Robert Birkholc

Wszystkie te spostrzeżenia są interesujące, problem w tym, że zostały ubrane w retoryczną formę, a film Tillmana jest pełen podniosłych oświadczeń i zbyt ilustracyjnych sytuacji. Zapięta na ostatni guzik konstrukcja scenariusza to niestety za mało, żeby dać wrażenie prawdy na ekranie. Patetyczne przesłanie i morały nie są najlepszym orężem do walki z rasizmem - bardziej przekonująca jest już przewrotna ironia spod znaku Spike'a Lee.

Zderzając przeszłość z przyszłością, poezję z nauką, spojrzenie z lotu ptaka z mikro-obserwacją, dokumentaliści stworzyli film na miarę dzieł Wernera Herzoga.

Za dużo tu "krattów" i mistrzowskich kompozycji wizualnych, a za mało emocji, co sprawia, że estońska opowieść mniej więcej w połowie filmu zaczyna nużyć. Mimo to taka podróż w baśniowy i surrealistyczny świat może być dla polskiego widza dobrą ucieczką przed listopadową zawieruchą.

W "Climaksie" twórca nieco spuścił z tonu i rozpoczął flirt z popkulturą - ironiczne nawiązania do kina grozy sprawiają, że najnowszy film nie ma w sobie egzystencjalnego patosu, a miejscami może wręcz bawić. Wielbiciele najbardziej mrocznych dzieł reżysera z pewnością nie będą jednak rozczarowani, bo w dalszym ciągu jest to Noé jakiego znamy - energiczny, nieprzewidywalny i okrutny.

Świetnie sprawdza się jako satyra na spotworniałą "republikę ludową", nie daje jednak wszechstronnego obrazu konfliktu na Ukrainie.