Z całą swoją pewnością siebie, autentycznością i realizacyjną perfekcją, stanie się wzorem dla kinematografii w niedalekiej przyszłości.

Climax nadaje się na filmową pigułkę energetyczną, ale gdy zajrzymy pod imponującą, narkotykowo-transową fasadę, ujrzymy coś zupełnie przeciętnego.

Gaspar Noé przeczołguje widza przez całe spektrum emocji: od podniecenia po rozpacz.

Nie wiem, czy mi się to podobało, raczej nie, bo ciężko znajdować przyjemność w wysłuchiwaniu wrzasków opętanych ludzi, ale niewątpliwie było to nieusypiające kinowe doświadczenie, które nie wyleciało z głosy zaraz po seansie.

Narkotyczna podróż, która zachwyca swoją intensywnością i realizacją. Pomimo, niestety skutecznie wkradającego się przesytu pod koniec, warto przystać na dobrowolną propozycję wejścia w ten filmowy trans.

Ten film to narkotyk. Wymęczył mnie i bezczelnie rzucił na śnieg bez wyjaśnień.

Filmowy narkotykowy "bad trip", który udziela się widzowi, dzięki wyśmienitej stronie formalnej obrazu.

Mimo tych wszystkich inspiracji, nawiązań i kinofilskich fetyszy, czuć jednak, że to stary dobry Gaspar. Noe, na jakiego czekaliśmy.

W czasach, gdy wszelka rozrywka serwowana nam przez wysokobudżetowe produkcje amerykańskie zdaje się być chłodno kalkulowana i bezpieczna, wszyscy potrzebujemy raz na jakiś czas odejścia od zasad i odrobiny bałaganu. I "Climax" właśnie takim bałaganem jest - mimo, ze momentami może sprawiać wrażenie zbyt natarczywego.

Duszny, działający jak narkotyk film, w którym rzeczywistość miesza się ze snem, a taneczny musical z body horrorem.

Nie ujrzycie tu zatem rozbudowanych i rozwleczonych na cały metraż portretów postaci, lecz w zamian zostanie wam zaoferowana możliwość czerpania wojerystycznej przyjemności z niemego i bezwładnego uczestnictwa w postępującej, humanitarnej destrukcji.

Chce poczęstować nas filmowym narkotykiem, który u jednych może wywołać nieodwracalne skutki w psychice albo co najmniej skończyć się potwornym kacem, dla innych zaś będzie najlepszym kinowym towarem, jaki kiedykolwiek mieli przyjemność zażywać.

Absolutnie intensywny i immersyjny, taki, który hipnotyzuje, porywa, ekscytuje i... zamęcza. Przede wszystkim jednak - imponuje.

Jeśli myślicie, że w kinie widzieliście już wszystko, to idźcie na Climax.

Ten film można pokochać albo znienawidzić, ale trudno pozostać wobec niego obojętnym.

Magnetyczna natura "Climaxu" nie tylko odpowiada na potrzeby spragnionego wrażeń, postmodernistycznego widza, który wszystko już widział, ale równie świetnie wychodzi naprzeciw jego potrzebie perwersyjnego voyeryzmu.

Myślę, że gdyby Dante Alighieri napisał Boską Komedię w XXI wieku, tak wyglądałoby Piekło.

Tytuł najnowszego filmu Gaspara Noe mówi sam za siebie. Zamiast próbować go opisać, zdecydowanie lepiej go przeżyć.

Kino niecodzienne dla osób o wyjątkowej wrażliwości. Wchodząc w ten świat, nasz umysł jeszcze na długo po seansie pozostanie w jego wnętrzu.

To zdecydowanie jedna z najlepszych rzeczy w całej filmografii Argentyńczyka i film, który ludziom o słabych nerwach wywróci żołądki na lewą stronę.

Porażające dzieło kontrowersyjnego artysty, ale zaledwie bardzo poprawny film.

Noe zrobił to ponownie. Wymieszał ze sobą ciężkie narkotyki, szaleństwo, krew, mocz, brud i obrzydzenie, by zaserwować je widzom niczym przepyszną sangrię. Po takim drinku wymioty i kac murowane, ale kto by nie chciał wziąć udziału w imprezie, której nie przeżył nikt!

Oniryczny odlot, wypełniony porywającą ucho klasyką muzyki klubowej lat 90. i wspaniałymi sekwencjami choreograficznymi w wykonaniu profesjonalnych tancerzy z Sofią Boutellą na czele.

Pod względem produkcyjnym temu dziełu nie można nic zarzucić. Wizualnie i muzycznie "Climax" wzbił się na twórcze wyżyny. Fabuła natomiast na zawsze pozostanie kwestią sporną.

Po emisji na Nowych Horyzontach "Climax" określono jako doświadczenie - a nie film sensu stricto. Żywiołowy wstęp, w którym dwudziestu tancerzy vogue'uje jak na konkursie drag, sprawi, że sami przed sobą szepniecie: chwilo, trwaj. Niesamowitą choreografię ciał egzaminuje równie roztańczona kamera. Jej układ nie jest standardowy: sprzęt zawieszono nad głowami bohaterów, pozwolono mu płynąć po parkiecie i korpusach zgonujących młodzieńców.

Pozytywy w zasadzie są tylko dwa muzyka, która przywraca wspomnienia z lat 90-tych i występ grupy.

Nie polecam Climaxu absolutnie nikomu. Chyba że chcecie kogoś torturować lub zemścić się na nim. Wtedy może to być dobra propozycja.

To jedno z tych doświadczeń, których nie chcesz nigdy więcej powtórzyć, ale jeśli nienawidzicie swoich nerwów i lubicie nimi poniewierać, to w ostatnim roku wyłącznie wspomniane "Mother!" mnie skrzywdziło porównywalnie.

Mesmeryzmujące doznanie, jak opętanie!

Kino, konfrontując nas z trudnymi doświadczeniami, prowokuje do rozważania nad swoimi własnymi ograniczeniami, niedoskonałościami, słabościami. Climaxowi się to udaje.

Reżyser dąży bowiem do "climaxu" dając miejscami trochę odetchnąć, innym razem rozkręcając tak karuzelę zdarzeń, że trudno od tego oderwać wzrok.

To, co zobaczyłem nie spełniło moich wygórowanych oczekiwań - zrobiło znacznie więcej. Gaspar wycyzelował najlepsze elementy swoich produkcji i maksymalnie skondensował rozbitą na paręnaście postaci narkotykową apokalipsę.

"Climax" to film o podobnej estetyce i założeniu, co dwa poprzednie dokonania Noégo. Znów dostajemy bardzo minimalną fabułę oraz częste próby zszokowania widza i wprowadzenia go w stan przypominający narkotykowe uniesienie. O wiele więcej tu jednak samoświadomości.

Sarkastyczny portret pokolenia imprezowiczów, których życie przerodziło się w koszmar. "Śmierć to niesamowite doświadczenie" głosi na końcu napis. Cóż, kino Gaspara również się do takich zalicza.

Swoim najnowszym filmem francuski ekstremista, Gaspara Noé udowodnił, że jak nikt potrafi strząsnąć powagę i potrząsnąć uładzonymi konwencjami europejskiego art-house'u. "Climax" bije na głowę wszystko, co wcześniej stworzył.

Na pewno nie należy do obrazów, które ogląda się wygodnie, ale z czystym sumieniem mogę uznać go za najlepsze dzieło francusko-argentyńskiego reżysera.

Wolny od gatunkowych stygmatyzacji, Gaspar Noé realizuje kino na skraju awangardy. Osnuty formalną maestrią, kumuluje tutaj najlepsze chwyty kojarzone z Nieodwracalnym oraz Enter the Void. Climax to najczarniejsza groteska oraz obraz społecznego rozpadu wszelkich norm oraz struktur - anarchia totalna.