Marcin Grudziąż

Lewandowski łamie schemat, starając się połączyć te dwa wątki w jedną opowieść, sugerując swoim widzom, że nawet tak paskudne doświadczenie może mieć swoje dobre strony. Dla widzów uwielbiających sytuacje moralnie niejednoznaczne i prowokacyjne tezy ten film może być pozycją wyjątkowo ciekawą

Duet reżyserski Juru i Vitã zdawał się mieć jasno określone zadanie: wypromować kulturę ballroomu, pokazując najważniejszych artystów brazylijskiej sceny i podkreślając jej znaczenie dla tamtejszej społeczności LGBT. Pod tym względem odnieśli sukces - widzowie mogą doskonale poczuć klimat imprezy ballroomowej i zrozumieć jej specyfikę.

Szkoda, że to efekciarskie podejście kładzie się cieniem na projekt mający olbrzymie znaczenie dla wszystkich ewakuowanych i ich najbliższych. Jednocześnie mam świadomość, że mimo niedoskonałości może to być najważniejszy film tegorocznej edycji festiwalu, który podobnie jak nagrodzone Oscarem 20 dni w Mariupolu może ponieść się szerokim echem, jako ważny manifest przeciw wciąż trwającej rosyjskiej agresji.

Chociaż osobiście preferowałbym dosłowne, wojenne, tłumaczenie tytułu, trzeba przyznać, że polska propozycja również sporo zdradza na temat klimatu całego dzieła. Podobnie jak w doskonałych spaghetti westernach Sergia Leone mamy tu do czynienia ze światem, w którym nie ma miejsca na dobrych bohaterów, a konflikt rozgrywa się między równie zdeprawowanymi stronami, gdzie pewne jest tylko to, że każdy będzie musiał ubrudzić ręce.

Twórcy Kropli wody doskonale radzą sobie z obrazem rodzica, przeżywającego zderzenie ze swoim błędami wychowawczymi niczym Daewoo Tico czołówkę z rozpędzonym pociągiem TLK. Jednocześnie wystawiają niezbyt przyjemną wizytówkę Albańskim elitom, tworząc obraz ludzi, dla których moralność nie ma żadnego znaczenia. Jeśli sprawa dotyczy ich najbliższych, a oni w swoim arsenale wpływów i nacisków mają choć jeden nabój, nadający się jeszcze do przeładowania i wystrzału.

Biorąc na tapet prawdziwą szokującą historię wyciąga z niej czystą wodę. Obserwację bez oceny, bez tabloidowego podejścia, karykaturalnego demonizowania bohatera i jego otoczenia. Pozwala zanurzyć się w życie groźnego ekstremisty i zastanowić się na którym etapie można było zapobiec tragicznym konsekwencjom jego działania. Swoim spokojnym i stonowanym obrazem tworząc pewnego rodzaju antytezę wspomnianego już widowiskowego Jokera czy będących ostatnio w szczycie popularności seriali True Crime .

Briellat dokonała reinterpretacji dzieła i zupełnego zmienienia jej treści, przez co mogą stanowić ciekawostkę dla widzów znających Królową Kier. W mojej opinie wizja przedstawiona we francuskim remake'u jest znacznie gorzej poprowadzona i odrealniona, jednocześnie, być może w ramach źle rozumianej żeńskiej solidarności, usprawiedliwiająca naganne zachowanie głównej bohaterki.

Nie ma sensu patrzeć na Problemistę jak na film z dużymi ambicjami artystycznymi. Wszak mowa tu o lekkiej komedii, w której prawdopodobnie każdy, kto ma już za sobą okres pierwszych stażów i prac za najniższą stawkę znajdzie odbicie własnych doświadczeń. Jednocześnie jest pokrzepiającą opowieścią o tym, że mimo ciągłych problemów stających na drodze warto walczyć o swoje marzenia, a radzenie sobie z kryzysami to tylko kolejne kroki do ich osiągnięcia.

Erskine i Ramsay osiągnęli swój cel: chociaż na chwilę umieścili bohaterki turnieju z 1971 roku w świetle reflektorów, podkreślając jak bardzo turniej z ich udziałem wpłynął na obecny kształt kobiecej piłki, będącej jedną z najszybciej rozwijających się dyscyplin na świecie. Kto wie, może bez Carol Wilson do dziś nie usłyszelibyśmy o Alex Morgan czy Megan Rapinoe?

Zarówno sceny z udziałem któregokolwiek ze współtwórców filmu, jak i ich wypowiedzi udzielane mediom wyraźnie pokazują, że za Nie chcemy innej ziemi nie stoi grupa filmowców, szukających nośnego tematu, a zaangażowani aktywiści, chcący, by ich głos został usłyszany. Biorąc pod uwagę te okoliczności, warto przymknąć oko na wszelkie formalne niedociągnięcia i otworzyć głowę i serce przed rozpaczliwym wołaniem o pomoc i dziejową sprawiedliwość.

Tim Mielants w swoim filmie pozwala sobie na sporo uproszczeń, czyniąc niektóre postaci, zwłaszcza dalszego planu, zbyt jednowymiarowymi, jednak całościowy efekt jest niezwykle wartościowy i biorąc pod uwagę najpopularniejsze tytuły o ówczesnych czasach, świeży i odważny. Daje nam bowiem przekonujący obraz życia na terenach okupowanych przez nazistów, dając do zrozumienia, jak łatwo wówczas było stanąć po stronie obiektywnego i niewyobrażalnego zła.

Wyjątkowo młody jak na reżysera, urodzony w 2001 roku, Hauser zdaje się doskonale wiedzieć, co chce w swoim dziele przekazać, nie pozwalając by lekka forma, w jaką ubrał swoje dzieło, odbierała jego przekazowi dosadność. After the long rains należy odczytywać jako wołanie o uwagę całego pokolenia Afrykanów, żyjących ze świadomością, że nie spełnią swoich ambicji, jeżeli nie zdecydują się na emigrację.

Heiss w swoim filmie zdaje się podchodzić do autobiograficznej powieści Meyerhoffa z dużym respektem, starając się przede wszystkim skupić na treści przedstawianej widzom. Rezultatem jej prac jest przepełniony melancholią obraz, z którego wniosek koresponduje z tytułem, dając do zrozumienia, że nawet za dzieciństwem dalekim od wymarzonej sielanki można tęsknić, pamiętając najpiękniejsze jego momenty.

Bez cienia wątpliwości Serce Sarpatty to pełne akcji kino rozrywkowe, które pozwala na niemal trzy godziny zatracić się w świecie półamatorskiego boksu sprzed pół wieku, przypominając sobie o ludowych korzeniach tego sportu. Od tego projektu bije jednak aura niespełnionych aspiracji, o czym nie byłoby mowy, gdyby twórcy od początku postawili wyłącznie na sprawne kino gatunkowe.

Inspiracje Waititiego są dość wyraźne, twórca chciał planował wykorzystać historię z dokumentu Mike'a Bretta i Steve'a Jamisona Next Goal Wins i ubrać ją w szaty wesołej komedii o sporcie i przyjaźni w stylu Teda Lasso. Jednak postanowił dokręcić śrubę absurdu jeszcze mocniej niż twórcy apple'owskiego hitu, czego ostatecznym efektem okazał się film pozbawiony autentyczności, a momentami także dobrego smaku i po prostu szkodliwy, w którym nie widać krzty błysku.

Na ogólnopolską kinową premierę Przesilenia zimowego będzie trzeba czekać do stycznia, szkoda, bo obraz ten idealnie pasowałby jako seans na czas przerwy świątecznej. Ten niesłychanie prosty w swoich założeniach, świetnie zagrany, elegancko nakręcony film, oparty na uniwersalnym temacie konfliktu międzypokoleniowego ma w sobie mnóstwo ciepła i przypomina o tym, co w relacjach między ludźmi najważniejsze, nie tylko podczas świąt.

Jednak nie sposób zaznaczyć, że Fabicki w swoim stylu postanowił momentami pójść w kierunku tabloidowej sensacji i szokowania widza za wszelką cenę, co całemu dziełu odbiera zarówno powagę, jak i w pewien sposób dramatyczny ciężar. Mimo to jestem przekonany, że najnowsze dzieło autora Miłości jest filmem, który nie pozostawi widzów obojętnymi, co z całą pewnością przełożyło się na jego znakomite przyjęcie przez festiwalową publiczność.

Oelhoffen zdaje się pamiętać o tym, że film to dla wielu widzów przede wszystkim rozrywka i dba o to, by dzieło trzymało w napięciu i nie pozwalało popaść w obojętność. Francuski reżyser stworzył obraz wartościowy i niezwykle przystępny. Cel bohaterów ustalony zostaje w pierwszej scenie i pozostaje niezmienny do samego końca opowieści, a ich droga jest jego naturalną konsekwencją.

Uśmiech losu ciężko traktować jako film tak fenomenalny jak Imagine, ale w odczuwalny sposób stara się w nim nawiązać do najbardziej udanej produkcji w dorobku reżysera. Wszak mimo zupełnie innych okoliczności tematyka pozostaje podobna. Mowa o odnajdywaniu się w zupełnie nowym miejscu i wśród nieznanych ludzi i szukaniu z nimi wspólnego języka mimo oczywistych przeszkód.

Chociaż nie mam wątpliwości, że Anna Fahr jest reżyserką, która chce opowiedzieć światu coś ważnego, dzieląc się również swoimi własnymi doświadczeniami, to jednak warsztatowe braki dają o sobie znać, przez co jej fabularny debiut zdaje się nie próbować oczarować widza i zawalczyć o jego uwagę, a raczej liczy na jego własny zapał i dobrą wolę, by starać się jak najwięcej wyciągnąć z tej kameralnej historii Rimy i Nour.

Jednak z pewnością wywiązali się z zadania, jakie postawił im zespół marketingowy popularnego symulatora. Z Gran Turismo poza oczywistą frajdą płynie jasne, propagandowe przesłanie - gry mogą być wartościowym hobby i potencjalną drogą kariery, a rodzice powinni wspierać pasje nastoletnich e-sportowców. I szczerze mówiąc, dużo łatwiej uwierzyć mi w ten przekaz, niż w to, że Barbie [NASZA RECENZJA] walczy z patriarchatem.

Bulion i inne namiętności to film, który zaczyna tracić w momencie, w którym zaczynamy o nim intensywniej myśleć. Jednak w kinie często warto dać ponieść się emocjom i nie zawsze traktować fabułę jako najważniejszego waloru. Czasem zdarza się to w spektakularnym kinie akcji czy zachwycającym aranżacjami utworów musicalu, a innym razem właśnie w takiej nietypowej kulinarnej opowieści.

Bez cienia wątpliwości Saint Omer stanowi dzieło niezwykle odważne i prowokujące do myślenia. Jednocześnie prezentuje solidny warsztat reżyserski, który Alice Diop do tej pory szlifowała przez kilkanaście lat tworzenia form dokumentalnych. Doświadczenie to zaprocentowało, chociażby w scenach z sali sądowej, gdzie dominuje forma znanej z dokumentów bezstronnej narracji z trzeciej osoby.

Naświetla ważny problem konsekwencji rozbuchanego konsumpcjonizmu, motywując widzów do zastanowienia się nad obecnym porządkiem świata, w którym godzina pracy może być wyceniana zupełnie inaczej w dwóch różnych punktach kuli ziemskiej. Jednak można mieć pretensje do tego, jak twórca Gorzkiego pieniądza potraktował nakręcony przez siebie materiał.

Victor Erice wrócił do pełnometrażowego kina fabularnego po 30 latach, po to, by opowiedzieć widzom o prostych, autentycznych uczuciach. Pokazać inspirującą historię o tym, że nigdy nie jest za późno, by rozwiązać pewne stare sprawy i że z pewnością warto, dopóki ma to sens choćby dla jednej osoby. Tak jak klasycy kina drogi pokazał, że największą wartością wędrówki jest ta, która zachodzi wewnątrz siebie.

Obraz stworzony przez Justine Triet to właśnie popis sprawnie zrealizowanego kina, wpisujący się w poetykę swojego nurtu, bazujący na doskonale napisanym scenariuszu, pozwalającym niemal wyłącznie za sprawą dialogów zbudować wiarygodną postać głównej bohaterki oraz jej skomplikowanych i nieoczywistych relacji rodzinnych.

Jest filmową wersją pomników ofiar Holocaustu często widzianych w obozach koncentracyjnych czy miastach szczególnie dotkniętych działalnością nazistów. Niczym wielka tablica z ciężką do zliczenia listą nazwisk pozwala na chwilę zatrzymać się i oddać symboliczny hołd wybranej podgrupie ofiar.

W May December Haynes wykonuje doskonałą pracę, rozwijając historię ze znakomitą dynamiką, utrzymując widza w napięciu. Porusza też w kompleksowy sposób kilka poważnych pytań natury moralnej, szydząc złośliwie z kolegów po fachu, a może i samego siebie. Mimo wszystko ciężko mi traktować najnowszy film Amerykanina jako dzieło w pełni udane, czego powodów doszukiwałbym się we wspomnianej już, ocierającej się o kicz stylistyce małomiasteczkowego thrillera, godzącej w tym przypadku w spójność utworu

Z pewnością nie możemy traktować filmu Sauvaire'a jako realistycznego obrazu pracy ratownika medycznego. Nie doszukamy się w nim dzieła diagnozującego jakiekolwiek problemy społeczne. Jednak kiedy od samego początku wyjdziemy z założenia, że będziemy oglądać niezwykle intensywne kino akcji, w którym intensywna walka o ludzkie życie przeplata się z ckliwymi moralitetami, dostajemy wciągający obraz, niepozwalający widzowi na chwilę nudy, choć zupełnie nieprzystający do głównego konkursu w Cannes.

Dominacja serwisów streamingowych i spadek znaczenia klasycznego modelu dystrybucji dla wielu kinomanów stanowi powód do niepokojów, pozostaje mieć jednak nadzieję, że w amerykańskim kinie, niezależnie od okoliczności, pozostaną ludzie tacy jak Scorsese, zdolni do tego, by stworzyć monumentalne, dopracowane ponadtrzygodzinne dzieło, nie myśląc o tym, czy widownia wychowana na Tik-Toku będzie w stanie wysiedzieć na nim do końca.

Właśnie bijący z filmu spokój jest najcięższą z armat, które wytacza Glazer. Każda minuta bezproblemowej egzystencji beneficjentów rządów Hitlera stanowi emocjonalne przeżycie łączące frustrację z powodu jawnej niesprawiedliwości świata z poczuciem bezsilności wobec tejże.

Kiedy dziewczyny wchodzą w kolejny, ustabilizowany etap związku, temperatura nie tylko ich relacji, ale i całego filmu wyraźnie spada. Corsini podejmuje się oczywiście prób zainteresowania widza, dokładając w ostatnim akcie wątek kryminalny, czy rozgrzebując rodzinne wspomnienia, ale ciężko pozbyć się wrażenia, że są to próby zbyt słabo umocowane w fabule, by wzbudzić szczere emocje.

Fakt, że Koreeda tym razem musiał wspomóc się cudzym scenariuszem, nie oznacza, że nie ma już o czym opowiadać. Wręcz przeciwnie, mam wrażenie, że historia ta pozwoliła nabrać mu wiatru w żagle i znów świeżo spojrzeć na kino, dzięki czemu dał nam dzieło niezwykle wciągające, emocjonalne i bardzo mądre w swoim wydźwięku.

Oczywiście nikt nie mógł z góry przewidzieć, że Francuzka nie stworzy nowej Faworyty, ale by dać światu dzieło niebanalne, potrzeba odwagi, a tej reżyserce starczyło jedynie na zaproszenie do współpracy, będącego ostatnio na cenzurowanym, Johnny'ego Deppa. Biorąc pod uwagę potencjał historii, z jaką twórczyni wzięła się za barki, ciężko mieć wobec końcowego produktu uczucie inne niż rozczarowanie.

Nie mogę się jednak pozbyć myśli, że narracja prowadzona z zachodniej perspektywy zupełnie się tu nie broni, zwłaszcza że historia słabo zarabiającego inżyniera, dowiadującego się pewnego dnia, o tym, że jego dzieło jest światowym bestsellerem wydaje się być ciekawsza niż kolejna opowieść o ostatnim sprawiedliwym, który odwagą i uczciwością niemalże własnymi rękami obala komunizm.

Dzieło to komplementowali zarówno krytycy, jak i widzowie, mimo iż bez cienia wątpliwości nie stanowił on rewolucyjnego osiągnięcia artystycznego. Doskonale jednak oddawał nastrój towarzyszący sprawie, o której swego czasu mówili wszyscy, w pewien sposób zapewniając jej długowieczność, wszak filmy fabularne mają dużo dłuższe "życie po życiu" niż reportaże emitowane w programach informacyjnych, czego przykładem może być niezapomniany Dług Krzysztofa Krauzego.

Bez cienia wątpliwości dzieło Amandine Fredon i Benjamina Massoubre jest kierowane przede wszystkim do fanów serii o Mikołajku. Nie jest to animacja, w której po prostu zobaczymy zabawną historię z wesołym głównym bohaterem, to po prostu hołd dla dziedzictwa pozostawionego przez Gościnnego i Sempé.

Dokumentu Bettina w żadnym stopniu nie można traktować jako filmu mającego do zaoferowania cokolwiek nieszablonowego czy odważnego. Niemniej jeżeli lubicie wykorzystywać kino non-fiction do tego, by dowiedzieć się czegoś o świecie i poszerzyć swoje horyzonty muzyczne, może on do was trafić. Nawet jeśli do tej pory uważaliście język niemiecki za najmniej poetycki na świecie.

Duńczyk zadaje pytania o to, gdzie leży granica dobroczynności, na jak wiele można sobie pozwolić z czystej empatii i czy otworzenie swojego serca na inną osobę może nieść za sobą złe skutki. Każe zastanowić się nad istotą miłości i tym, czy człowiek może nauczyć się kogoś kochać, czy jednak ten dar musi na niego spłynąć jak rażenie piorunem. Przede wszystkim swoim Pocałunkiem napełnia serca widowni i pozwala uwierzyć, że dobro zawsze rodzi dobro.

Biorąc pod uwagę, jak wiele filmów stworzono już na temat wojny na Bałkanach i powojennych traum, można zarzucać Žalicy, że jego dzieło nie wnosi wiele do dyskursu i stanowi kolejną, wtórną produkcję na temat nieelektryzujący już tak jak kiedyś. Warto jednak docenić swobodę, z jaką udało mu się wprowadzić dość nieoczywistą narrację.

Nie jest filmem pozbawionym wad. Często w niektórych miejscach idzie na skróty czy obchodzi się zbyt łagodnie z bohaterami, prowadząc ich za rękę do szczęśliwego zakończenia, zamiast wyciągać bolesne konsekwencje z ich zachowań. Jeśli jednak pozwolimy sobie ponieść się fabule i uwierzyć w tę nieco naciąganą historię, dostaniemy piękną, pełną ciepła opowieść o tym, jak ważna jest miłość, rodzina i wyniesione z domu wartości.