Marcin Grudziąż

Tim Mielants w swoim filmie pozwala sobie na sporo uproszczeń, czyniąc niektóre postaci, zwłaszcza dalszego planu, zbyt jednowymiarowymi, jednak całościowy efekt jest niezwykle wartościowy i biorąc pod uwagę najpopularniejsze tytuły o ówczesnych czasach, świeży i odważny. Daje nam bowiem przekonujący obraz życia na terenach okupowanych przez nazistów, dając do zrozumienia, jak łatwo wówczas było stanąć po stronie obiektywnego i niewyobrażalnego zła.

Wyjątkowo młody jak na reżysera, urodzony w 2001 roku, Hauser zdaje się doskonale wiedzieć, co chce w swoim dziele przekazać, nie pozwalając by lekka forma, w jaką ubrał swoje dzieło, odbierała jego przekazowi dosadność. After the long rains należy odczytywać jako wołanie o uwagę całego pokolenia Afrykanów, żyjących ze świadomością, że nie spełnią swoich ambicji, jeżeli nie zdecydują się na emigrację.

Heiss w swoim filmie zdaje się podchodzić do autobiograficznej powieści Meyerhoffa z dużym respektem, starając się przede wszystkim skupić na treści przedstawianej widzom. Rezultatem jej prac jest przepełniony melancholią obraz, z którego wniosek koresponduje z tytułem, dając do zrozumienia, że nawet za dzieciństwem dalekim od wymarzonej sielanki można tęsknić, pamiętając najpiękniejsze jego momenty.

Bez cienia wątpliwości Serce Sarpatty to pełne akcji kino rozrywkowe, które pozwala na niemal trzy godziny zatracić się w świecie półamatorskiego boksu sprzed pół wieku, przypominając sobie o ludowych korzeniach tego sportu. Od tego projektu bije jednak aura niespełnionych aspiracji, o czym nie byłoby mowy, gdyby twórcy od początku postawili wyłącznie na sprawne kino gatunkowe.

Inspiracje Waititiego są dość wyraźne, twórca chciał planował wykorzystać historię z dokumentu Mike'a Bretta i Steve'a Jamisona Next Goal Wins i ubrać ją w szaty wesołej komedii o sporcie i przyjaźni w stylu Teda Lasso. Jednak postanowił dokręcić śrubę absurdu jeszcze mocniej niż twórcy apple'owskiego hitu, czego ostatecznym efektem okazał się film pozbawiony autentyczności, a momentami także dobrego smaku i po prostu szkodliwy, w którym nie widać krzty błysku.

Na ogólnopolską kinową premierę Przesilenia zimowego będzie trzeba czekać do stycznia, szkoda, bo obraz ten idealnie pasowałby jako seans na czas przerwy świątecznej. Ten niesłychanie prosty w swoich założeniach, świetnie zagrany, elegancko nakręcony film, oparty na uniwersalnym temacie konfliktu międzypokoleniowego ma w sobie mnóstwo ciepła i przypomina o tym, co w relacjach między ludźmi najważniejsze, nie tylko podczas świąt.

Jednak nie sposób zaznaczyć, że Fabicki w swoim stylu postanowił momentami pójść w kierunku tabloidowej sensacji i szokowania widza za wszelką cenę, co całemu dziełu odbiera zarówno powagę, jak i w pewien sposób dramatyczny ciężar. Mimo to jestem przekonany, że najnowsze dzieło autora Miłości jest filmem, który nie pozostawi widzów obojętnymi, co z całą pewnością przełożyło się na jego znakomite przyjęcie przez festiwalową publiczność.

Oelhoffen zdaje się pamiętać o tym, że film to dla wielu widzów przede wszystkim rozrywka i dba o to, by dzieło trzymało w napięciu i nie pozwalało popaść w obojętność. Francuski reżyser stworzył obraz wartościowy i niezwykle przystępny. Cel bohaterów ustalony zostaje w pierwszej scenie i pozostaje niezmienny do samego końca opowieści, a ich droga jest jego naturalną konsekwencją.

Uśmiech losu ciężko traktować jako film tak fenomenalny jak Imagine, ale w odczuwalny sposób stara się w nim nawiązać do najbardziej udanej produkcji w dorobku reżysera. Wszak mimo zupełnie innych okoliczności tematyka pozostaje podobna. Mowa o odnajdywaniu się w zupełnie nowym miejscu i wśród nieznanych ludzi i szukaniu z nimi wspólnego języka mimo oczywistych przeszkód.

Chociaż nie mam wątpliwości, że Anna Fahr jest reżyserką, która chce opowiedzieć światu coś ważnego, dzieląc się również swoimi własnymi doświadczeniami, to jednak warsztatowe braki dają o sobie znać, przez co jej fabularny debiut zdaje się nie próbować oczarować widza i zawalczyć o jego uwagę, a raczej liczy na jego własny zapał i dobrą wolę, by starać się jak najwięcej wyciągnąć z tej kameralnej historii Rimy i Nour.

Jednak z pewnością wywiązali się z zadania, jakie postawił im zespół marketingowy popularnego symulatora. Z Gran Turismo poza oczywistą frajdą płynie jasne, propagandowe przesłanie - gry mogą być wartościowym hobby i potencjalną drogą kariery, a rodzice powinni wspierać pasje nastoletnich e-sportowców. I szczerze mówiąc, dużo łatwiej uwierzyć mi w ten przekaz, niż w to, że Barbie [NASZA RECENZJA] walczy z patriarchatem.

Bulion i inne namiętności to film, który zaczyna tracić w momencie, w którym zaczynamy o nim intensywniej myśleć. Jednak w kinie często warto dać ponieść się emocjom i nie zawsze traktować fabułę jako najważniejszego waloru. Czasem zdarza się to w spektakularnym kinie akcji czy zachwycającym aranżacjami utworów musicalu, a innym razem właśnie w takiej nietypowej kulinarnej opowieści.

Bez cienia wątpliwości Saint Omer stanowi dzieło niezwykle odważne i prowokujące do myślenia. Jednocześnie prezentuje solidny warsztat reżyserski, który Alice Diop do tej pory szlifowała przez kilkanaście lat tworzenia form dokumentalnych. Doświadczenie to zaprocentowało, chociażby w scenach z sali sądowej, gdzie dominuje forma znanej z dokumentów bezstronnej narracji z trzeciej osoby.

Naświetla ważny problem konsekwencji rozbuchanego konsumpcjonizmu, motywując widzów do zastanowienia się nad obecnym porządkiem świata, w którym godzina pracy może być wyceniana zupełnie inaczej w dwóch różnych punktach kuli ziemskiej. Jednak można mieć pretensje do tego, jak twórca Gorzkiego pieniądza potraktował nakręcony przez siebie materiał.

Victor Erice wrócił do pełnometrażowego kina fabularnego po 30 latach, po to, by opowiedzieć widzom o prostych, autentycznych uczuciach. Pokazać inspirującą historię o tym, że nigdy nie jest za późno, by rozwiązać pewne stare sprawy i że z pewnością warto, dopóki ma to sens choćby dla jednej osoby. Tak jak klasycy kina drogi pokazał, że największą wartością wędrówki jest ta, która zachodzi wewnątrz siebie.

Obraz stworzony przez Justine Triet to właśnie popis sprawnie zrealizowanego kina, wpisujący się w poetykę swojego nurtu, bazujący na doskonale napisanym scenariuszu, pozwalającym niemal wyłącznie za sprawą dialogów zbudować wiarygodną postać głównej bohaterki oraz jej skomplikowanych i nieoczywistych relacji rodzinnych.

Jest filmową wersją pomników ofiar Holocaustu często widzianych w obozach koncentracyjnych czy miastach szczególnie dotkniętych działalnością nazistów. Niczym wielka tablica z ciężką do zliczenia listą nazwisk pozwala na chwilę zatrzymać się i oddać symboliczny hołd wybranej podgrupie ofiar.

W May December Haynes wykonuje doskonałą pracę, rozwijając historię ze znakomitą dynamiką, utrzymując widza w napięciu. Porusza też w kompleksowy sposób kilka poważnych pytań natury moralnej, szydząc złośliwie z kolegów po fachu, a może i samego siebie. Mimo wszystko ciężko mi traktować najnowszy film Amerykanina jako dzieło w pełni udane, czego powodów doszukiwałbym się we wspomnianej już, ocierającej się o kicz stylistyce małomiasteczkowego thrillera, godzącej w tym przypadku w spójność utworu

Z pewnością nie możemy traktować filmu Sauvaire'a jako realistycznego obrazu pracy ratownika medycznego. Nie doszukamy się w nim dzieła diagnozującego jakiekolwiek problemy społeczne. Jednak kiedy od samego początku wyjdziemy z założenia, że będziemy oglądać niezwykle intensywne kino akcji, w którym intensywna walka o ludzkie życie przeplata się z ckliwymi moralitetami, dostajemy wciągający obraz, niepozwalający widzowi na chwilę nudy, choć zupełnie nieprzystający do głównego konkursu w Cannes.

Dominacja serwisów streamingowych i spadek znaczenia klasycznego modelu dystrybucji dla wielu kinomanów stanowi powód do niepokojów, pozostaje mieć jednak nadzieję, że w amerykańskim kinie, niezależnie od okoliczności, pozostaną ludzie tacy jak Scorsese, zdolni do tego, by stworzyć monumentalne, dopracowane ponadtrzygodzinne dzieło, nie myśląc o tym, czy widownia wychowana na Tik-Toku będzie w stanie wysiedzieć na nim do końca.

Właśnie bijący z filmu spokój jest najcięższą z armat, które wytacza Glazer. Każda minuta bezproblemowej egzystencji beneficjentów rządów Hitlera stanowi emocjonalne przeżycie łączące frustrację z powodu jawnej niesprawiedliwości świata z poczuciem bezsilności wobec tejże.

Kiedy dziewczyny wchodzą w kolejny, ustabilizowany etap związku, temperatura nie tylko ich relacji, ale i całego filmu wyraźnie spada. Corsini podejmuje się oczywiście prób zainteresowania widza, dokładając w ostatnim akcie wątek kryminalny, czy rozgrzebując rodzinne wspomnienia, ale ciężko pozbyć się wrażenia, że są to próby zbyt słabo umocowane w fabule, by wzbudzić szczere emocje.

Fakt, że Koreeda tym razem musiał wspomóc się cudzym scenariuszem, nie oznacza, że nie ma już o czym opowiadać. Wręcz przeciwnie, mam wrażenie, że historia ta pozwoliła nabrać mu wiatru w żagle i znów świeżo spojrzeć na kino, dzięki czemu dał nam dzieło niezwykle wciągające, emocjonalne i bardzo mądre w swoim wydźwięku.

Oczywiście nikt nie mógł z góry przewidzieć, że Francuzka nie stworzy nowej Faworyty, ale by dać światu dzieło niebanalne, potrzeba odwagi, a tej reżyserce starczyło jedynie na zaproszenie do współpracy, będącego ostatnio na cenzurowanym, Johnny'ego Deppa. Biorąc pod uwagę potencjał historii, z jaką twórczyni wzięła się za barki, ciężko mieć wobec końcowego produktu uczucie inne niż rozczarowanie.

Nie mogę się jednak pozbyć myśli, że narracja prowadzona z zachodniej perspektywy zupełnie się tu nie broni, zwłaszcza że historia słabo zarabiającego inżyniera, dowiadującego się pewnego dnia, o tym, że jego dzieło jest światowym bestsellerem wydaje się być ciekawsza niż kolejna opowieść o ostatnim sprawiedliwym, który odwagą i uczciwością niemalże własnymi rękami obala komunizm.

Dzieło to komplementowali zarówno krytycy, jak i widzowie, mimo iż bez cienia wątpliwości nie stanowił on rewolucyjnego osiągnięcia artystycznego. Doskonale jednak oddawał nastrój towarzyszący sprawie, o której swego czasu mówili wszyscy, w pewien sposób zapewniając jej długowieczność, wszak filmy fabularne mają dużo dłuższe "życie po życiu" niż reportaże emitowane w programach informacyjnych, czego przykładem może być niezapomniany Dług Krzysztofa Krauzego.

Bez cienia wątpliwości dzieło Amandine Fredon i Benjamina Massoubre jest kierowane przede wszystkim do fanów serii o Mikołajku. Nie jest to animacja, w której po prostu zobaczymy zabawną historię z wesołym głównym bohaterem, to po prostu hołd dla dziedzictwa pozostawionego przez Gościnnego i Sempé.

Dokumentu Bettina w żadnym stopniu nie można traktować jako filmu mającego do zaoferowania cokolwiek nieszablonowego czy odważnego. Niemniej jeżeli lubicie wykorzystywać kino non-fiction do tego, by dowiedzieć się czegoś o świecie i poszerzyć swoje horyzonty muzyczne, może on do was trafić. Nawet jeśli do tej pory uważaliście język niemiecki za najmniej poetycki na świecie.

Duńczyk zadaje pytania o to, gdzie leży granica dobroczynności, na jak wiele można sobie pozwolić z czystej empatii i czy otworzenie swojego serca na inną osobę może nieść za sobą złe skutki. Każe zastanowić się nad istotą miłości i tym, czy człowiek może nauczyć się kogoś kochać, czy jednak ten dar musi na niego spłynąć jak rażenie piorunem. Przede wszystkim swoim Pocałunkiem napełnia serca widowni i pozwala uwierzyć, że dobro zawsze rodzi dobro.

Biorąc pod uwagę, jak wiele filmów stworzono już na temat wojny na Bałkanach i powojennych traum, można zarzucać Žalicy, że jego dzieło nie wnosi wiele do dyskursu i stanowi kolejną, wtórną produkcję na temat nieelektryzujący już tak jak kiedyś. Warto jednak docenić swobodę, z jaką udało mu się wprowadzić dość nieoczywistą narrację.

Nie jest filmem pozbawionym wad. Często w niektórych miejscach idzie na skróty czy obchodzi się zbyt łagodnie z bohaterami, prowadząc ich za rękę do szczęśliwego zakończenia, zamiast wyciągać bolesne konsekwencje z ich zachowań. Jeśli jednak pozwolimy sobie ponieść się fabule i uwierzyć w tę nieco naciąganą historię, dostaniemy piękną, pełną ciepła opowieść o tym, jak ważna jest miłość, rodzina i wyniesione z domu wartości.

Bez cienia wątpliwości porusza tematy, które mogą okazać się bliskie wielu widzom, czy to na podstawie przebytych już doświadczeń, czy po prostu czających się w podświadomości lęków. W ten sposób pozostaje w głowie na długo, budząc myśli o odpowiedzialności międzypokoleniowej wewnątrz rodziny, instytucji domów opieki czy eutanazji. Nie wyobrażam sobie, by tak mocne i świadome dzieło mogło pozostawić jakiegokolwiek widza obojętnym.

W swojej formie Kalev nie zaskakuje niczym. Fabuła jest chronologiczna i przejrzysta, momentami aż do przesady dosłownie pokazuje pewne układy czy interakcje, które mogły pozostać w strefie domysłu. Być może dzieło to tak bezpieczne, gdyż Musting jako debiutant chciał przede wszystkim rozpropagować interesującą historię, uniknąć kompromitujących błędów i trafić do jak najszerszej widowni.

Tanzański kandydat do Oscara daleki jest od doskonałości. Trzeba jednak przyznać, że stanowi co najmniej godną wizytówkę tamtejszej kinematografii. Wizualnie i technicznie bez wątpienia nie odstaje jakością od większości produkcji, jakie mamy możliwość oglądać na festiwalach filmowych. Ponadto pokazuje widzom wycinek historii Tanzanii, opakowując go w ramy łatwego w odbiorze kina środka, niczym polski kandydat sprzed ponad dekady, czyli 80 milionów Waldemara Krzystka.

Bardziej niż w rzeczywistą próbę pokazania problemu, celująca w wyśmianie go przy użyciu najbardziej szablonowych żartów, ale jestem też w stanie zrozumieć, że film ten stanowił pewnego rodzaju próbę przekazania widzom odrobiny refleksji nad stanem państwa w postaci prostej i lekkiej komedii.

To przykład kina oszczędnego w środkach wyrazu, skupionego na jednym kluczowym dla przedsięwzięcia pomyśle i realizującego bardzo prosty scenariusz. Nie należy spodziewać się tu eksperymentalnego podejścia, często typowego dla Nowych Horyzontów, czy rozbudowanej wielowątkowej opowieści.

Pod wieloma względami działa naprawdę dobrze. Portretuje postać coacha, pokazując mechanizmy działania zbliżone do lidera sekty. Punktuje syndrom oblężonej twierdzy i wyśmiewa środowiska incelskie. Z drugiej strony wszystko przepełnione jest nietrafionym humorem, a fabuła ma olbrzymie niespójności w logice, co psuje finalny efekt, pozostawiając widza z poczuciem niewykorzystanego potencjału.

Seansowi towarzyszy frustracja z powodu tego, że mimo ewidentnego działania pogwałcającego standardy demokracji oraz zlecania morderstw swoich przeciwników politycznych Putin wciąż zapraszany był na salony, a interesy z nim prowadził cały zachodni świat.

Niestety mimo solidnego aktorstwa i bardzo estetycznych zdjęć, nie sposób przeoczyć to, że Rihsowi ta biografia nie do końca się udała, a on sam zdaje się zapominać, co tak naprawdę chciał pokazać widzom.

Opowieści Juju, nie wyróżnia się zbytnio warsztatem, zarówno mówiąc o kwestiach czysto technicznych - ubogie scenografie, długie i niezgrabne cięcia, jak i fabularnych - nadużywanie narracji z offu. Warto jednak docenić to co w filmie się udało, jak chociażby sportretowanie wielu grup społecznych i olbrzymich nierówności między nimi, cały czas zachowując lekką formę mieszającą w sobie realizm magiczny z elementami horroru.

Reżyser rodem z Piatra Neamț po raz kolejny już udowadnia, że dobrze czuje się w temacie zbrodni i śledztwa oraz, że potrafi tworzyć sprawne, zbudowane w większości na dialogach kino z dobrze napisanymi postaciami. Oczywiście można zarzucić jury Konkursu Międzynarodowego, że zdecydowali się na wybór jednego z najbezpieczniejszych filmów konkursu, ale moim zdaniem warto docenić również twórców, którzy potrafią stworzyć produkcje przystępne dla każdego widza, nie zapominając o dbaniu o ich jakość.