Dunkierka

Do tej pory lubiłam Christophera Nolana za "Interstellar" i "Prestiż", a od dziś kocham go za "Dunkierkę". To film wybitny, kompletny, wielopłaszczyznowy, dotykający, a przy tym wszystkim widowiskowy.

Film wybitny, który - i jestem tego pewien - zapisze się złotymi zgłoskami w historii kina wojennego i stanie się kiedyś filmem kultowym. Oszałamiające wizualnie, ogłuszające dźwiękowo, trzymające w napięciu arcydzieło, obok którego nie da się przejść obojętnie.

Scenariusz, w którym nie ma żadnych niepotrzebnych scen, dopełniają rewelacyjne zdjęcia Van Hoytema, doskonale zmontowane przez Lee Smitha, a to wszystko oprawione wspaniałą muzyką Zimmera sprawiło, że na blisko dwie godziny zapomniałam jak się oddycha.

Nie przepadałem do tej pory za kinem Nolana, ale Dunkierka zrobiła na mnie wrażenie. Świetny film o strachu i woli przetrwania z wielką historią w dalszym tle.

Celebracja każdej sekundy obrazu i dźwięku, a na sali projekcyjnej reżyser toczy nieustanny bój o uwagę widza. I dla mnie, Nolan jest bezkonkurencyjnym zwycięzcą.

Jest to dzieło spajające w niesamowity sposób wiele dziedzin filmowego jestestwa, dzieło, które zapada w pamięć i pobudza do myślenia. Prawdziwa, satysfakcjonująca uczta kinomana.

Okazuje się, że film wojenny bez krwi i latających wnętrzności potrafi przerazić bardziej, niż gdyby to wszystko było widoczne. Klimat oblężenia i strachu, jaki udało się osiągnąć Nolanowi i utrzymać go przez cały seans, jest niesamowity.

Fani poprzednich filmów tego reżysera będą pławić się w jego geniuszu, a sympatycy kina wojennego powinni docenić sferę audiowizualną oraz obraz pozbawiony charakterystycznego dla gatunku patosu.

Techniczny majstersztyk uzupełniony najwyższym poziomem aktorstwa, który powstał w oparciu o bardzo zręcznie napisaną fabułę.

Oczywiście nie mógłbym nie polecić wybrania się na "Dunkierkę", bo to po prostu fantastyczna filmowa robota.

Zapewne zapisze się jako kamień milowy w kinie wojennym. To epickie widowisko, które ma wszystkie elementy wielkiego spektaklu - wyborne zdjęcia, przekonywające kreacje aktorskie i tempo, które angażuje widza.

Jeśli Nolan to współczesny spadkobierca wysublimowanego kina wysokobudżetowego spod znaku Kubricka, Mroczny Rycerz to rodzaj Mechanicznej Pomarańczy XXI wieku, a Interstellar bawi się stylistyką metafizycznego SF rodem z Odysei Kosmicznej - Dunkierka to nic innego jak swoiste Full Metal Jacket. Równie innowacyjne, w bardziej awangardowej koncepcji.

Na pewno jest filmem bardzo udanym, ba, wręcz znakomitym. Jest również filmem, który udanie łączy elementy wojenne z thrillerem, dramatem oraz akcją, a wszystko to skąpane jest w kapitalnej oprawie.

Maestria wyważonego słowa, pozbawiającego oddechu obrazu i trzymającej w napięciu muzyki.

Wyszedł kapitalny film, zrobiony z rozmachem, ale nieefekciarski. Pełen intymnych momentów, ale bez filozofowania, który wzbudza, a nie wymusza emocje. Nic dziwnego, że już się głośno mówi o jego przyszłorocznych szansach oscarowych.

Christopher Nolan w Dunkierce obalił status quo kina wojennego - zbudował wielopoziomową narrację, rozłożył historię na kilku bohaterów, a przemoc zastąpił szerokim ujęciem psychologicznym.

Jest dowodem na kunszt reżyserski Nolana i jego kreacji historii. Film, jak tykająca bomba, wykańcza widza w swoim budowaniu napięcia.

Zdecydowanie jedna z najlepszych produkcji z kina wojennego, która udowadnia, że da się opowiedzieć wojenną historię bez heroizmu, patosu i z kontrolowanymi emocjami.

Jest pierwszą pozycją w filmografii Nolana, w której reżyserski kunszt wreszcie doścignął sztukę. Dobra zmiana.

Przeżycie drugowojennego piekła razem z Nolanem było dla mnie czymś niezapomnianym - nawet za drugim razem - dlatego jego nowe dzieło zasługuje na naprawdę wysoką notę. Doskonały montaż, wierne odwzorowanie faktów, zapierające dech w piersiach tempo i efekty nie mogą pozostawić nikogo obojętnym.

Jest przede wszystkim bardzo emocjonującym widowiskiem oraz reżysersko wysmakowanym filmem, w którym czuć warsztat i doświadczenie Nolana. To nie jest jakiś byle jaki blockbuster, który ma zrobić na znanych nazwiskach pracujących przy filmie. To reżyserski majstersztyk, który na pewno namiesza jeżeli nie w samych nagrodach, to na pewno w nominacjach do przyszłorocznych Oscarów.

Christopher Nolan "Dunkierką" otworzył nowy rozdział w portretowaniu wojennego horroru. Stworzył wizualne arcydzieło wypełnione surowymi elementami kina artystycznego, nad którym ręce same składają się do oklasków. Jeśli po seansie będziemy mieli jeszcze siły je unieść.

Jeszcze nigdy nie czułem się tak bardzo na wojnie. Jeszcze nigdy tak bardzo nie zatonąłem w klimacie filmu.

Na pewno mamy tu do czynienie z obrazem, który jest niesamowicie nowatorski w pokazywaniu wojny. Trudno znaleźć film podobny.

Ma w sobie wszystko, co kino wojenne dotykające tematyki walki z nazistami powinno mieć. Znajdziemy w tym filmie akcję, kontekst historyczny, napięcie, dużo wybuchów, mało słów oraz oddech przeciwników, który bezustannie czujemy na plecach.

Kino wybitne, które udowadnia, że można stworzyć blockbuster bez epatowania efektami specjalnymi i jednocześnie zachowując wizualna maestrię. To jednocześnie wielkie kino, które ma w sobie więcej z psychologicznego kina artystycznego niż typowego dramatu wojennego. Nie zmienia to faktu, że "Dunkierka" to pełnoprawne historyczne widowisko o wojnie, które na długo zapisze się w historii kina, a i my sami jako widzowie długo o nim nie zapomnimy.

Choć jest filmem wojennym, jak najlepsi przedstawiciele swojego gatunku, nie skupia się tylko na widowiskowości, wybuchach i aktach heroicznej odwagi. Główny akcent kładzie bowiem na warstwę psychologiczną, i poprzez nią właśnie, jak i swoją surowość oraz realizm, urzeczywistnia lęki oraz autentycznie przeraża.

Bez zbędnego patosu oraz gloryfikacji. Prosto, a zarazem z pazurem. Z odpowiednim klimatem oraz porządną dawką emocji.

Film, w który niesamowicie szybko można wsiąknąć, immersja w tym przypadku jest niesamowita i to się rewelacyjnie ogląda.

W kategoriach kina wojennego, to film wręcz awangardowy, wznoszący filmowy realizm na zupełnie nowy poziom.

To film spektakularny, widowiskowy, a przy tym niezwykle ludzki. Każda jego minuta wciąga, a po wyjściu z kina ciężko o nim zapomnieć.

Elementami stanowiącymi niebywały atut filmu Nolana są wszelkie kwestie związane z dźwiękiem oraz muzyką. Wszystko dookoła buzuje, huczy, nie pozwalając ani na chwilę odwrócić głowę od ekranu. Poprzez nieprzyjemne, irytujące odgłosy twórcom w punkt udało się odtworzyć wrażenie przytłoczenia oraz niekończącego się niepokoju.

Byłem bardzo ciekawy jak Nolan poradzi sobie z przedstawieniem takiej historii i... poradził sobie wręcz perfekcyjnie. Powstrzymał bym się jednak od nazwania tego tytułu wybitnym - to po prostu dobre, trzymające w napięciu kino, które ogląda się z zapartym tchem.

Przez 90 minut "Dunkierka" wrzuca nas na wojenny front i nie pozwala złapać oddechu, przez ostatnie 10 zaczyna nadawać historii ludzki wymiar i próbuje wywołać u widzów wzruszenie. I udało się. Ale na filmach wzruszam się często, za to te, na których nerwowo ściskam oparcie fotela/rękę mogę policzyć na palcach, więc dobrze, że przez większą część "Dunkierki" trzymałam się mocno fotela.

Być może nie zasługuje na miano filmu legendarnego, ale w swojej kategorii filmowej jest majstersztykiem, który koniecznie trzeba obejrzeć by wczuć się w napięty nastrój, panujący na francuskim wybrzeżu w początkowych latach II Wojny Światowej.

Mimo że końcówce zabrakło odpowiednio mocnej kulminacji, "Dunkierka" jest ambitnym, niemal perfekcyjnie skonstruowanym filmem. Kino wojenne o zupełnie nowym obliczu, którego się nie spodziewasz.

Wizualny majstersztyk, który z pewnością odmienia pojmowanie kina wojennego i film ten powinien obejrzeć każdy fan II Wojny Światowej, militariów i dobrze opowiedzianych historii.

Spojrzenie Christophera Nolana na ewakuację wojsk z Dunkierki robi wrażenie. To piekło zamknięte w ramy stuminutowego spektaklu.

Niezwykły. Oczywiście nie wszyscy mogą być gotowi na tak odmienną formę. Czy jednak ludzie nie chodzą do kina właśnie po to, aby zobaczyć coś nowego?

Precyzyjny, świetnie zrealizowany, przejmujący film o wielkiej operacji z czasów II wojny światowej.

Wizja Nolana tworzy spójną całość. Nie jest to dzieło na poziomie absolutnie genialnej "Przełęczy Ocalony", ale też niewiele od niego odbiega.

Drobne hollywoodzkie kompromisy wydają się jednak niską ceną za nowatorski, zaskakujący i stanowiący mocne, organiczne przeżycie obraz. Fakt, po wyjściu z kina zostaje po nim niewiele do przemyślenia czy dyskutowania, lecz póki trwa, pochłania bez reszty.

Chociaż morał tej epopei wydaje się banalnie prosty: prawdziwym zwycięstwem jest samo przetrwanie, film poza brakiem zawiłości psychologicznych nie ma właściwie słabych punktów.

Nolan znów pokazuje, że jest reżyserem wyjątkowym, ale "Dunkierka" jest filmem tylko bardzo dobrym, ale do ideału odrobinę zabrakło.