C'mon C'mon

12 American Film Festival.Film Millsa to podróż na wielu płaszczyznach.Dwójkę naszych bohaterów poznajemy w dość kluczowych momentach swoich żyć-przez perypetie muszą na nowo poznawać i akceptować siebie co sprawia,iż odnajdują w sobie nieodkryte pragnienia i emocje.Wielką siłą tu jest scenariusz- rozgrywa się w Nim wielopokoleniowy dialog uświadamiający,że na to samo zadawane pytanie istnieje nieskończenie wiele odpowiedzi a uchwycenie tego w czerni i bieli nadaje ciepły,kameralny klimat.

Ciepła i poruszająca lekcja empatii celem zrozumienia drugiego człowieka, jego emocji i ich wpływu na nasze zachowanie. Aktorstwo i zdjęcia na duży plus.

Rewelacyjnie napisany i zagrany i rewelacyjnie sfotografowany film który daje do myślenia.Joaquin jest wprost doskonały

Fajne. Głównie takiego, bo proste i szczerze, a do tego nie stosuje emocjonalnego szantażu. A czy będę pamiętał w przyszłości? Raczej nie, ale to nic złego.

Cudowna relacja pomiędzy Phoenixem a Normanem, ważny przekaz i świetne zdjęcia.

(7.2) Film chciałby powiedzieć coś mądrego, świeżego, nieoczywistego, ale popada w banał i grafomanię. Gra aktorska całej trójki ok, no i czarno-biały NYC, ach!

Waham się między 8 a 9. Potrzebne kino.

Akceptacji życia w całej swojej niepojętości. Prowadzone przez osoby mające problemy z wyrażaniem siebie, panowania nad swoimi emocjami, myślami, wspomnieniami, zrozumieniem samych siebie i własnych motywacji. Boję się myśleć, że to uniwersalny film, Boję się na myśl, że wszyscy byliśmy Jessiem, a będziemy Johnnym, jego matką i ich matką. Czy naprawdę jesteśmy tak bardzo ważni dla innych, a oni dla nas? Gdzieś w tym obrazie jest wiadomość dla całej ludzkości.

Szczera historia, która choć nie zachwyca niczym szczególnym, nie bawi się zazwyczaj w usilne wywoływanie emocji. Phoenix i Norman wypadają wspólnie świetnie.

Taka uroczo wrażliwa dydaktyka, ciągle pouczająca tymi samymi refleksjami i truizmami (zwłaszcza od dzieci-filozofów). Przypomina "Alicję w miastach" Wima Wendersa (pewnie się Mills wzorował), ale w bardziej komercyjnej i ubogiej wersji. Na szczęście aktorstwo (zwłaszcza Normana), zdjęcia, montaż i ładnie sfotografowane miasta, ratują seans.

Ciężko nie odnieść wrażenia, że to Mills jest oczami i ustami każdego z młodych bohaterów i kreuje ich na swoje podobieństwo, co jakoś średnio mi się tutaj komponuje. Przygoda fajna, ale hollywoodzkie wyobrażenia biją realizm, którego pragnąłem. Phoenix zgarnia wszystko dla siebie i już któryś raz z rzędu udowadnia, że jest w gronie najlepszych żyjących aktorów. Srogo się obrażę, jeśli zdjęcia nie otrzymają kilku poważnych nominacji.

Najsłabszy Mills. Za bardzo in-your-face, bardzo sztucznie i moralizatorsko wyszło.

bla, bla, bla, równie przegadane ale także mało odkrywczego filmu nie uraczysz, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/c-mon-c-mon-bla-bla-bla-ocena-4-10