Paweł Pachla

Przyjemne kino środka. Raczej niezobowiązujące pod względem emocjonalnym, choć koniec końców krzepiące nieco nasze zastałe serca.

Wbrew wszystkiemu, to solidne kino. Poglądowo na pewno różniące widzów, ale w miarę sprawne i przepełnione kameralnością. Najciekawsze jest jednak to, że im bliżej końca, tym coraz mniej w Słodkim końcu dnia Włoch, szaleństwa i wina, a znacznie więcej naszej europejskości - niby nowoczesnej, a jakiejś takiej szarej i ograniczającej.

Tak, obraz ten jest trochę nieprzekonujący, ale w zamian otrzymujemy przejmujący dramat młodej kobiety, który emocjonuje od samego początku do dopowiedzianego końca.

Uwielbiam takie debiuty - świeże, nieco chłodne i odważnie stające naprzeciw mnie. Co więcej, uwielbiam takie filmy - mocno zapisujące się w moim życiu, zmieniające perspektywę, nieustannie snujące się za mną. Mimo że jest dopiero debiutantem, uwielbiam Lukasa Dhonta. Uwielbiam Girl.

Taka mała perełka - skromna w realizacji, ale bardzo duża w emocjonalnym przekazie. W tym momencie Szumowska staje się moim ulubionym polskim twórcą.

Najprawdopodobniej najlepszy film tego roku, a już na pewno jeden z najlepszych filmów, jakie kiedykolwiek widziałem.

Mimo wszystko jest idealny. Parafrazując znany slogan - magic is in the air. I to w tym filmie jest najcenniejsze.

Oglądanie tego filmu boli i jest to ból nieco masochistyczny, bo choć Zabicie świętego jelenia mocno przekracza naszą granicę komfortu, to prowadzi do ostatecznego filmowego spełnienia.

Prawie tak samo wybitny, jak prace Zdzisława Beksińskiego. Przeszywający widza i niezwykle angażujący.

Nie ma w nim ani za wiele emocji, ani Fassbendera, dla którego ewentualnie można byłoby ten film obejrzeć oraz J. K. Simmonsa, który sili się na coś w rodzaju czarnego charakteru, co wychodzi mu niestety z różnym skutkiem.

Wizualnie coś tam w sobie ten film ma, ale fabularnie i sensownie - brakuje w zasadzie wszystkiego.

Jeżeli nie lubisz ludzi, którzy są cwaniaczkami, przyjemniaczkami i przystojniaczkami oraz w dodatku budują słowa na wzór takich jak "mateczkami", "piweczkami" i "dziewuszkami", nie polubisz też Deadpoola.

Jest bezczelnym i bardzo barwnym filmowym transem, z którego wylewa się wyzywająca erotyczność.

Problemem debiutu Kowalskiego jest przede wszystkim niesmaczne przerysowanie połączone z drastycznością, która niby robi wrażenie, ale ostatecznie wydaje się niepotrzebna. Przekreśla cały film.

Zdaje sobie sprawę, co teraz możecie o mnie myśleć, ale nie potrafię się wyprzeć tego, że "Pięćdziesiąt twarzy Greya" mi się podobało. Owszem, to jest wciąż nieambitny i prosty film, ale w bardzo dużym stopniu angażujący i stanowiący nieprzeciętną rozrywkę.