Filip Grabski

Kolejny film o Boracie nie jest tak zabawny i przełomowy jak Borat: Podpatrzone w Ameryce, aby Kazachstan rósł w siłę, a ludzie żyli dostatniej, ale ma do przekazania ciut więcej, kosztem humoru. W 2020 roku naprawdę o więcej nie trzeba prosić.

Ocena uzależniona jest od Waszego nastawienia - poszukiwacze intryg i napięcia będą zawiedzeni, rodzice z dziećmi wręcz przeciwnie. To lekkostrawna opowieść na trudne czasy - czemu nie!

Jest jak porządnie odrobiona praca domowa, ale bez dodania niczego od siebie. Jest poprawnie aktorsko, scenariuszowo, realizatorsko, twórcy jednak nie dodali tu niczego, co wybiłoby gotowe dzieło ponad przeciętność. Mimo wszystko lepiej przeczytać opowiadanie.

Blockbuster na miarę naszych czasów. Dobry, ale nie aż tak dobry, by go wychwalać. Bardzo ładny, ale nieco za prosty. Czyli w sam raz do streamingu.

Mandy trwa 2 godziny, jest produkcją zjawiskowo piękną, doskonale udźwiękowioną, z fantastycznym soundtrackiem Johanna Johannssona, solidną dawką szaleństwa, pokręconego humoru i nieco zbyt wyczuwalnym posmakiem filmowego snobizmu.

Dysponując skromnym budżetem 47 milionów dolarów, Villeneuve i jego ekipa oraz pełni profesjonalizmu i wyczucia aktorzy stworzyli rzecz piękną, przekonującą i absolutnie magiczną.

Ogląda się go niezwykle przyjemnie, a pod płaszczykiem rozrywki przemyca trochę interesujących, prawdziwych i ważnych treści.

Prawdziwa perełka, autorskie dzieło pełne niepowtarzalnego stylu, mądrego humoru, sprawnie generujące przeróżne reakcje wśród widzów. To jest bez wątpienia jeden z lepszych wyprodukowanych w zeszłym roku.

Trudno przyczepić się do czegokolwiek - aktorzy błyszczą, scenariusz jest precyzyjny, strona techniczna bardzo kompetentna. Nie mam wątpliwości, że Parasite to jeden z najlepszych filmów 2019 roku.

McDonagh nakręcił swój najlepszy film, który powinien trafić do wszystkich widzów poszukujących mądrych filmów "o czymś" i jednocześnie pragnących dobrze się bawić przez cały czas trwania seansu.

Jakoś to wszystko się toczy, kolejne karty są odkrywane sprawnie, nie ma miejsca na nudę, ale wszystko jest przeterminowane i przaśne. Nieciekawi bohaterowie, mało ekscytująca tajemnica i oczywiste zwroty akcji nie pomagają.

Jest jak porządnie odrobiona praca domowa, ale bez dodania niczego od siebie. Jest poprawnie aktorsko, scenariuszowo, realizatorsko, twórcy jednak nie dodali tu niczego, co wybiłoby gotowe dzieło ponad przeciętność. Mimo wszystko lepiej przeczytać opowiadanie.

Bywa zabawny, ma swoje momenty, ale z kina wyszedłem z wielkim "meh" wymalowanym na twarzy.

Nigdy nie wspina się na wyżyny, ale też nigdy nie ląduje na dnie. Dziarsko hasa sobie w środku skali, zapewniając nieco bezmyślnej rozrywki z super-ojcem Dwaynem Johnsonem na pierwszym planie.

Widz dostaje paczkę żartów, CGI, wybuchów, heroizmu, banałów, trochę nierównego tempa i lekko chwiejnego stylu, ale ostatecznie The Meg broni się jako zacne kino klasy B z budżetem kina klasy A.

Dysponując skromnym budżetem 47 milionów dolarów, Villeneuve i jego ekipa oraz pełni profesjonalizmu i wyczucia aktorzy stworzyli rzecz piękną, przekonującą i absolutnie magiczną.

Bardzo udany kawałek rozrywkowego kina. Horror w dużej mierze psychologiczny, świetnie zaprezentowany od każdej możliwej strony i bardzo przekonujący.

Byłoby wielką szkodą, gdyby Człowiek z magicznym pudełkiem przepadł gdzieś podczas pojedynczych seansów o 22 w czwartek. Zasługuje na Waszą uwagę, pod warunkiem, że lubicie kino ładne, dosyć powolne i kameralne, wymagające odpowiedniego nastawienia i w konsekwencji satysfakcjonujące.