36 Warszawski Festiwal Filmowy.Polski western-ku mojemu zaskoczeniu to całkiem zgrabna,z wielkim przymrużeniem oka historia.Bochniak żongluje w łatwy i przyjemny sposób gatunkami,co chwila zaskakuje stylistyką oraz narracją.2 godzinny seans mija w doborowym towarzystwie świetnych ról oraz całkiem zgrabnego scenariusza.Narracyjnie można rzec,że są momenty słabsze,ale większość plusów przykrywa pewne niedociągnięcia.

Nie wierzę, że udało się to zepsuć. Myślałem, że to będzie wręcz samograj, bo przecież Bochniak ma talent, a poza tym, polski western. To brzmiało świetnie, ale zamiast dobrego filmu dostałem bałagan. Fabularny, bo wątków i postaci za dużo, a żaden z nich nie jest satysfakcjonujący. A także stylistyczny, bo nie wiadomo czy twórcy woleli pójść w dramat czy komedię i ostatecznie film niezgrabnie próbuje oba połączyć. Rozczarowanie.

To mógł być świetny film, gdyby nie nadmiar wątków, BARDZO dziwne sceny (zoofilia...) i przesadne pójście w stronę stylu Tarantino. Mimo to szanuję za próbę!

Nie czuję się zły, tylko mocno rozczarowany, bo chciałem otrzymać porządne mięso, a dostałem chaotyczną papkę, do której Borys Szyc jako kobieta osrał na do widzenia.

Film wygląda i brzmi świetnie (kostiumy, dekoracje, zdjęcia!, muzyka!). Niestety gorzej z samą historią - wiele fajnych pomysłów ginie w nadmiarze wątków, chaosie fabularnym i nadmiernym schematyzmie. Jednak należy docenić za próbę stworzenia ciekawego kina gatunkowego.

Polski western. Ale czad. Świetna charakteryzacja. Jajcarne pomysły. Zabrakło lepszej kompozycji i wyrzucenia kilku scen w postprodukcji.

No i mamy udane kino gatunkowe. Polski western, który można oglądać z zainteresowaniem (w czym pomaga też świetna obsada) a mimo wielowątkowości nadal ma to ręce i nogi. Miejscami zbyt ordynarne, ale taka już była wizja reżysera.