Anatomia upadku

Abstrahując od świetnego tempa, doskonałego aktorstwa czy psychologicznego zniuansowania, to ta namacalna perspektywa największego być może wyobrażalnego koszmaru czyni z "Anatomy of a Fall" film, o którym nie da się zapomnieć.

Bolesna, superinteligentna wiwisekcja współczesnej rodziny zelektryzowała Cannes.

Ten film ma wiele warstw, w które można się po kolei zagłębiać i analizować, ja jednak od razu oceniłam go wysoko, bo całkowicie pochłonęła mnie opowiadana tu historia. Świat zewnętrzny przestał istnieć. Gdyby na sali wybrzmiał alarm przeciwpożarowy, najprawdopodobniej bym go nie usłyszała lub co najmniej zignorowała. Takie doświadczenie niestety jest rzadkością w kinie, więc tym bardziej je cenię. To przede wszystkim zasługa fantastycznego scenariusza, ale i aktorów

Obraz stworzony przez Justine Triet to właśnie popis sprawnie zrealizowanego kina, wpisujący się w poetykę swojego nurtu, bazujący na doskonale napisanym scenariuszu, pozwalającym niemal wyłącznie za sprawą dialogów zbudować wiarygodną postać głównej bohaterki oraz jej skomplikowanych i nieoczywistych relacji rodzinnych.

Czy "Anatomia upadku" jest zaskakującym dramatem sądowym? Raczej przypomnieniem, że prawda tak naprawdę zależy od naszej interpretacji i uprzedzeń, a nie samych faktów. A przez to cała ta historia po seansie zostaje mocno w głowie. Mimo dłużyzn i nierównego tempa, pozostaje frapującym oraz prowokującym do ciągłego myślenia tytułem.

Kino intymne, stojące blisko swoich bohaterów, tych dorosłych, dziecięcych, a nawet zwierzęcych. Utalentowany Milo Machado Graner perfekcyjnie oddaje rozterki straumatyzowanego, obserwującego sądowy lincz Daniela.

Anatomia Upadku jest nie tylko świetnym dramatem psychologicznym oraz sądowym, ale również przełomem w karierze Justine Triet.