-
64recenzje
-
64oceny
-
52pozytywne
-
12negatywnych
-
6.4średnia
-
81%pozytywnych
-
0.9odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
6
To kino łączące mocny prospołeczny przekaz, przypominając o olbrzymich nierównościach i dyskryminacji, z atrakcyjnym kinem sportowym. Zdecydowanie lepiej radzi sobie jednak z tym drugim zadaniem.
-
4
To kino ze sporymi aspiracjami, którego twórcom wyraźnie zabrakło doświadczenia. Minoguchi chce w nim szarżować zabiegami narracyjnymi wynoszącymi to dzieło ponad przeciętność, ale brakuje tu podstaw rzemiosła scenariopisarstwa i reżyserii.
-
6
Sprawnie zrealizowane kino, opowiadające w lekki sposób o niewygodnych tematach. Chociaż z perspektywy widza europejskiego możemy mieć wrażenie, że do dyskursu na temat osób LGBT nie wnosi absolutnie nic nowego, to mam przeczucie, że w RPA może być dziełem w pewien sposób przełomowym, zwłaszcza że mamy tu do czynienia z filmem przystępnym dla młodzieży.
-
8
Kim Yong-hoon nie dał po sobie poznać braku doświadczenia za kamerą, świetnie panując nad skomplikowaną historią i nadając dziełu rytm, który sprawia, że niemal dwie godziny spędzone z jego filmem mijają błyskawicznie. Tak odważnie zrealizowany debiut mówi nam w zasadzie jedno. Warto zapamiętać nazwisko tego twórcy i czekać na to, czym zaskoczy nas w swoich kolejnych fabułach.
-
8
Nishikawa dostosowała je do dzisiejszych czasów, dodając, chociażby wątek adaptacji Masao do świata nowych technologii. Reżyserka, tworząc wspaniałe, głęboko humanistyczne kino idzie w ślady swojego nauczyciela Hirokazu Koreedy. Mimo wzięcia na barki tematu ciężkiego i na co dzień omijanego w publicznym dyskursie jest w stanie opowiedzieć o nim w sposób zaskakująco lekki i przystępny.
Najwyżej ocenione
-
10
Genialny film, który w swojej kategorii może konkurować chyba tylko z "Boyhood" Linklatera.
-
9
Na długo po seansie nie mogę wyjść z zachwytu nad mnogością poruszonych w tym pozornie prostym dziele problemów i plątaniną nieoczywistych relacji między bohaterami, ale niestety scenariusz ma również swoje wady. Największą z nich bez wątpienia jest to, jak instrumentalnie została potraktowana prawdziwa historia udziału Kena Milesa w rajdzie Le Mans, którą twórcy zmienili, by nadać obrazowi bardziej dramatyczny wydźwięk.
-
9
Ten dokument ociera się o ideał filmu popularnonaukowego. Zachwyca wizualnie, narracja prowadzona jest z lekkością i humorem, a prezentowanym treściom nie można nic zarzucić pod kątem merytorycznym. Jedynym problemem jest nieco na siłę wepchnięta warstwa fabularna, polegająca na nawiązaniu się relacji między profesorem a dziennikarką.
-
9
Ta emocjonalna bomba z pewnością ma potencjał, by trafić do każdego widza, nawet jeśli wcześniej kino z dalekiego wschodu omijał szerokim łukiem.
-
9
Porusza naprawdę ciężkie tematy, jest to wadą i zaletą, gdyż może być impulsem do bardzo wartościowej rozmowy z dzieckiem i przy odpowiednim nakierowaniu przez rodzica mieć walory wychowawcze.
Najniżej ocenione
-
2
Zamiast zgłębiać ważne i bieżące tematy prześlizgujemy się po nich bezrefleksyjnie, zamiast oglądać silne postaci kobiece słuchamy prymitywnych żartów opartych na stereotypach związanych z płcią wreszcie zamiast dostawać bohaterów z krwi i kości obserwujemy bohaterów pozbawionych jakiejkolwiek głębi czy nawet zalążka własnego charakteru.
-
2
Z całej ekipy można natomiast powiedzieć kilka dobrych słów o twórcy muzyki Janie A.P. Kaczmarku, kostiumolożce Dorocie Roqueplo i scenografie Marku Warszewskim. To oni sprawili, że Magnezja ciągle trzyma się estetyki dzikiego zachodu, co pozostaje największym atutem tej produkcji. Niestety trzeba przyznać, że to dość mało, zwłaszcza jeśli mówimy o filmie, którego twórcy mieli zamiar zachwycać festiwalowych jurorów.
-
3
Netflix przyzwyczaił nas do tego, że współfinansowane przez niego seriale zachwycają, a filmy niestety zazwyczaj są rozczarowaniem i nie inaczej jest w tym przypadku. Nie pomogło zatrudnienie topowych włoskich aktorów. Nie pomógł fakt, iż historia miała całkiem niezły potencjał na kino moralnego niepokoju. Wyszło siermiężnie, nachalnie i po prostu źle.
-
3
Ciężko powiedzieć, jaka myśl przyświecała Gianniemu Zanasiemu tworzącemu ten film, ale instynkt podpowiada, że miał być czymś na zasadzie "katechezy na wesoło", którą ksiądz czy nauczyciel może puścić na lekcji religii, jeśli akurat marzy mu się leniwy dzień w pracy. Jednak nawet w takiej formie daleko mu do ideału, bo również w sferze moralności czy nauki Kościoła jego fabuła nie wnosi niczego szczególnego.
-
4
W iście schizofreniczny sposób łączy ze sobą thriller erotyczny z dramatem skierowanym do kobiet w średnim wieku. Być może twórcy uznali, że w dobie "Pięćdziesięciu twarzy Greya" taki melanż może okazać się strzałem w dziesiątkę, ale wszystko wskazuje na to, że się przeliczyli.
Odrębnie ocenione
-
2
Z całej ekipy można natomiast powiedzieć kilka dobrych słów o twórcy muzyki Janie A.P. Kaczmarku, kostiumolożce Dorocie Roqueplo i scenografie Marku Warszewskim. To oni sprawili, że Magnezja ciągle trzyma się estetyki dzikiego zachodu, co pozostaje największym atutem tej produkcji. Niestety trzeba przyznać, że to dość mało, zwłaszcza jeśli mówimy o filmie, którego twórcy mieli zamiar zachwycać festiwalowych jurorów.
-
10
Genialny film, który w swojej kategorii może konkurować chyba tylko z "Boyhood" Linklatera.
-
3
Ciężko powiedzieć, jaka myśl przyświecała Gianniemu Zanasiemu tworzącemu ten film, ale instynkt podpowiada, że miał być czymś na zasadzie "katechezy na wesoło", którą ksiądz czy nauczyciel może puścić na lekcji religii, jeśli akurat marzy mu się leniwy dzień w pracy. Jednak nawet w takiej formie daleko mu do ideału, bo również w sferze moralności czy nauki Kościoła jego fabuła nie wnosi niczego szczególnego.
-
2
Zamiast zgłębiać ważne i bieżące tematy prześlizgujemy się po nich bezrefleksyjnie, zamiast oglądać silne postaci kobiece słuchamy prymitywnych żartów opartych na stereotypach związanych z płcią wreszcie zamiast dostawać bohaterów z krwi i kości obserwujemy bohaterów pozbawionych jakiejkolwiek głębi czy nawet zalążka własnego charakteru.
-
3
Netflix przyzwyczaił nas do tego, że współfinansowane przez niego seriale zachwycają, a filmy niestety zazwyczaj są rozczarowaniem i nie inaczej jest w tym przypadku. Nie pomogło zatrudnienie topowych włoskich aktorów. Nie pomógł fakt, iż historia miała całkiem niezły potencjał na kino moralnego niepokoju. Wyszło siermiężnie, nachalnie i po prostu źle.