Złe wychowanie Cameron Post

Chociaż "Złe wychowanie Cameron Post" potrafi zdołować i wstrząsnąć nawet tymi najbardziej niewzruszonymi, być może tak to właśnie powinno wyglądać. Ciepła forma i optymistyczny wydźwięk całości przypominają wszak, że po każdej burzy musi kiedyś pojawić się słońce, że każdy cień związany jest ze źródłem światła.

"Złe wychowanie Cameron Post", w dobie kina bezpruderyjnego i nieznającego tematów tabu, nie jest może szokujące ani odkrywcze, ale w bardzo subtelny i kameralny sposób pokazuje przede wszystkim wewnętrzny problem młodych ludzi, którzy mierzą się z brakiem akceptacji ze strony społeczeństwa, które skutkuje czymś jeszcze gorszym - zwątpieniem we własne ja.

Siłą filmu Desiree Akhavan jest przede wszystkim subtelne aktorstwo, ciekawy drugi plan oraz umiejętne pokazanie historii mogącej z łatwością ocierać się o kontrowersje i skandal. Nic takiego nie ma tu miejsca, a "Złe wychowanie Cameron Post" to szczery film o odnajdowaniu i akceptacji samego siebie.

Stonowana kolorystka zdjęć oraz doskonale dobrana ścieżka dźwiękowa przenoszą nas skutecznie w epokę lat 90. poprzedniego stulecia. Choć nie ma tu mowy o nostalgicznej podróży do dawnych czasów. Dobre aktorstwo, celne poczucie humoru i balansowanie na granicy komedii i dramatu wychodzi filmowi na dobrze.

Zaskakująco lekkie i dowcipne kino, które z humorem przedstawia ważny i niesłusznie dotykający wiele osób problem, ale jednocześnie stawiający nacisk na udramatyzowanie tam, gdy jest to narracji najbardziej potrzebne. Do tego doskonałe aktorstwo i dostajemy niepozorny film, świetnie balansujący między dramatem a komedią.

Wygląda ładnie, czasem nawet cukierkowo ładnie. Film pozostaje przy tym na swój sposób powściągliwy, negatywne emocje są tu częściej tłumione niż podkreślane. Formuła ta pasuje do historii o środowisku, gdzie terror udaje normalność i akceptację, historii o wybrukowanym dobrymi intencjami piekiełku, w którym bohaterka stara się po cichu przetrwać.

Desiree Akhavan w "Złym wychowaniu Cameron Post" udaje się to, na czym wyłożył się Joel Edgerton w "Wymazać siebie": uchwycenie drżącego w posadach, niepewnego dojrzewającego młodego człowieka.

Paradoksalnie, "Złe wychowanie Cameron Post" to stosunkowo ciepły i pełen obiektywizmu film o trudach dojrzewania. Nie w poszukiwaniu tożsamości, tylko w fałszywie pojmowanej miłości rodziców, którzy się wstydzą bądź zwyczajnie nie chcą zrozumieć swoich dzieci.

Utrzymujący się przez większość czasu lekki ton wcale nie umniejsza wagi przedstawianego problemu. Sporo napięcia wywołuje obserwowanie kolejnych psychicznych zakrętów Cameron.

Siłą filmu Desiree Akhavan jest przede wszystkim subtelne aktorstwo, ciekawy drugi plan oraz umiejętne pokazanie historii mogącej z łatwością ocierać się o kontrowersje i skandal. Nic takiego nie ma tu miejsca, a "Złe wychowanie Cameron Post" to szczery film o odnajdowaniu i akceptacji samego siebie.