęk w tym, że w tym filmie nie ma nic, co zasługiwałoby na pozytywną ocenę. Dosłownie nic.

Nie jest aż tak tragiczny, jak wszyscy naokoło o nim mówią, ale nie jest też dobrym filmem. Nie jest nawet przeciętny, a Patryk Vega swoimi działaniami pozbawia siebie niechcący intrygującej pozycji w swojej filmografii.

Choroba weneryczna polskiej kinematografii. Film obraźliwy zarówno dla kobiet, Polskiej Służby Zdrowia, jak i widzów w salach kinowych.

Gdyby nowy film Patryka Vegi był ustami wypełnionymi botoksem, to te prawdopodobnie by pękły albo wyglądały gorzej niż u gwiazd, z których śmieje się Pudelek.

Głównym problemem jest tu to, co dla Vegi wydaje się już standardem. Sceny w tym filmie można puścić w absolutnie losowej kolejności i nic to w jego odbiorze nie zmieni.

Po seansie Pitbulla, rzeczywiście czułam zgorszenie, niesmak i ogólne poczucie, że coś tak beznadziejnego przyciąga mnóstwo ludzi do kin. Teraz jestem kompletnie obojętna, bo nie traktuje tego w żadnych kategoriach rozrywkowo-filmowych.

Obleśny, niedorobiony, rozwlekły produkt i potwarz dla dobrego smaku - jeśli ktoś się sili na filmowe kontrowersje, to powinien mieć chociaż minimum przyzwoitości względem obranej na cel grupy zawodowej.

Po seansie najnowszego utworu reżysera naszła mnie jedna smutna refleksja - że też ludzie chcą marnować dwie i pół godziny życia na tak żenujące widowisko, kiedy można bez problemu wybrać się na o niebo lepszą produkcję. Obraz Patryka Vegi nie broni się żadnym pozytywnym aspektem, a jedynie wykrzykuje absurdalne hasła, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości.

"Botoks" Patryka Vegi to film, którego po nim się można było spodziewać, z tym że jest o kilka klas gorszy od jego ostatniego dzieła.

Z filmem "Botoks" jest jak z koncernem farmaceutycznym. Dużo pieniędzy włożonych w marketing, by sprzedać, jak się da i gdzie tylko się da, pastylkę cukru pudru.

Komedia dla ludzi o chorym poczuciu humoru.

Reżyserowi można zarzucić wiele: przekłamania, pośpiech, niechlujność czy gubienie wątków. Ale na pewno kręci filmy w pełni autorskie.

Bohaterowie "Botoksu" parzą się z psami, gwałcą pacjentki na stole operacyjnym i układają na półce rzędami dogorywające płody. Dla mocnego efektu Patryk Vega gotowy jest na wszystko - może z wyjątkiem rzetelnie wykonanej filmowej roboty.

Wulgarny, tandetny, kiczowaty, prezentujący tanią grę na emocjach, z prostackim humorem, źle napisany, chaotyczny...

Zlepek kuriozalnych i niezwykle mocno przerysowanych scen, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością.

Vega nie tylko popełnia drobne grzeszki znane z głośnych hollywoodzkich hitów, ale też nie próbuje nawet nadać swojej historii jakiegokolwiek sensu. W rezultacie dwugodzinny seans prowadzi wyłącznie do wzbogacenia słowniczka wulgaryzmów widzów.

Reżyser ostrzegał, że to będzie jego najmocniejszy film. Nie sądziłem jednak, że jego moc będzie liczona w sile nienawiści do wszystkiego co nie jest Patrykiem Vegą. I to jest chyba w całej sprawie najsmutniejsze.

Słaby i tak bardzo mijający się z prawdą, że głównie wkurza.

Jest tak zły, że aż śmieszny. Może to go jakoś uratuje. Tym bardziej, że to film tak bardzo o niczym.

Jest filmem szkodliwym. Nie wiadomo jednak, czy szkodzi bardziej jego odbiorcom, czy też samemu twórcy.

Chciałbym napisać recenzję nowego dzieła Patryka Vegi, która ograniczałaby się do śmieszków z nieporadności realizatorskiej i grania pod prymitywne gusta. Jednak tym razem nie mogę tego zrobić, bo uważam, że Botoks jest filmem, który rzeczywiście może wyrządzić krzywdę wielu ludziom.

Przerysowany dramat ze szczątkową, ale jakąś tam pozszywaną fabułą.

Patryk Vega gra znowu ten sam przebój, bo ludzie do niego tańczą, ale nikt tutaj nie tworzy filmu, tylko go udaje. Trywializuje treści, nieskażone żadną myślą. Botoks to w zasadzie toksyna.

Tabloidowy krzykacz z zamiłowaniem do turpizmu, który ma tylko przyciągać uwagę i wywoływać szok.

Przerysowany "Botoks" powtarza wszystkie grzechy ostatnich produkcji Vegi - od chaotycznej konstrukcji filmu, który jest zestawem luźno ze sobą powiązanych scen, po tabloidowe traktowanie problemu, zadowalanie się najprostszymi rozwiązaniami. W efekcie nawet kwestie silnie emocjonalne, jak np. antyaborcyjny apel, wybrzmiewają dosadnością, zamiast złożonością zawartej w nich tragedii.

Jest filmem skrajnym, z jednej strony widać pośpiech, chaos i ogólną selektywność, a poszarpana narracja nigdy nie była mocną stroną filmów Vegi, tak produkcja broni się treścią, nawet jeżeli miejscami są to banały i niewiele ze sobą jest spójne, to mimo wszystko ciężko przejść obojętnie obok tak drastycznych scen i przygnębiającego wydźwięku filmu.

Nowej produkcji Vegi bliżej raczej do Job, czyli ostatnia szara komórka niż do Pitbulla. I to nie jest komplement.

Zły, głupi, a przede wszystkim szkodliwy.

Vega skupił się na patologii i to jego prawo. Ale biorąc się za ważny temat, zrobił bardzo niechlujny i nudny film z papierowymi bohaterami.

Nudny, zmontowany z losowych scen i źle napisany film, który jest niepotrzebny, szkodliwy i nie ma pojęcia, czy chce być dramatem czy komedią, więc staje się komedią dresiarską. Prawdziwe oblicze służby zdrowia? Litości, nie żartujmy.

Tego filmu nie poprawiłby najlepszy plastyczny chirurg. Szkoda, bo Vega zebrał materiał na solidny i demaskatorski film. Jako producent powinien go oddać w ręce zdolnego reżysera i scenarzysty.

Tak zły, że po seansie będziecie chcieli wziąć urlop. Albo chociaż prysznic.

Reklamowany jako historia czterech kobiet pracujących w służbie medycznej, mógłby być o połowę krótszy i bardziej zwięzły. Mieszanie kampowych dowcipasów z poważnymi wątkami - donacja organów, zapłodnienie in vitro i aborcja, nie wychodzą filmowi na dobre. Ale podczas weekendu zobaczyć można, byle - z przymrużeniem oka.

Nie narzekajmy na "Botoks", lecz na współczesną Polskę i doskonale znaną rzeczywistość - bo film Vegi jest jej idealnym wykwitem, dziełem, które być może w najlepszy sposób charakteryzuje obecne nastroje w naszym społeczeństwie.

Ordynarny paszkwil na służbę zdrowia. Choć w okropnym guście, nie sposób odmówić mu energii.

Plakaty "Botoksu" powinny trafić do kin z ostrzeżeniem, tak jak palaczy ostrzega się przed skutkami palenia na opakowaniach papierosów. Każdy widz ma swój rozum, ale ten film jest tak przerysowany i ma tak wysokie stężenie skatologii, że działa ogłupiająco, a u bardziej wrażliwych widzów może wywołać mdłości.

Jest to zły film, trwający nieco ponad dwie godziny, a sprawiający wrażenie, jakby się ciągnął przez dwadzieścia. Vega już w Pitbulach udowodnił, że nie potrafi złożyć opowieści o czymś, bo próbuje opowiedzieć o wszystkim.

Niestety, "Botoks" nie dostarcza materiału do dyskusji. To rodzaj publicystyki opartej na krzykliwym tytule, który rozciągnięto do niewydarzonego artykułu - niepogłębionego i nieciekawego, okazującego się jedynie wprowadzającym niepotrzebne zamieszanie fake newsem.

Mimo wszystko radziłbym nie traktować "Botoksu" jako kompendium wiedzy o rodzimej służbie zdrowia. W optyce reżysera każda incydentalna patologia wydaje się bowiem normą, a jedno zgniłe jabłko - całym sadem.