Piotr Piskozub

Produkcja niezwykle wymagająca, ale jej realizacyjna maestria oczaruje niejednego widza.

Aspiracje przerosły najszczersze chęci i umiejętności twórców - godna odnotowania odwaga doboru tematyki wykoleiła się tu w zetknięciu z cukierkowo-świątecznym zaprzęgiem opatrzonym szyldem TVN-u.

W Le Mans '66 miłość do samochodów i kapitalne występy aktorskie przeplatane są odrobinę irytującymi odwołaniami do przyjaźni, korporacyjnej jatki i mierzenia technologicznych cojones. Owocuje to realizacyjnym majstersztykiem, jednak wielu z nas liczyło chyba na zdecydowanie więcej.

Scenariuszowy i aktorski majstersztyk. W swoim filmie Fernando Meirelles pół żartem, pół serio rozprawia się z ostatnimi procesami zmian w Kościele - robi to w sposób tak uwodzicielski, że wielu z widzów poprosi o więcej.

Choć produkcja dobrze pokazuje, jak groteskowy był proces ich wdrożenia, to koniec końców drzemiący w tej historii potencjał nie został w pełni wykorzystany.

Dałem się ponieść, wyniosło mnie w stratosferę, oniemiałem. Wciąż zbieram się do kupy, ciągle pamiętając, że kuzyn za dzieciaka nazywał mnie Peterem Parkerem.

Perła w koronie MCU. Prawdziwa uczta na poziomie fabularnym i realizacyjnym, która przytłoczy swoim rozmachem, wyniesie nas w mentalną stratosferę i doprowadzi do łez. To jedyna w swoim rodzaju podróż, czasami tak piękna, że aż onieśmielająca.

Nazwijmy rzeczy po imieniu: Joker nie stałby się filmowym arcydziełem, gdyby nie koncert, który na ekranie dał Joaquin Phoenix. Widziałem już większość produkcji z jego udziałem, ale w tej przechodzi on sam siebie.

Nie tylko jeden z najciekawszych, ale również najważniejszych tegorocznych filmów. Historia Roberta Eggersa porusza w sposób niespotykany, jest jednocześnie hipnotyczna, jak i ezoteryczna tudzież psychodeliczna.

Igra z naszymi popkulturowymi przyzwyczajeniami do tego stopnia, że z perspektywy czasu może zmienić całą branżę rozrywkową. To opowieść o życiu i śmierci, ale także o nas samych - i to bodajże jedna z najciekawszych sztuczek, które kino dostarczyło nam w ostatnich latach.

Po seansie wpadniemy w konsternację: The Souvenir to produkcja zbyt skomplikowana, byśmy mogli zrozumieć ją do końca. I jednocześnie zbyt prosta, by w jakikolwiek sposób nas wciągnąć.

Pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika kina klasy Z. Film jest niewiarygodnie zły. Problem polega na tym, że pomimo swojej głupoty nadal działa na nas magnetycznie.

Nie liczcie na jeszcze jedną opowieść z cyklu "za górami, za lasami". Nowe przygody Aladyna oferują nam rozrywkę w stylu "pod biustem księżniczki i na końcu przewodu pokarmowego protagonisty".

Nawet w sezonie wakacyjnych blockbusterów jawi się jak wypadek Hollywood przy pracy na rzecz wydobywania pieniędzy z naszych portfeli. Szwankuje tu absolutnie wszystko, od scenariusza począwszy, na grze aktorskiej skończywszy.

Aspiracje przerosły najszczersze chęci i umiejętności twórców - godna odnotowania odwaga doboru tematyki wykoleiła się tu w zetknięciu z cukierkowo-świątecznym zaprzęgiem opatrzonym szyldem TVN-u.

Po seansie wpadniemy w konsternację: The Souvenir to produkcja zbyt skomplikowana, byśmy mogli zrozumieć ją do końca. I jednocześnie zbyt prosta, by w jakikolwiek sposób nas wciągnąć.

Nie liczcie na jeszcze jedną opowieść z cyklu "za górami, za lasami". Nowe przygody Aladyna oferują nam rozrywkę w stylu "pod biustem księżniczki i na końcu przewodu pokarmowego protagonisty".

Snyder i Whedon wykonali kawał dobrej roboty superbohaterskiej. Zaserwowali nam solidne kino akcji, dobrą rozrywkę i mniej lub bardziej dostrzegalną przypowieść o heroicznej powinności.

Scenariuszowy i aktorski majstersztyk. W swoim filmie Fernando Meirelles pół żartem, pół serio rozprawia się z ostatnimi procesami zmian w Kościele - robi to w sposób tak uwodzicielski, że wielu z widzów poprosi o więcej.

Perła w koronie MCU. Prawdziwa uczta na poziomie fabularnym i realizacyjnym, która przytłoczy swoim rozmachem, wyniesie nas w mentalną stratosferę i doprowadzi do łez. To jedyna w swoim rodzaju podróż, czasami tak piękna, że aż onieśmielająca.