Jeżeli pada w filmie zdanie: Świat cię potrzebuje, to wiedz, że świat nie potrzebuje takiego kina. Liga Sprawiedliwości ma bardzo daleko do pierwszej, nie marząc nawet o ekstraklasie.

Mimo wszystko - "Liga Sprawiedliwości" wyciągnęła wnioski z błędów swoich poprzedników i skracając czas swojego trwania oraz prowadząc jedną, a nie wiele historii, potrafi przykuć uwagę widza i zapewnić mu miłej rozrywki przez dwie godziny czasu trwania.

Lekka i niezobowiązująca rozrywka, na której trudno źle się bawić.

Od bardzo dawna nie bawiłam się tak dobrze na filmie DC.

W moich oczach to bardziej niekompletnie ziszczone marzenie senne niż ogromny zawód.

Nowa odsłona uniwersum DCEU jest znośna, ba, nawet przyjemna, ale tym razem cud nie nastąpił - mimo wygibasów cud-kobiety i reszty ekipy przepaków.

Brak konsekwencji, pogardliwe traktowanie widza i dziesiątki klisz trudno zatuszować, dlatego "Lidze Sprawiedliwości" nie pomagają nawet widowiskowe sceny i piękne kadry. Na korzyść działa jednak fakt, że superprodukcja Snydera nie wydaje się mieć ani konkretnego początku, ani odpowiedniego zakończenia, nie cierpi też na nadmiar pamiętnych momentów, można więc szybko i łatwo wyrzucić ją z pamięci.

Seans zakończyłam z uśmiechem politowania i lekkim zażenowaniem chaosem, który miał miejsce na ekranie.

Nareszcie możemy się uśmiechnąć. "Liga sprawiedliwości" to lekki film komiksowy o przygodach kultowych superbohaterów wspólnie stawiającym czoła złu.

Snyder i Whedon wykonali kawał dobrej roboty superbohaterskiej. Zaserwowali nam solidne kino akcji, dobrą rozrywkę i mniej lub bardziej dostrzegalną przypowieść o heroicznej powinności.

Porządne widowisko z udziałem pięknych bohaterów i ogromem efektów specjalnych.

Nie można mówić o nowej jakości w kinie superbohaterskim, ale przecież chyba nikt tego nie wymagał od tego filmu. Ważne jednak, że Snyder i DC znaleźli w końcu panaceum na wcześniejsze niepowodzenia.

Sztandarowy przykład filmu kręconego z myślą nie o widzach, a producentach. Brzdęk, brzdęk, monet dźwięk...

Broni się przede wszystkim pozytywnym klimatem i świetnymi bohaterami, a chemia pomiędzy nimi jest wręcz namacalna.

Nie idźcie na Ligę sprawiedliwości - nie wiadomo czy to film Zacka Snyder, czy Jossa Whedona. Wiadomo, że to film, który powinien być co najmniej dobry, ale potencjał zmarnowano na długo przed jego pojawieniem się w kinach.

To takie popłuczyny po wszystkich innych filmach super-bohaterskich. DC najwidoczniej boi się zmian i nie jest w stanie zrozumieć dlaczego Marvel robi ekranizacje doskonałe, a oni zaledwie średnie. Natomiast musicie wiedzieć, że recenzowany film da się w miarę normalnie oglądać, oprócz powielania klisz nie żenuje tak bardzo jak Legion Samobójców, jest po prostu produkcją zachowawczą, napisaną na doskonale wszystkim znanym schemacie.

Filmowi Zacka Snydera można zarzucić wiele, ale o dziwo to pierwsza produkcja DC Extended Universe, która potrafi się bronić. Całość wygrywa swoją komiksowością, zdjęcia wyglądają intrygująco, a między postaciami nawiązała się nić porozumienia, że aż chce się ich oglądać.

Miała zadatki na naprawdę dobre, solidne kino, a utknęła pośrodku. Pośrodku błyskotliwego humoru i nadmiernego patosu.

Nie jest to film dobry, ale też odbija się od dna żenady, które DC Expanded Universe, miejmy nadzieję, ma już daleko za sobą.

Strona wizualna wypada nieco lepiej niż fabularna, ale rewolucji i tu brak, a przy ogólnym grobowym nastroju filmu trzeba ostro walczyć żeby podczas tych wszystkich pięknych walk nie zapaść w sen.

Największy problem z "Ligą Sprawiedliwości" to taki, że jest to film całkowicie pozbawiony klimatu i własnego charakteru.

"Lidze sprawiedliwości" brakuje fundamentów: przekonującej fabuły, angażujących bohaterów, lekkości i szerszej wizji. Można odnieść wrażenie, że naśladowanie konkurencyjnego studia wyszło im tylko na złe - bo żarty okazały się wyjątkowo jednowymiarowe, autoironia niezwykle ciężka i mało autentyczna, a porzucenie społeczno-politycznej głębi poskutkowało ostatecznie całkowitym spłaszczeniem fabuły.

Budowane w pocie czoła Uniwersum DC jest co najwyżej niezłe, tak jak i ostatni film z jego stajni.

Mocno promowany film, który mógł się okazać punktem zwrotnym serii, nie dorównuje "Wonder Woman". Nie ma też filozoficznego zacięcia poprzednich prób Snydera.

Generalnie to męczący film, który zamiast bawić, irytuje.

"Liga Sprawiedliwości" nie uratowała uniwersum DC, ale też go nie pogrążyła. Część błędów została poprawiona, ale nadal nie wszystko działa jak trzeba.

Pokazuje, że DC jeszcze się nie poddało. Widać, że film ma potencjał i twórcy biorą sobie do serca każdą uwagę fanów superbohaterskiego światka. Warto dać szansę tej produkcji, bo wprowadza kilka ciekawych smaczków, a i humoru w niej nie zabrakło.

Boleśnie niedopracowana wizja dwóch skrajnie różnych twórców jest jedynie smutnym przypomnieniem o tym, jak wielki niewykorzystany potencjał tkwi w tej klasycznej drużynie.

Jest progres, niewielki, ale jednak. Wonder Woman niestety będzie musiała przyjść na pomoc studiu po raz drugi bo Batfleck nie jest w stanie tego ogarnąć.

Średniak, o którym zapomina się szybciej niż po obejrzeniu złego filmu, a to chyba jeszcze gorsze dla całego uniwersum.

Kolejny przeciętny produkcyjniak, który miał wprowadzać widzów w nowy świat, a jedyne co zaoferował to bałagan, rozczarowanie i znudzenie pokracznym filmowym uniwersum DC.

Jak Avengers było zwieńczeniem pewnej drogi, zbudowanej na solidnych fundamentach solowych filmów, i zarazem otwarciem nowego etapu MCU, tak Liga Sprawiedliwości jest dopiero początkiem, który zapowiada rozwój tego uniwersum. Niestety, jeśli twórcy nie zawrócą z obranej drogi, nie wróżę im sukcesów na tym polu.

Cierpi dokładnie na tę samą przypadłość, co wcześniejsze obrazy z tej serii. Jest tu wszystko, akcja goni akcję, choć nie zawsze następuje zależność przyczynowo-skutkowa.

Określę Ligę sprawiedliwości małym zaskoczeniem, patrząc szczególnie przez pryzmat tego ubiegłorocznego BatmanoSupermana, którego w dalszym ciągu nie mogę DC wybaczyć. Wciąż jednak mamy do czynienia z kinem co najwyżej średnim.

Nie ma co na razie liczyć na równą rywalizację z Marvel Cinematic Universe, ale zostały położone fundamenty dla uzyskania tej szansy.

Film leniwy: korzystający ze schematów, niekłopoczący się tworzeniem złożonych postaci, kręcony na zielonym ekranie, efekciarski, a do tego kiepski technicznie, bo momentami efekty specjalne były tak złe, że aż zęby zgrzytały.

Bo taka też w istocie jest cała Liga Sprawiedliwości - niekonsekwentna, wewnętrznie niespójna, dziurawa fabularnie i pełna wtórnych bohaterów. To też przede wszystkim bardzo generyczny film - pozbawiony duszy, o bohaterach z plasteliny i scenariuszu jak pocerowane kalesony.