Climax

Tak wyglądają imprezy w piekle. Noe osacza i obezwładnia widza. Nie chcecie tego doświadczyć, ale jeśli już musicie to tylko w kinie! Recenzja: http://pelnasala.pl/climax/

Opętujące widza doświadczenie, które kusi beztroskimi i fantastycznie zrealizowanymi sekwencjami tanecznymi, zmieniające się potem w ostro przeginającą pałę wizytę w piekle, która uderza obuchem siekiery w łeb, cuci Cię solidnym plaskaczem w pysk, a następnie brutalnie gwałci i zostawia na noc na syberyjskim mrozie. Obejrzę nieraz.

Nie wiem jak na innych seansach, ale na moim wyszło pół widowni. Choreograficznie, tanecznie, plastycznie rewelacyjny film. Jednak fabularnie Wielkie Nic. Wulgarne dialogi wołają o pomstę, nawet nie do Nieba, bo szkoda angażować najwyższe siły. Kluczowy zwrot akcji żenujący. Wypadałoby jednak mieć jakiś pomysł na fabułę. Na każdej libacji przychodziły nam do głowy ciekawsze motywy niż w tym filmie. Propozycja jedynie dla zwolenników kina eksperymentalnego.

Niesamowity reżyserski popis Gaspara Noe! Audio-wizualnie najwyższa półka i jak sama historia jest opowiadana obrazem to coś wybitnego. Choreografia poszczególnych sekwencji to majstersztyk, a operatorka z każdą kolejną chwilą zmienia się i dostajemy coraz dziwniejsze kadrownie, co wychodzi filmowi na dobre. Te wszystkie rzeczy składają się na to, że sami czujemy się jakbyśmy byli tam na tej imprezie. Wspaniałe doświadczenie kinowe.

Reżyser w drugiej połowie jedzie na pełnym gazie, zabierając widzów w mocno psychodeliczną i satysfakcjonującą podróż okraszoną naprawdę ładnymi zdjęciami.

Wiem, że wielu nie będzie pasowała ta konwencja, ale to jest chyba mój typ kina. Treść nie jest najważniejsza, bo liczy się jedynie warstwa wizualna.

Audiowizualne szaleństwo. Fabuły w tym niewiele, ale dzięki zdjęciom oraz muzyce ogląda się przyjemnie. Nie wiem czy ten film coś zmienił w moim życiu, ale nie żałuję że go zobaczyłem, czy może raczej doświadczyłem.

Impreza bez hamulców. Jeśli u Gaspara nie nabierzesz dystansu, poczujesz chwile zażenowania. Nie ukrywajmy, scenarzystą jest kiepskim, ale genialnym estetą i bardzo dobrym reżyserem. Jest to chyba jego najbardziej przystępny film, jednocześnie nie tracąc odwagi, pazura i autentycznego szaleństwa. Można spocić się z wrażenia.

Noé nie umie za bardzo w sceny gdzie nic się nie dzieje i ten film tego nie zmienia - po intrygującym początku przez jakiś czas jest dosyć nudno i mam wrażenie, że można było trochę to skrócić. Jednak kiedy wreszcie zaczyna się szał, film ten cię już nie puści. A ty jego.

Raczej kinowe doznanie niż typowy film. Nie ma sensu doszukiwać się tu jednak logiki, gdyż zachwycająca forma skrywa dość banalną treść. Mimo wszystko warto tego doświadczyć.

Jeśli robić filmy antynarkotykowe to tylko w ten sposób. Gaspar zamiast pokazywać co widzą bohaterowie i robić coś podobnego do "wkraczając w pustkę" robi z widzów obserwatorów tego strasznego widowiska. Daje to przerażający efekt i jest to zdecydowanie najstraszniejszy obraz tego roku. Na duży plus też świetne zdjęcia i montaż oraz kapitalna Sofia Boutella.

Gaspar Noé nie robi kina – on kładzie LSD pod język kultury, wstrzykuje heroinę w celuloidowe żyły taśmy filmowej. Climax może być traktowany właściwie jako kino nieme (zresztą: nieprzypadkowo pojawiają się plansze napisów ekspozycyjnych jak w większości tytułów z początków XX wieku). Z drugiej strony film to musical zupełny, w którym taniec wyraża więcej niż jakiekolwiek słowo czy rozmowa. Dobrze, że po Love nastąpił Climax.

Najbardziej wyrafinowany film Noégo zawodzi jako komentarz do sytuacji współczesnej wielokulturowej Francji, ale nie ma lepszego filmu, który tak skutecznie zniechęcałby do uczestnictwa w nocnych imprezach. Najbardziej natrętny w nim natomiast okazuje się niepotrzebny umizg do fanatyków "Cahiers du cinéma" (co mówi nam intro z biblioteką filmów autorskich?)

Czuję jakbym skoczył na bungee, muzycznej bungee. Wbrew powszechnej opinii uważam, że dialogi to najlepsze, zaraz po tańcu, co mogło się tu wydarzyć.

18.NH #16: Konstrukcyjnie nie widziałem chyba ciekawszego filmu. Studium odlotu. // Drugi raz: 19.10.18

Totalny obłęd

jprdl XD

jako film - 6/10, ale jako projekt artystyczny 9+, więc wychodzi słabe 8

Tyle pieniędzy i czasu marnuje się na różne kampanie, a Gaspar Noé w 12 dni stworzył najlepszą reklamę antynarkotykową w historii.

Dużo lepszy od pretensjonalnego Love. Zdjęcia, montaż, taniec i muzyka pierwsza klasa.

Oczywiście bardziej na poziomie doświadczenia niż fabuły. Szanuję za pierwszy taniec i narkotyczne mastershoty pod względem technicznym, jak i aktorskim. Ale w ogólnym rozrachunku daje to łącznie jedynie 4 gwiazdki.

Obserwacja skutków zażycia narkotyków- ot caly film. Dodatkowa gwiazdka za sceny tanca w pierwszej czesci filmu.

Kino. Szalony, bad trip, który chyba jednak nieco mnie rozczarował. Liczyłem, że Gaspar jedzie po bandzie jeszcze bardziej.

make love make dance

Climax autentycznie wygląda jak kręcony w ubiegłym stuleciu, przygniata z każdej możliwej strony, oblepia swoim brudem. Odpowiadając więc na pytanie za wstępu: NIE(!), zdecydowanie nie jest to dzieło, dzięki któremu jego twórca staje się łatwiej przyswajalny oraz TAK(!) – kolejne granice zostały przekroczone.

Całość recenzji tutaj: https://pisanepopijaku.pl/ten-o-pance-na-parkiecie-czyli-climax-recenzja/

Gaspar Noé trzyma i nie puszcza. I choć przy zdrowych zmysłach chcemy się wyrwać, ma widza w garści.

Mocne, duszne przytłaczające doświadczenie.

Muzyka, klimat, zdjecia i Sofia Boutella to tworzy ten film. Jestem w jakiś sposób oczarowana tym filmem(i Sofią), szkoda, że tak bardzo wybiły mnie z rytmu na początku dialogi między bohaterami, które były puszczone ciągiem(nuda) z czego 2 mogły zostać, kika mogło być już w czasie imprezy, a część w ogóle nie powinna mieć miejsca bo była niepotrzebna.

1. Gadają sb o tańcu
2. Tańczą sb
3. Gadają sb o segzie
4. Tańczą sb
5. Robią sb przemoc i segz

(to nie moje słowa, ale to moja opinia)

6,5. Studium szaleństwa i dom wariatów. Męczy i bez satysfakcji. Wiele ciekawych konceptów — stara szkoła, Vogue z góry, lubieżne rozmowy vs jęki na pół filmu, mastershoty

Klimat tańca, psychodelicznego opętania wzorowany na pewnych filmach ery VHS. Złamana struktura opowieści w oparach drugów, tabu, gniewu, seksu i szaleństwa.

formalnie i inscenizacyjnie zachwyt. ciekawy jako filmowe doświadczenie, ale mimo wszystko niedosyt, bo za samą formą niewiele się kryje. i męczące bardzo

Unikalne doświadczenie filmowe. Po pewnym czasie miałem już dość i chciałem, żeby Noe to zakończył. Zostałem rozjechany psychicznie na wiele różnych sposobów.

Sam nie wiem. Styl i tematy to pigułka z Noe, wizualne triki, kolorki, kamera pływa, seks, dragi. Może mi się to przejadło, to taki trip bez historii.

Sam nie wiem. Styl i tematy to pigułka z Noe, wizualne triki, kolorki, kamera pływa, seks, dragi. Może mi się to przejadło, to taki trip bez historii.

NH: Gdy sangria wejdzie za mocno. Życie ;)

#NH. Sponiewierał mnie, uwolnił zwierzęce instynkty, wprowadził w trans, rozłożył na łopatki. Katharsis

(8)

To był ciężki i ciekawy film. Naprawdę paskudny bad trip i wszystkie lęki człowieka. Można tu się doszukać pewnych symboli. Znakomita muzyka i choreografia.