Avengers: Koniec gry

Pomimo wspomnianych przeze mnie wad Koniec gry to nie tylko wspaniałe zwieńczenie epoki i spektakularne filmowe widowisko, ale również godny początek nowego rozdziału. To pozycja obowiązkowa.

Zapewne przy kolejnych seansach mógłbym się do czegoś przyczepić, ale póki co czuję się, jakbym wrócił z trzygodzinnej podróży do innego świata.

Perła w koronie MCU. Prawdziwa uczta na poziomie fabularnym i realizacyjnym, która przytłoczy swoim rozmachem, wyniesie nas w mentalną stratosferę i doprowadzi do łez. To jedyna w swoim rodzaju podróż, czasami tak piękna, że aż onieśmielająca.

Jeden z tych filmów superbohaterskich, o których będzie się dyskutować latami. Przy okazji dokonuje istotnego przetasowania sił w uniwersum filmowego Marvela. Epickie podsumowanie ponad dziesięcioletniej przygody.

Finał, na jaki wszyscy czekaliśmy. Emocje sięgają zenitu, a my, widzowie, uczestniczymy w czymś niezapomnianym. Tworzeniu hołdu dla produkcji Marvela.

Nie powstał chyba w historii kina film, do którego tak idealnie pasowałoby stwierdzenie "kinowe przeżycie". To po prostu dzieło, jakiego fani potrzebowali i na jakie zasłużyli. Prawdziwy list miłosny do wszelkich form superheroizmu.

Dzieło braci Russo to najlepsze, co mogło przytrafić się ekranowemu gatunkowi superbohaterskiemu. Poprzeczka została powieszona na tyle wysoko, że potencjalnym kontynuatorom tej spektakularnej wizji będzie trudno ją przeskoczyć.

Rozrywka w najczystszej postaci, pewien etap ekranowej przygody, a przede wszystkim obraz nakręcony z pasją i zaangażowaniem. Dla takich podniosłych chwil warto spędzić trzy godziny w kinowym fotelu.

Stanowi jeden wielki hołd dla epickich komiksowych klasyków, w których patos i monumentalne obrazy idą pod rękę z kameralnymi scenkami, roztaczając typowe dla naszej popkultury rozszczepienie konwencji. Oprócz oczywistej przynależności do nurtu superhero movie, produkcja ma silne zagęszczenie cech związanych z innymi gatunkami - znacząco silniejsze niż w innych filmach ze stajni Marvela.

Nie mógłbym wyobrazić sobie bardziej satysfakcjonującego zakończenia tej ciągnącej się przez dwadzieścia dwa filmy sagi i nie czułbym szczególnej pustki, gdyby miał to być ostatni film MCU.

Nie jestem tak zapatrzona w to uniwersum, żeby nie zauważyć, że fabuła miejscami nie trzyma się kupy, a przez dziury logiczne można by wpaść do innego wymiaru. Szkopuł w tym, że to kompletnie nie przeszkadza. Bohaterowie są tak charyzmatyczni, a poszczególne sceny tak naładowane emocjami, że nawet mi powieka nie drgnie, kiedy niektóre rzeczy po prostu "nie stykają".

Film marzenie, dla każdego fana, ze wszechmiar zasługujący, żeby to wielkie przedsięwzięcie zamykać. Film, o którym będziemy rozmawiać, czytać i pisać przez najbliższy okres wszędzie.

Bracia Russo w "Avengers: Koniec gry" dowiedli, że są właściwymi ludźmi na właściwym miejscu.

Ostatni zryw superbohaterów i fenomenalne podsumowanie jedenastu lat Kinowego Uniwersum Marvela. "Avengers: Koniec gry" to spełnienie marzeń każdego fana komiksów.

Jest zaskakująco emocjonalny jak na film o postaciach superbohaterskich. Nie wierzę, jeśli ktoś powie, że ten film nie ścisnął go za gardło!

"Avengers: Koniec gry" nie możemy traktować jako film doskonały, ponieważ nie brakuje tu błędów. Jest to jednak doskonałe zwieńczenie wieloletniego budowania uniwersum, o którym marzyli fani. Warto iść na tę produkcję do kina, ponieważ niejedna osoba będzie w trakcie seansu cieszyć się i wzruszać jak małe dziecko.

Doskonałe podsumowanie uniwersum Marvela, wielkiej i wspaniałej jedenastoletniej kinowej przygody.

Nie zawiedzie niczyich oczekiwań. To eskapistyczna petarda wystrzelona w epicentrum waszych najpiękniejszych snów, dbająca zarówno o przedstawione postacie, jak i o widzów na sali kinowej. Superbohaterskie flow bez żadnych kajdan - nieskrępowane, rozbuchane i pełne oddania.

Filmowcy kolejny raz udowodnili widzom, że nie są przewidywalni - większości zwrotów akcji nie da się przewidzieć. Podobnie jest z zaskakującą metamorfozą niektórych postaci. Pomimo kilku uproszczeń i niedociągnięć niezwykle obszerna fabuła nie traci ani tempa, ani sensu.

Nawet jeśli były jakieś wady, nie byłem w stanie ich dostrzec. "Koniec gry" to tak naprawdę koniec jednego rozdziału oraz początek nowego rozdania. Niepozbawiona humoru, akcji oraz interakcji, stanowiąc - dla fanów - wielkie doświadczenie.

Zamyka pewien rozdział dla uniwersum, jak również całego kina i robi to w sposób tak spektakularny, że należy przeżyć to na własnej skórze w kinie.

Trzygodzinna wyprawa po świecie MCU i wielu wymiarach została stworzona bardzo przyjemnie. Od początku od końca trzyma w napięciu, a odbiorca wielokrotnie złapie się na kibicowaniu swoim idolom.

Na każdym kroku czuć duszę Stana Lee i szacunek z jakim bracia Russo i Kevin Feige podeszli do jego dziedzictwa. Epicki, nie bezbłędny, ale jednak epicki finał.

Nigdy wcześniej świat filmu nie doświadczył tak szeroko zakrojonych wydarzeń i być może nigdy już nie doświadczy.

Z trudnej gry między nostalgicznym pożegnaniem a epickim zwieńczeniem, twórcy wychodzą zwycięzcy. Wykorzystując potencjał wszystkich postaci, wątków i klimatu serii dają dowód, że odpowiednio prowadzona seria filmowa nie musi tracić na jakości.

Epoka w dziejach kinowej popkultury została zamknięta imponującym widowiskiem, ale w finale można odjąć punkty za styl.

Bardzo słuszna celebracja jedenastu już lat, podczas których marzenie Kevina Feigego ziściło się, a dziś przybrało formę jednego z największych filmowych crossoverów w historii.

Lepiej niż na Avengers: Koniec gry bawiłem się na Avengers: Wojna bez granic, ale to dlatego, że w zeszłym roku po raz pierwszy wszyscy bohaterowie się spotkali. Było to dla mnie coś nowego. Teraz dostaję zwykłą kontynuację, w której wszystkie postaci już się znają i nie są w stanie zaskoczyć mnie niczym nowym.

Czy "Endgame" sprosta oczekiwaniom widzów? Na pewno tak. Nie wszystkim pewnie spodoba się zakończenie filmu, ale malkontentów powinien pocieszyć fakt satysfakcjonującego podsumowania poprzedniej dekady MCU i zakończenia wielu niedopowiedzianych wątków.

Jest niczym list miłosny pisany dla fanów. Dający im nie tylko to czego oczekiwali, ale także to, co potrzebowali zobaczyć na ekranie. Piękne, wyważone, stonowane, pełne mniejszych momentów i małych radości, ale nie pozbawione też epickiej akcji o ogromnym rozmachu, czy szalonej jazdy bez trzymanki, jakiej oczekujemy od najlepszych blockbusterów.

Trudno wyobrazić sobie lepsze zakończenie filmowych opowieści o superbohaterach. W tych trzech godzinach znalazło się miejsce na nostalgiczne wspomnienia, przyjacielskie docinki, kosmiczne podróże, trudne życiowe wyboru, zwycięstwa i porażki. Marvel udowodnił, że potrafi perfekcyjnie dobierać składniki tak, by powstało wytrawne danie, którego smak pozostaje we wspomnieniach na dłużej.

Świetny blockbuster, który usatysfakcjonuje zdecydowaną większość publiczności, zarówno fanów Marvela, jak i tych widzów, którzy nie są aż tak zżyci z marką.

Choć wiąże się to z pewnego rodzaju melancholią, szczególnie dla najzagorzalszych miłośników, czwarta część przygód "mścicieli" jest ich godnym podsumowaniem, zapewniającym trzy godziny niezmąconej rozrywki.

Zaskakująco, zabawnie, wzruszająco, efektownie, widowiskowo. Avengers: Koniec gry to bez dwóch zdań największy blockbuster tego roku i po prostu trzeba go zobaczyć.

Jest dobry, wzorcowy jako widowisko tego typu, ale można czuć niedosyt - szczególnie na płaszczyźnie efektowności.

Wymyka się typowej ocenie krytycznej. Ma inną strukturę, ma nierówne wątki, ma dziury w narracji i logice, a momentami wręcz wygląda jakby miał być kompilacją "The best of MCU" stworzoną przez fanów dla fanów na YouTube. I cóż, ciężko oceniać go jak typowy film. Bo to więcej niż film - to hołd dla tego wszystkiego, co Marvel zbudował w poprzednich jedenaście lat.

Czy "Koniec gry" ma jakieś wady? Owszem, jest ich całkiem sporo. Największą jest samozachwyt, którym w pewnym momencie film zdaje się zachłysnąć. Z drugiej strony - po tak ogromnym sukcesie Marvelowi można chyba pozwolić na odrobinę pychy. Niemniej wszystkie mniejsze i większe minusy schodzą na drugi plan, gdy widzowie dają się zupełnie porwać widowisku.