Ciche miejsce

Cisza w kinie nigdy nie była tak dojmująca, a zarazem tak przerażająca. Krasinskiemu udało się stworzyć prosty film emanujący przenikliwym lękiem, wzbudzający ogromne emocje, a jednocześnie dostarczający niezapomnianych wrażeń.

Świetna reżyseria i doskonały montaż, który prowadzi widza w świat jednej rodziny, tłumionych emocji, które widocznie kłębią się w bohaterach oraz rzeczywistości pełnej wymownego milczenia.

Wprowadza widza w trans, z którego ciężko wyjść długo po zakończonym seansie. Świeże i oryginalne spojrzenie na postapokalipsę, okraszone nutką grozy, napięcia i rodzinnego dramatu.

Niemal horror idealny - wszystkie jego wady blakną w konfrontacji z oryginalną, świetnie poprowadzoną fabułą i faktem, że tak dobrego kina grozy nie mamy okazji w ostatnim czasie oglądać na dużym ekranie zbyt często.

Jest gatunkową perełką. Nie mogą jej ominąć ani zwolennicy dreszczowców, ani lubiący dobre, ambitne kino.

Bez wątpienia odkrycie tego roku. Film, od którego trudno oderwać wzrok, niezwykle świeży na tle wyliniałych straszaków produkowanych taśmowo przez wytwórnie.

Podczas senasu byłam tak zaangażowana w fabułę filmu, ze nie zauważyłam niemal żadnych błędów lub minusów obrazu.

Boimy się o bohaterkę, boimy się o brak szczęśliwego zakończenia, boimy się tak, że ze strachu po twarzy ciekną łzy bezsilności... Takie właśnie emocje gwarantuje seans "Cichego miejsca".

Jest prawdziwym powiewem nadziei, że w Hollywood wciąż jest miejsce dla oryginalnych, przemyślanych pomysłów.

John Krasinski tworząc film, w którym dźwięk jest nośnikiem fabuły tchnął wiele realizmu do gatunku opanowanego przez marne jumpscarey. Niespodziewane zakończenie i dźwięk shotguna jako symbol odrodzenia zaskarbiły sobie w moim sercu specjalne miejsce.

Jest pozycją obowiązkową dla fanów pesymistycznego, minimalistycznego podejścia do "kina zagłady". Jeżeli ktoś przedkłada akcję ponad suspens i preferuje strzelaniny, zombie oraz eksplozje, film raczej nie przypadnie mu do gustu.

John Krasinski, choć nigdy nie uważał się za miłośnika horrorów, nakręcił dzieło, które finezyjnie wpisuje się w złoty dla gatunku okres i z miejsca stało się pozycją kultową. W swojej prostocie i sile z jaką w nas uderzyło, Ciche miejsce zdaje się być XXI wieczną Planetą małp. Cisza jeszcze nigdy nie była tak przerażająca.

Sympatyczni bohaterowie, rewelacyjny punkt wyjścia, oszczędność w środkach wyrazu, bardzo dobra strona techniczna i wzbudzanie niezwykle silnych emocji tworzą obraz świetnego straszaka.

Jak na film którego tematyka nadaje się do internetowych memów, ma zaskakująco mądry scenariusz, kompetentnych aktorów i wykonanie, by przez półtorej godziny niezmiennie intrygować.

Właściwie pozbawiony wad - trzyma w napięciu, jest świetnie wyreżyserowany i zagrany! Śmiercionośna cisza nabiera tu całkiem nowego znaczenia.

Wyjątkowy, znakomicie wyegzekwowany obraz jest nie tylko czymś nowym dla szeroko rozumianego gatunku. "Ciche miejsce" to fantastycznie zagrany majstersztyk ekonomicznie prowadzonego horroru, który sztukę montażu dźwięku wynosi na absolutne wyżyny, pozostawiając widza ze zszarganymi nerwami i niemałym lękiem przed zrezygnowaniem z szeptu po opuszczeniu sali kinowej.

Można się czepiać logiki stworów, można narzekać, że elementy horroru są tutaj najsłabsze. Trudno jednak nie dać się porwać uniwersalności tej prostej opowieści o przetrwaniu.

Okazuje się, że na horrorze można się nie tylko bać, ale też zaśmiać i porządnie wzruszyć. I to wszystko w trakcie prawie niemego filmu. Pierwsza klasa!

Ma pewne błędy logiczne, ale ogląda się je wyśmienicie. Tak właśnie powinno wyglądać dobre kino z pogranicza horroru i science-fiction.

Gra na emocjach, ale jest pozbawione szantażu, bo film go nie potrzebuje, abyś wstrzymał oddech, czy mocniej zacisnął dłonie na oparciu fotela.

Pomysłowe kino, którego największym atutem jest umiejętne wykorzystanie ciszy do budowania napięcia. Oraz bohaterowie, na których zależy.

Nieustannie trzyma w napięciu, od pierwszych do ostatnich minut. Prawdziwie wirtuozerska robota.

Nie ma ambicji zostania inteligentnym posthorrorem opartym na psychologii bohaterów, jak miało to miejsce chociażby w "To przychodzi po zmroku". Zamiast tego Krasinski stworzył horror w klasycznym duchu, gdzie dramat bohaterów miesza się z atmosferą grozy i żądnymi krwi monstrami, gdzie wszystko jest dosłowne i takie jakie oglądamy na ekranie.

Bardzo udany film z pogranicza gatunków, czerpiący garściami z dramatów rodzinnych, post-apokaliptycznych thrillerów, horrorów i ambitnego kina akcji. Krasinski wzorowo buduje napięcie niczym wczesny M. Night Shyamalan i łączy je doskonale z elementami akcji spod znaku Michaela Bay'a.

Zachwyca gęstą atmosferą niepewności i szczegółowością w odmalowywaniu dnia codziennego bohaterów. Przy użyciu minimalistycznych środków udało się Krasinskiemu stworzyć film trzymający w napięciu.

To, mimo kilku fabularnych zgrzytów, znakomite połączenie horroru i rodzinnego dramatu.

To chyba najprostszy pomysł, który Krasinski podniósł do rangi naprawdę porządnego filmu.

Kolejny znakomity przedstawiciel nowej fali horrorów, który konwencje gatunku wykorzystuje do czegoś więcej aniżeli sygnalizowanego jumpscare'a.

Liczę, że twórcy filmowi znajdą co najmniej 200 000 000 powodów, aby kręcić więcej filmów takich jak Ciche miejsce. Kameralnych, ale nie tandetnych, oszczędnych, ale nie biednych, no i przede wszystkim - przedkładających klimat i historię nad mnóstwo komputerowych stworów wyskakujących z każdego rogu ekranu.

W podbijaniu napięcia "Ciche miejsce" nie ma sobie równych. Reżyser stawia przed postaciami wyzwanie za wyzwaniem, poddając testom wszystkie środki zaradcze i rzucając kłody pod nogi na każdym kroku. Prawa Murphy'ego dawno nie dostały tak wielu ukłonów jak w filmie Krasinskiego.

Na pewno będę polecał Ciche miejsce, jako przykład naprawdę dobrego i udanego współczesnego horroru.

Cisza, w połączeniu z małymi, czułymi scenami rodzinnymi, nadaje "Cichemu miejscu" tak intymnego charakteru, iż momentami możemy zapomnieć, że oglądamy film i mieć wrażenie jakbyśmy sami byli uczestnikami ukazywanych wydarzeń. Zamiast bać się dźwięków, boimy się wydać dźwięk, a zamiast bać się tego co nęka naszych bohaterów, boimy się o nich.

Jest świetnie nakręcony, zagrany, posiada fenomenalne wykończenie no i przede wszystkim potrafi nas porządnie chwycić za gardło. To bynajmniej nie horror, ale dreszczyk emocji to już potrafi wywołać.

Jest jednak horrorem o wyraźnie art-house'owej podwalinie, z punktu widzenia tematyki i tonacji podobnym do "It Comes at Night". Krasinski na bok odstawił ograne jump scare'y i gatunkowe uproszczenia. Zainspirował go stoicyzm Ridleya Scotta: celebrowana jest w "Cichym miejscu" cisza, nie efekciarstwo.

Bardzo ciekawa propozycja dla każdego, komu znudziły się w horrorach krwawe jatki i niezbyt mądrzy bohaterowie, którzy zawsze robią to, czego nie powinni robić w chwili zagrożenia. Warto docenić nowatorski pomysł, który sprawia, że sala kinowa zamiera w ciszy, jakby bojąc się, że potwór z ekranu może czaić się tuż za rogiem.

Choć "Ciche Miejsce" nie jest posthorrorem, którego nieco oczekiwałem, tak nie jest na szczęście też klasycznym, głupkowatym horrorem przepełnionym potworami wyskakującymi z szafy i innymi bzdurami. Poznajemy w nim ciekawą wizję świata, którego genezy nie poznajemy, z ciekawymi bohaterami zagranymi w naprawdę dobrym stylu i angażującą historię.

Ciche miejsce to zwrot w stronę filmów postapokaliptycznych, którego fabuła, w przeciwieństwie do przeważającej ilości produkcji tego gatunku, kładzie akcent na psychologiczne uwarunkowania przetrwania. Z czystym sumieniem polecam tę pozycję fanom kina postapo.

Gdyby przyznawano Oscary za najlepsze wykorzystanie ciszy w filmie, w tym roku Ciche miejsce rozgromiłoby konkurencję.

Absolutne zaskoczenie. Długie lata czekałem na taki horror, który z jednej strony będzie stanowił powiew świeżości i ogra konwencję w nowy, oryginalny sposób, zamiast bezmyślnie powielać schematy, a z drugiej oprócz samej grozy będzie miał do zaoferowania opowieść, która zaangażuje widza.

Sama fabuła jest prosta jak konstrukcja cepa, co nie przeszkadza filmowi w byciu wciągającym od pierwszej do ostatniej minuty.

Ja w obliczu dobra, jakie oferuje "Ciche miejsce" przymykam oko na niewyszukany pomysł oraz niekonsekwencje. Wszakże przykryto je warstwą realizacyjną, która jest po prostu... elegancka.

Zaczyna z poziomu ciekawego pomysłu, ale John Krasinski nie poddaje się pod wpływem wyzwań, jakie rzucił sam sobie.