Między morzem a oceanem

Lacuesta tworzy kino z małych momentów i nie do końca sympatyczne. Już otwarcie filmu wytrąca ze strefy komfortu, ponieważ stajemy się dość bliskimi świadkami porodu najmłodszej córki Isry. Przekroczenie bariery intymności wciąga nas do depresyjnego świata.

Choć film faktycznie ciekawie lawiruje między prawdą a fikcją, choć tytuł sugeruje stan jakiegoś zawieszenia, to koniec końców dominuje tu zupełnie inne "pomiędzy": sam środek skali ocen.

Nie w żywych kolorach i ironicznie jak u Almodóvara, nie w stylistyce horroru jak u Bayony czy Amenábara. Isaki Lacuesta pokazuje nam zupełnie inny portret Hiszpanii. Słońce nadal tu praży, ale trudno to miejsce nazwać rajem.

W tym filmie, czułym i empatycznym, mężczyźni również płaczą.

Najbardziej naturalistyczny film tego roku. Opowieść, którą możemy postawić w jednym rzędzie obok Boyhood i którą należy uznać za wzorzec kina społecznie zaangażowanego.

Głęboko humanistyczna, kompleksowa i przede wszystkim pełna współczucia historia człowieka, który znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Człowieka podobnego do tysięcy ludzi na całym świecie, na których wielu z nas już dawno postawiło krzyżyk.

Kino, obok którego ciężko przejść obojętnie.

Nie jest filmem szczególnie pozytywnym, raczej przygnębiającym i nie pozostawiającym złudzeń. Skłaniającym do myślenia co można zrobić aby zapobiec nieustępliwej bezradności i kryzysowi jednostki.