The Square

Mistrzowska satyra, bardzo trafnie punktująca szwedzkie społeczeństwo XXI wieku oraz produkt zwany sztuką współczesną. Najlepszy film nagrodzony Złotą Palmą od bardzo dawna.

Choć parę scen niemiłosiernie się dłużyło, film w naprawdę ciekawy sposób porusza parę tematów. Aktorzy wypadli bardzo dobrze. Film zasłużył na zdobyte nagrody.

Niektóre sceny The Square są genialne - wywiad z dyrektorem albo otwarcie wystawy i zaproszenie na poczęstunek, performance Olega. Ciekawe doświadczenie.

Östlund już nie pierwszy raz we wspaniały sposób diagnozuje społeczeństwo i ludzkość jako gatunek. I wystarcza mu do tego kilka scen, bo z tymi 2,5h przesadził.

Pseudoartyzm w końcu obnażony. Krytyka arogancji światka sztuki, w którym postacie są niewiarygodne, kończy się nadętą manifestacją tytułowego kwadratu.

Ze złośliwego komentarza środków wyrazu sztuki współczesnej przechodzi do nieudolności społecznego zaangażowania ze strony wyższych sfer i nierówności w ogóle.

Może miałam zły dzień, może po prostu jestem za głupia i mój humor jest za płytki by docenić wyjątkowość tego czegoś, ale jak na razie trudno mi się pogodzić z tym, że ktoś to nominował do Oscara.

Nie jest to łatwy film.
Praktycznie pozbawiony fabuły, a dla wielu sensu i przesłania. Bo trudno za wystarczający motyw uznać utratę przez dyrektora muzeum sztuki współczesnej portfela i telefonu.
Ale jak ktoś wpadnie w klimat dostrzeże logikę reżysera. Świetny klimat, znakomite aktorstwo, "odjechane" pomysły.

Mógłbym oglądać bez końca :-)

Ciężko mi powiedzieć o czym był ten film. Póki nie obejrzę jeszcze raz nie potrafię ocenić.

#MffNh z dużym ❤️. Komediodramat o trudności komunikowania się i ignorancji między ludźmi

A myślałem, że to ja jestem dziwny. Ciekawa satyra. Eksperyment. Instalacja warta uwagi. Aczkolwiek mam wrażenie, że to film dla widzów snobów.

Długi, jakby dwuczęściowy; może zwolnienie to kontra do przesytu ironii, choć świetnej. Przekaz i morały może ciut zbyt odkryte, prześmiewczość zbyt obnażona?

Mam szczerze problem z interpretacją niektórych scen. Nie mniej jednak na dwie godziny przykuł mnie do ekranu, a 20 ostatnich minut trochę przeciągnięte.

(8+) śmiech szybko więźnie w gardle, bo orientujemy się, że śmiejemy się z samych siebie, a tak w ogóle to nic śmiesznego! niewygodne, uwierające kino.

Satyra, która działa zarówno od swojej absurdalnej, wyolbrzymiającej pewne rzeczy strony jak i tej dramatycznej punktującej problemy omawianego tematu. Również doceniam jej bogactwo tematyczne. Za to metraż, choć potrafi nieco znużyć, to wciąż nie jest jakąś przesadą.

Ostlund potrafi w wielowarstwowe opowiadanie, między które wplata ważny komentarz.

6,5 bo to lekki przerost formy nad treścią. W sumie trafna satyra na postępowe zachodnie społeczeństwo. Scena na bankiecie jest godna uwagi, ciekawa muzyka.

Jest to bardzo dobrze zagrany film... artystyczny. Fabuła rozwija się aż do napisów końcowych, a sam film nie ma w sobie za wiele z komedii. Przez pierwszą połowę miałem nadzieję i starałem się usprawiedliwiać go, że taka forma i niecodzienne, dziwne kulturowo sceny, ale im dalej tym gorzej. W zasadzie nie gorzej tylko stale tak samo - dziwnie i nudno.
Film jest o sztuce współczesnej i ma klimat sztuki współczesnej. Jak ktoś lubi, będzie zachwycony.
Nie polecam.

Sztuka w służbie komentarza społecznego, nie tylko w dyskursie o samych granicach sztuki. Lekki niedosyt w niektórych wątkach. Zbyt przeciągnięte zakończenie.

Ten film jest jak temat, o którym opowiada, czyli sztuce współczesnej. Nudny i mało kto go zobaczy.

sama prawda o instytucjach kultury i sztuki

Sztuka nowoczesna dziwnym trafem wydostała się z innego wymiaru i zamieszkała między nami. Codzienne sytuacje zmieniają się w nieprzyjemny performance.

Kino (NH). Krytyka hipokryzji europejskich elit, otoczona masą mniej lub bardziej subtelnych żartów ze sztuki nowoczesnej i artystów.

Pełne absurdu zderzenie kultury wysokiej i życia codziennego, pytające gdzie leżą granice sztuki.

Komediodramat komentarzem współczesnej sztuki i społeczeństwa szczególnie tego w Skandynawii.