Kamil Bogdański

Mimo nierównego tempa, zbędnego nagromadzenia wątków i stylistycznych różnic względem poprzednich filmów, nie ulega jednak wątpliwości, że "Pewnego razu..." to rzecz w filmografii Tarantino wyjątkowa, zatopiona w sentymentalnym sosie filmowa pocztówka i spełniona próba ostatecznego rozliczenia się ze zmierzchem niewinności Hollywood, wyznanie bezgranicznej miłości do kina od człowieka, który rzucił pracę w wypożyczalni wideo, by śnić swoje celuloidowe sny w fabryce marzeń.

Niespełna dwuipółgodzinna makabreska zatopiona w pastelowych barwach i czarno-humorystycznym sosie, zwieńczona stroboskopowym danse macabre i fizycznym ciężarem ekranowej gehenny. Tego trzeba doświadczyć w kinie.

Wydaje się, że film Lanthimosa jest jedynym przykładem pomostu łączącego ambicje autorskiego kina o europejskich naleciałościach z rozmachem kostiumowego kina rodem z Hollywood.

Choć efektownie gra z widzem i jest mocno intertekstualny, a przy okazji idealnie mieści się w ramach ustanowionej przez twórców konwencji, to po oddzieleniu od formy pozostaje niestety przeciętną historią o zgubnej ambicji i stopniowym rozpadzie psychiki.

Wydaje się, że film Lanthimosa jest jedynym przykładem pomostu łączącego ambicje autorskiego kina o europejskich naleciałościach z rozmachem kostiumowego kina rodem z Hollywood.

W kategoriach kina wojennego, to film wręcz awangardowy, wznoszący filmowy realizm na zupełnie nowy poziom.

Dostarcza niesamowitych przeżyć i intensywnego kinowego doświadczenia. Właśnie dla takich filmów powstało kino.

Niewątpliwym atutem tej produkcji jest aktorstwo Vinca Vaughna. Wszystkim przyzwyczajonym do jego komediowego emploi, radzę jednak na samym początku zmienić optykę.

Oparta na pogoni, daleka od praw logiki fabuła, to niemal dwugodzinna orgia przemocy z momentami wyrafinowanego gore, pozostawiająca także miejsce na przewrotny, czarny jak smoła humor. W tym szaleństwie jest jednak metoda - nie dość, że reżyserka znakomicie pogrywa z konwencją, jednocześnie wyśmiewając ją przy wykorzystaniu często teledyskowej formy, to jeszcze potrafi autentycznie zaangażować i szarpnąć odpowiednie emocjonalne struny.

Razi najbardziej rozbieżność między tym, co zapowiadał trailer, a tym, co finalnie otrzymaliśmy - w praktyce to międzygatunkowa mieszanina wątków i scen, niemających właściwie żadnego większego znaczenia - wiele z nich nie doczekało się bowiem konsekwentnego rozwinięcia.

"Lidze Sprawiedliwości" nie pomogli ani nowi bohaterowie, ani zmiana sternika. Brak konsekwencji, fabularne uproszczenia i masę klisz, film stara się zatuszować przestarzałymi efektami, wizualnym patosem i rzucanymi co rusz one-linerami, ale bezskutecznie.

Całość owszem, jest przyjemna dla oka i zrealizowana ze standardami iście blockbusterowymi - znajdziemy tu parę ładnych, efektownych momentów - ale pojedyncze sceny czy ujęcia nie są w stanie same zapracować na ogólny poziom produkcji, której zabrakło nie tylko reżyserskiego doświadczenia i zmysłu inscenizacyjnego, ale przede wszystkim - serca.

Choć efektownie gra z widzem i jest mocno intertekstualny, a przy okazji idealnie mieści się w ramach ustanowionej przez twórców konwencji, to po oddzieleniu od formy pozostaje niestety przeciętną historią o zgubnej ambicji i stopniowym rozpadzie psychiki.

Wyższy budżet czuć tutaj w każdym aspekcie, ale i jego wysokość nie byłaby do końca uzasadniona bez samoświadomości warsztatu, którego opanowanie przejawia się nie tylko w gramatyce filmowego języka, intrydze i emocjonującej fabule, ale również w najdrobniejszych niuansach wysublimowanej formy.

Oparta na pogoni, daleka od praw logiki fabuła, to niemal dwugodzinna orgia przemocy z momentami wyrafinowanego gore, pozostawiająca także miejsce na przewrotny, czarny jak smoła humor. W tym szaleństwie jest jednak metoda - nie dość, że reżyserka znakomicie pogrywa z konwencją, jednocześnie wyśmiewając ją przy wykorzystaniu często teledyskowej formy, to jeszcze potrafi autentycznie zaangażować i szarpnąć odpowiednie emocjonalne struny.

"Lidze Sprawiedliwości" nie pomogli ani nowi bohaterowie, ani zmiana sternika. Brak konsekwencji, fabularne uproszczenia i masę klisz, film stara się zatuszować przestarzałymi efektami, wizualnym patosem i rzucanymi co rusz one-linerami, ale bezskutecznie.

Idealna propozycja na końcówkę wakacji. Niezbyt ambitna i niewymagająca, ale po zawieszeniu niewiary i przymknięciu oka na parę fabularnych uproszczeń - spełniająca swoje założenie w stu procentach.