Złe wychowanie Cameron Post

Chociaż "Złe wychowanie Cameron Post" potrafi zdołować i wstrząsnąć nawet tymi najbardziej niewzruszonymi, być może tak to właśnie powinno wyglądać. Ciepła forma i optymistyczny wydźwięk całości przypominają wszak, że po każdej burzy musi kiedyś pojawić się słońce, że każdy cień związany jest ze źródłem światła.

Desiree Akhavan w "Złym wychowaniu Cameron Post" udaje się to, na czym wyłożył się Joel Edgerton w "Wymazać siebie": uchwycenie drżącego w posadach, niepewnego dojrzewającego młodego człowieka.

Niepozorny dramat. Jednak wyczucie i delikatność reżyserki sprawia, że nie jest to przeciętny film. Niestety też momentami jest zbyt nużący, aby seans można uznać za satysfakcjonujący.

Być może brzmi to dosyć trywialnie, jednak dzięki reżyserii Amerykanki cała układanka dobrze funkcjonuje. Dzieje się tak przede wszystkim za sprawą subtelnego humoru, a także podejścia Akhavan do całej fabuły.

Myli się jednak ten, kto sądzi, że te wszystkie depresyjne tematy i sceny tortur psychicznych składają się na obraz mroczny i ponury. Zaskakująco dużo jest w "Złym wychowaniu..." pogodnej tonacji i ciepłego humoru. Jak w każdej dobrej opowieści młodzieżowej, wartością nadrzędną okazuje się przyjaźń.

Autorka - pomimo trudnego i dość niewygodnego tematu - chwyta za serce, nie rezygnując przy tym z charakterystycznej dla siebie błyskotliwości i poczucia humoru. W konsekwencji daje to interesującą mieszankę obrazów o opresyjnych instytucjach z młodzieżowymi hitami o letnich obozach.

Dotyka bardzo poważnego tematu, ale robi to w niezwykle intymny, współodczuwający i kameralny sposób. Wielki ukłon za koncertowe wręcz poprowadzenie młodych aktorów.

Z całą pewnością sprawdza się jako opowieść, która ma w widzu wzbudzić chwilowe emocje i chwycić go za serce. Znacznie gorzej prezentuje się intymny wymiar całej historii i szkicowanie przez reżyserkę szerszego kontekstu, który sprawiłby, że o tym filmie zrobi się naprawdę głośno.

Reżyserka nie próbuje nas czymkolwiek zaskoczyć, pozwala prowadzić akcję smutnej rzeczywistość i interesującym postaciom o trudnej młodości, lecz niezwykle ciekawej osobowości. To właśnie historie ludzi mają w tym dziele największe znaczenie.

Doskonała w głównej roli Chloë Grace Moretz daje widzom odczuć, jakim piekłem musi być takie miejsce dla wrażliwego nastolatka.

Siłą filmu Desiree Akhavan jest przede wszystkim subtelne aktorstwo, ciekawy drugi plan oraz umiejętne pokazanie historii mogącej z łatwością ocierać się o kontrowersje i skandal. Nic takiego nie ma tu miejsca, a "Złe wychowanie Cameron Post" to szczery film o odnajdowaniu i akceptacji samego siebie.

Sprawdzi się w momencie emisji, we wzbudzeniu chwilowych emocji. Nie znajdziemy w nim jednak żadnego wyróżniającego pierwiastka, czegoś co pozwoli wzbudzić kontrowersję i dyskusję. To przyzwoite dzieło dla młodego widza, refleksyjne, ale równocześnie mocno trzymające się utartych szlaków.

Wygląda ładnie, czasem nawet cukierkowo ładnie. Film pozostaje przy tym na swój sposób powściągliwy, negatywne emocje są tu częściej tłumione niż podkreślane. Formuła ta pasuje do historii o środowisku, gdzie terror udaje normalność i akceptację, historii o wybrukowanym dobrymi intencjami piekiełku, w którym bohaterka stara się po cichu przetrwać.

Najnowsza produkcja z Chloë Grace Moretz w roli głównej czasem bawi, czasem przeraża. Jest świetnie opowiedziana i odpowiednio niedopowiedziana. Błyskotliwą fabułę podkreśla niebanalny soundtrack. Rewelacja.

Zaskakująco lekkie i dowcipne kino, które z humorem przedstawia ważny i niesłusznie dotykający wiele osób problem, ale jednocześnie stawiający nacisk na udramatyzowanie tam, gdy jest to narracji najbardziej potrzebne. Do tego doskonałe aktorstwo i dostajemy niepozorny film, świetnie balansujący między dramatem a komedią.

Mądre, subtelne, momentami naprawdę zabawne kino, pełne celnych spostrzeżeń na temat relacji pomiędzy powoli wkraczającymi w dorosłość młodymi ludźmi.

"Złe wychowanie Cameron Post", w dobie kina bezpruderyjnego i nieznającego tematów tabu, nie jest może szokujące ani odkrywcze, ale w bardzo subtelny i kameralny sposób pokazuje przede wszystkim wewnętrzny problem młodych ludzi, którzy mierzą się z brakiem akceptacji ze strony społeczeństwa, które skutkuje czymś jeszcze gorszym - zwątpieniem we własne ja.

Reżyserka obsypanego nagrodami "Appropriate Behavior" ponownie z powodzeniem opowiada o samotności, politycznej poprawności i szukaniu siebie. Świetnie rozumie pytania i wątpliwości, z którymi codziennie zmaga się Cameron, ale jednocześnie nie pozwala sobie na łatwe odpowiedzi. To ogromna siła tego filmu, bo chociaż w polskich kinach ostatnio nie brakuje historii coming-of-age, to wiele z nich traktuje temat dorastania w sposób uproszczony.

Świetne połączenie komedii i dramatu, które zostało docenione na festiwalu w Sundance, zachwyca lekkością opowiadania. Co prawda reżyserka podchodzi do tematu dość ostrożnie i daje przestrzeń na nastoletnie rozważania, potrafi zaintrygować i prawdziwie wzruszyć.

Desiree Akhavan nie odrzuca trudnych pytań, np. o to, jak można wykorzystywać zagubienie dzieciaków i wymagać, by wyparły się części siebie, stawia na komediodramat spod znaku tzw. coming-of-age story. Wydaje się akceptować pewne uproszczenia, jakie niesie ta formuła, bo uznała, że zyskuje na niej więcej niż traci: może podjąć trudny temat z humorem i nutą nostalgii.

Mimo powyższych mankamentów, wciąż jest to niezłe, dobrze zagrane i zrealizowane kino dla nastolatków, ale nie tylko. Twórcy podeszli z szacunkiem do przedstawienia problemów dorastającego człowieka, więc w rezultacie powstał film, który może nie zrewolucjonizuje gatunku, ale też nie pozostawi po sobie złych wspomnień.

W "Złym wychowaniu..." poważna w swej wymowie wiwisekcja młodego pokolenia dorastającego w latach 90. łączy się z cechami beztroskiego, wyzwolonego kina coming-of-age, bliskiego estetyce "American Honey" Andrei Arnold.

Paradoksalnie, "Złe wychowanie Cameron Post" to stosunkowo ciepły i pełen obiektywizmu film o trudach dojrzewania. Nie w poszukiwaniu tożsamości, tylko w fałszywie pojmowanej miłości rodziców, którzy się wstydzą bądź zwyczajnie nie chcą zrozumieć swoich dzieci.

Utrzymujący się przez większość czasu lekki ton wcale nie umniejsza wagi przedstawianego problemu. Sporo napięcia wywołuje obserwowanie kolejnych psychicznych zakrętów Cameron.

Stonowana kolorystka zdjęć oraz doskonale dobrana ścieżka dźwiękowa przenoszą nas skutecznie w epokę lat 90. poprzedniego stulecia. Choć nie ma tu mowy o nostalgicznej podróży do dawnych czasów. Dobre aktorstwo, celne poczucie humoru i balansowanie na granicy komedii i dramatu wychodzi filmowi na dobrze.