Climax

Po emisji na Nowych Horyzontach "Climax" określono jako doświadczenie - a nie film sensu stricto. Żywiołowy wstęp, w którym dwudziestu tancerzy vogue'uje jak na konkursie drag, sprawi, że sami przed sobą szepniecie: chwilo, trwaj. Niesamowitą choreografię ciał egzaminuje równie roztańczona kamera. Jej układ nie jest standardowy: sprzęt zawieszono nad głowami bohaterów, pozwolono mu płynąć po parkiecie i korpusach zgonujących młodzieńców.

Kino niecodzienne dla osób o wyjątkowej wrażliwości. Wchodząc w ten świat, nasz umysł jeszcze na długo po seansie pozostanie w jego wnętrzu.

Gaspar Noé przyzwyczaił nas do tego, że kino może być ekstatycznym doświadczeniem. Nie inaczej jest i tym razem, tyle że wreszcie zdecydował się zabawić gatunkiem horroru, i to w sposób niezwykle frywolny, wyśmiewając wszystkie jego klisze i tabu.

Epileptyczna feeria, nadwyrężająca kluczowe zmysły widza do wytrzymałościowych absolutów. Na widok rzuconych na Wasze siatkówki niesamowitych obrazów i elektryzujących brzmień penetrujących bębenki, będziecie równocześnie zasłaniać usta, wyszeptywać zduszone niecenzuralne słowa, a mimowolnie zaczną z Was wylewać się łzy radości i przytłoczenia zarazem. Tego doświadczycie godnie tylko jednak, jeśli nie przegapicie seansu na dużym ekranie...

To zdecydowanie jedna z najlepszych rzeczy w całej filmografii Argentyńczyka i film, który ludziom o słabych nerwach wywróci żołądki na lewą stronę.

Narkotyczna podróż, która zachwyca swoją intensywnością i realizacją. Pomimo, niestety skutecznie wkradającego się przesytu pod koniec, warto przystać na dobrowolną propozycję wejścia w ten filmowy trans.

"Climax" to film o podobnej estetyce i założeniu, co dwa poprzednie dokonania Noégo. Znów dostajemy bardzo minimalną fabułę oraz częste próby zszokowania widza i wprowadzenia go w stan przypominający narkotykowe uniesienie. O wiele więcej tu jednak samoświadomości.

Na pewno nie należy do obrazów, które ogląda się wygodnie, ale z czystym sumieniem mogę uznać go za najlepsze dzieło francusko-argentyńskiego reżysera.

Chce poczęstować nas filmowym narkotykiem, który u jednych może wywołać nieodwracalne skutki w psychice albo co najmniej skończyć się potwornym kacem, dla innych zaś będzie najlepszym kinowym towarem, jaki kiedykolwiek mieli przyjemność zażywać.

To jedno z tych doświadczeń, których nie chcesz nigdy więcej powtórzyć, ale jeśli nienawidzicie swoich nerwów i lubicie nimi poniewierać, to w ostatnim roku wyłącznie wspomniane "Mother!" mnie skrzywdziło porównywalnie.

To, co zobaczyłem nie spełniło moich wygórowanych oczekiwań - zrobiło znacznie więcej. Gaspar wycyzelował najlepsze elementy swoich produkcji i maksymalnie skondensował rozbitą na paręnaście postaci narkotykową apokalipsę.

Tytuł najnowszego filmu Gaspara Noe mówi sam za siebie. Zamiast próbować go opisać, zdecydowanie lepiej go przeżyć.

Oniryczny odlot, wypełniony porywającą ucho klasyką muzyki klubowej lat 90. i wspaniałymi sekwencjami choreograficznymi w wykonaniu profesjonalnych tancerzy z Sofią Boutellą na czele.

Nie polecam Climaxu absolutnie nikomu. Chyba że chcecie kogoś torturować lub zemścić się na nim. Wtedy może to być dobra propozycja.

Pod względem produkcyjnym temu dziełu nie można nic zarzucić. Wizualnie i muzycznie "Climax" wzbił się na twórcze wyżyny. Fabuła natomiast na zawsze pozostanie kwestią sporną.

Ci, którzy podeptani przez rzeczywistość dotrą do końca, na zawsze stracą swoistą niewinność. I my razem z Gasparem Noé dotrzemy do końca tej podróży, choć droga nie będzie komfortowa. Długa walka o poranek przy dźwiękach twardej elektroniki z lat 90-tych to pędząca niemal bez rytmu i pozornie bez sensu iluzja.

Magnetyczna natura "Climaxu" nie tylko odpowiada na potrzeby spragnionego wrażeń, postmodernistycznego widza, który wszystko już widział, ale równie świetnie wychodzi naprzeciw jego potrzebie perwersyjnego voyeryzmu.

Kino, konfrontując nas z trudnymi doświadczeniami, prowokuje do rozważania nad swoimi własnymi ograniczeniami, niedoskonałościami, słabościami. Climaxowi się to udaje.

Pod płaszczykiem wspaniałej muzyki i zapierających dech układów choreograficznych, Dante naszych czasów snuje niezwykle sugestywną wizję tragedii, jaką jest osamotnienie.

Z całą swoją pewnością siebie, autentycznością i realizacyjną perfekcją, stanie się wzorem dla kinematografii w niedalekiej przyszłości.

W czasach, gdy wszelka rozrywka serwowana nam przez wysokobudżetowe produkcje amerykańskie zdaje się być chłodno kalkulowana i bezpieczna, wszyscy potrzebujemy raz na jakiś czas odejścia od zasad i odrobiny bałaganu. I "Climax" właśnie takim bałaganem jest - mimo, ze momentami może sprawiać wrażenie zbyt natarczywego.

Czy "Climax" to przerost formy nad treścią? Oczywiście. Czy dostarcza nam on grzesznej, trudnej do wytłumaczenia rozkoszy? Jak najbardziej. Wychodząc z kin, będziemy mieć ją wypisaną na twarzach, i to dużymi, neonowymi literami.

Pozytywy w zasadzie są tylko dwa muzyka, która przywraca wspomnienia z lat 90-tych i występ grupy.

Absolutnie intensywny i immersyjny, taki, który hipnotyzuje, porywa, ekscytuje i... zamęcza. Przede wszystkim jednak - imponuje.

Jeśli myślicie, że w kinie widzieliście już wszystko, to idźcie na Climax.

To nie tylko wierne odzwierciedlenie narkotykowej złej fazy, lecz także kinowe doznanie, które trzeba przeżyć samemu. Idealny film do obejrzenia w piątek przed imprezą.

Ten film można pokochać albo znienawidzić, ale trudno pozostać wobec niego obojętnym.

Noe zrobił to ponownie. Wymieszał ze sobą ciężkie narkotyki, szaleństwo, krew, mocz, brud i obrzydzenie, by zaserwować je widzom niczym przepyszną sangrię. Po takim drinku wymioty i kac murowane, ale kto by nie chciał wziąć udziału w imprezie, której nie przeżył nikt!

Mesmeryzmujące doznanie, jak opętanie!

Sarkastyczny portret pokolenia imprezowiczów, których życie przerodziło się w koszmar. "Śmierć to niesamowite doświadczenie" głosi na końcu napis. Cóż, kino Gaspara również się do takich zalicza.

Nie wiem, czy mi się to podobało, raczej nie, bo ciężko znajdować przyjemność w wysłuchiwaniu wrzasków opętanych ludzi, ale niewątpliwie było to nieusypiające kinowe doświadczenie, które nie wyleciało z głosy zaraz po seansie.

Porażające dzieło kontrowersyjnego artysty, ale zaledwie bardzo poprawny film.

Climax nadaje się na filmową pigułkę energetyczną, ale gdy zajrzymy pod imponującą, narkotykowo-transową fasadę, ujrzymy coś zupełnie przeciętnego.

Reżyser dąży bowiem do "climaxu" dając miejscami trochę odetchnąć, innym razem rozkręcając tak karuzelę zdarzeń, że trudno od tego oderwać wzrok.

Póki siedzi się w sali kinowej, obraz wciąga, chwilami budzi nawet podziw. Niewątpliwie z czasem osiągnie status kultowy, choć powszechny zachwyt pozostaje poza zasięgiem.

Swoim najnowszym filmem francuski ekstremista, Gaspara Noé udowodnił, że jak nikt potrafi strząsnąć powagę i potrząsnąć uładzonymi konwencjami europejskiego art-house'u. "Climax" bije na głowę wszystko, co wcześniej stworzył.

W "Climaksie" twórca nieco spuścił z tonu i rozpoczął flirt z popkulturą - ironiczne nawiązania do kina grozy sprawiają, że najnowszy film nie ma w sobie egzystencjalnego patosu, a miejscami może wręcz bawić. Wielbiciele najbardziej mrocznych dzieł reżysera z pewnością nie będą jednak rozczarowani, bo w dalszym ciągu jest to Noé jakiego znamy - energiczny, nieprzewidywalny i okrutny.