Wielbiciele komiksowego Jokera wyjdą z kina zawiedzeni - to nie jest produkcja dla nich, a miłośnicy pana J flirtującego z Gackiem wręcz okrzykną ten film nieudanym. Jednak nie zmienia to faktu, że Phillips nakręcił dzieło ocierające się o perfekcję, mając do dyspozycji jeden z najbardziej rozpoznawalnych czarnych charakterów w historii popkultury. I chwała mu za to.

Przygnębiający portret rzeczywistości, w której króluje bezwzględny brak empatii, popychający do niewyobrażalnego okrucieństwa. Jedno wiem na pewno: film ten jeszcze długo będzie gościł w moich myślach.

Kawał tak wyjątkowego kina, że na pewno trafi w gust nie tylko wielbicieli postaci czy obrazkowych historii.

Uśmiechamy się, gdy obserwujemy to stopniowe zatracanie, chcemy tańczyć i chodzić w ten sam sposób, jak na ekranie czyni to Phoenix, wreszcie dajemy mu to, czego pragnął jeszcze jako niewinny Arthur - śmiejemy się. Jesteśmy świadkami upadku moralności, ale i pewnej ery w kinie, narodzin nowego w fabryce snów. "Joker" nas zniewoli i zabierze prawo do współczucia, ale już nigdy nie będzie smutnym klaunem.

Wybrzmiewa więc zarówno jako studium głównego bohatera i jego walki z życiowymi tragediami, ale i jako społeczny manifest, gorzki i miejscami wstrząsający. Świetna warstwa audiowizualna, przenikliwy scenariusz i wybitna rola Joaquina Phoenixa składają się na prawdopodobnie najlepszy póki co film roku.

To film, który warto obejrzeć niejeden raz. Jako że, bliżej mu do dramatu psychologicznego, niż kina akcji, widz nie powinien nastawiać się na spektakularne efekty specjalne, bo zastępują je spektakularne aktorstwo i muzyka.

Trudno o bardziej potrzebny film w czasach, w których paradoksalnie każdy - niezależnie od płci, pochodzenia, poglądów czy orientacji - nie dość, że nie sili się na zrozumienie drugiego człowieka, to jeszcze sam uznaje się za pokrzywdzonego przez społeczeństwo. W czasach, w których praktycznie każdy może się stać Jokerem.

Joker w wykonaniu Phoeniksa jest iście mistrzowski - przekrojowy i niejednoznaczny - ale nie byłby kompletny bez audiowizualnego tła.

To coś więcej niż adaptacja komiksów, to film na miarę naszych czasów. Dlatego wielu widzów po prostu odrzuci.

Phoenix wspina się na wyżyny aktorstwa uzupełniając doskonałą grą te luki, które pozostawił reżyser oraz dwojąc się i trojąc starając się kreować obraz złożony, niejednoznaczny, w miejscach w których reżyser woli stawiać na dosłowność.

Jest posępny i bardzo brutalny, a świat w nim przedstawiony co prawda odpychający, ale jednocześnie znajomy i frapujący. Nakręcono to sprawnie i z pomysłem, a scenografia i muzyka zasługują na oddzielne oklaski. Tu i ówdzie zdarzają się fabularne poślizgi, co nie zmienia jednak faktu, że jest to jeden z lepszych i ciekawszych filmów tego roku.

Choćby ze względu na wybitną kreację Joaquina Phoenixa, znakomite kreowanie brudnego świata Gotham, czy niezwykłą precyzję w ukazaniu przemiany tytułowego bohatera, "Jokera" śmiało można nazwać dziełem rewolucyjnym dla całego kina superbohaterskiego.

Chociaż niepozbawiony wad, to bez wątpienia film spełniony. Wciągający, igrający z dobrym samopoczuciem widza, zmuszający do myślenia. Aż chce się o nim rozmawiać i obejrzeć raz jeszcze!

Został on odebrany dosyć dobrze, czego się spodziewałem i myślę, że należy mu się nieco oklasków, zwłaszcza Joaquinowi Phoenixowi, który z każdym filmem udowadnia nam, że aktorstwo to też sztuka, w której nie ma górnej granicy perfekcji. Nie będę jednak wspominać tego filmu jako coś więcej niż ciekawy film o ukochanym szwarccharakterze. Dla mnie, historia Jokera już dawno się skończyła, a to co dzisiaj doświadczamy to tylko uhonorowanie legendy.

To film wyjątkowy na tle pozostałych, które opierają się na postaciach z komiksu. Nie zobaczymy tutaj kosmitów, super mocy czy ratowania planety. Na ekranie ujrzymy zwykłego, szarego człowieka, który stanie się największym wrogiem Gotham i odwiecznym nemezis Batmana. I to sprawia, że jest fenomenalny!

Kunsztowny, wyborny, Joaquin Phoenix to fenomen, reszta obsady także znakomita, reżyser uchodzi za ważniaka, chce publicznie odsłonić brudy post-postmodernistycznego człowieka, ale lwią część jego tropów można wyśledzić po nitce do kłębka klasyki kina/komiksu, treść utworu szalenie aktualna, troszkę egzaltowana i wprawdzie niezbyt oryginalna, jednakowoż głęboka, wartościowa.

Może na człowieku zrobić kolosalne wrażenie - w moim przypadku było to wrażenie zarazem bardzo przytłaczające, a jednocześnie niekoniecznie - uznając jego wielkość - ma się ochotę tak szybko do niego wracać.

Warto było na Jokera czekać - to kino dojrzałe, przemyślane, rezonujące w świadomości widza jeszcze na długo po seansie. I nawet gdyby komukolwiek z Was miało nie spodobać się w nim nic poza Joaquinem Phoenixem, jego kreacja to wystarczający powód, by na dwie godziny wniknąć w chory świat Arthura Flecka.

Wyjątkowy i zarazem jeden z najlepszych filmów komiksowych ostatnich lat, który musicie koniecznie zobaczyć.

Znakomity dramat psychologiczny i właśnie tak należy go traktować. A taniej rozrywki poszukać gdzie indziej.

W dużej mierze sprostał rozbudzonym oczekiwaniom, co przy wcześniejszych doświadczeniach z DCEU jest dla mnie sporą niespodzianką. Warto jednak zauważyć, jak wiele do "Jokera" wnosi Joaquin Phoenix i jak wiele jakości ubyłoby, gdyby w tej roli obsadzono kogoś o mniejszym arsenale umiejętności aktorskich.

Bo "Joker" w swym całym artystycznym wydźwięku pozostaje blockbusterem - filmem, na który nie szczędzono środków, a mimo to powstał film, który pyta nie tylko o źródło zła, o ból samotnej jednostki w świecie. "Joker" jest dla mnie ważny, ponieważ mówi o ślepym zaułku, w jakim znalazła się kultura popularna, tworząca kolejne miraże dla gawiedzi, miraże, które pozostają bez sznasy na chwilę osobistej refleksji w świecie wiecznego karnawału, który sam w sobie jest fikcją.

Otrzymaliśmy bardzo solidną, niepokojącą i technicznie nienaganną opowieść o tym, że w chaosie samotności może zrodzić się coś znaczącego.

Cały problem Todda Phillipsa polega na tym, że chciałby nakręcić ostre i artystyczne, lecz jednak mainstreamowe kino. Bierze więc na odtwórcę głównej roli jednego z najlepszych pracujących obecnie aktorów, dorzuca odniesienia m.in. do filmów Martina Scorsese, zatrudnia doskonałą ekipę techniczną, pisze brudną historię o życiu na społecznym marginesie i alienacji. I wychodzi mu film nieco bełkotliwy, zamiast którego lepiej jednak obejrzeć Taksówkarza.

Joker jest mocno zaburzony, przez to śmiertelnie niebezpieczny, a film błyszczy od samego początku aż po napisy końcowe.

Jest miarą wielkiego osiągnięcia Phillipsa, że tragizm Jokera wciela prawdę o psychozie współczesnego społeczeństwa, jego rozwarstwieniu i nieskrępowanym chaosie. Trudno sobie wybić to odczytanie z głowy.

Takiego Jokera jeszcze kino nie widziało i trudno będzie go przebić innym. Oczywiście, ogromna w tym zasługa nagrodzonego Oskarem Jaoquina Phoenixa, który płynnie lawiruje między stanami rozpaczy, nerwowego śmiechu, kompletnego zagubienia i uwolnionej zimnej agresji.

Krzykliwy, tragiczny portret człowieka, którego historia ma większy potencjał i nie zasługuje na tak efekciarską, pretensjonalną formę - z wybitnym Phoenixem, który zasłużył na pracę z lepszymi scenarzystami i reżyserami. Z kina wyszedłem z poczuciem pewnego buntu wobec świata, może i trochę poruszony, ale też smutny, bo obejrzałem śliczny film sugerujący więcej niż faktycznie daje. Wolałbym niedostatki techniczne w zamian za więcej treści.

Mimo kilku wspomnianych wyżej zgrzytów "Joker" stanowił dla mnie spore zaskoczenie, jednocześnie szturmem zdobywając miejsce na podium najlepszych zeszłorocznych produkcji, jakie miałem okazję oglądać. Główna w tym zasługa Joaquina Phoenixa, który zrównał się w mojej opinii z Ledgerem i Nicholsonem, aczkolwiek należy tu podkreślić, że odtwarzana przezeń postać nie jest Jokerem w pełni wykształconym, a zatem zupełnie kimś innym niż wrogowie Batmana z filmów Burtona i Nolana.

Gdy już wyszedłem z kina, to byłem pod niesamowitym wrażeniem.

Phoenix doprowadza aktorstwo do punktu, do którego docierają nieliczni, a Phillips opowiada tę swoją niezwykłą historię, która mimo komiksowego rodowodu, bardzo mocno dotyka tego co w każdym z nas tkwi: potrzeby bliskości i zrozumienia, które tak często jest trudne do znalezienia.

Nietuzinkowy obraz, który, choć czasem uderzy łopatą w głowę, to swoją ambicją i charakterem przykuwa do ekranu, a po samym seansie wciąż będzie nas dręczyć i niepokoić.

Todd Phillips stworzył wielkie kino, w którym niczym w zwierciadle może się przejrzeć współczesny świat. Rewelacyjny "Joker" to zbiór lęków i frustracji, które obśmiane nie tracą swoich mrocznych właściwości.

Depresyjna podróż po umyśle skrzywdzonego człowieka to zdecydowanie jeden z lepszych filmowych obrazów, które dane mi było obejrzeć w ostatnim czasie.

Nie jest filmem dla każdego i absolutnie nie można go traktować jako typowego kina poświęconego superbohaterom i superłotrom. To prosta, momentami sztampowa wręcz w warstwie fabularnej i niezwykle kompleksowa pod względem charakteryzacji bohaterów opowieść o początkach szaleństwa.

Nawet, gdy w produkcji Phillipsa brakuje niespodzianek, do pewnych fabularnych rozwiązań dochodzi on za łatwo, a w opowieści o szaleństwie właśnie artystycznego szaleństwa jest najmniej, to reżyserowi udało się zajrzeć pod pokrywę kotła-miasta, w którym społeczna zupa znajduje się w stanie coraz bliższym wrzenia.

Szczerze trzeba jednak przyznać, że Todd Phillips gra w otwarte karty, nikogo nie oszukując na temat swoich intencji. Ale choć robi to w przyjemny dla oka i ucha sposób, ciężko mi się było złapać na jego nadęty i pogrążony w samozachwycie moralizm.

Artystyczny majstersztyk i... wiwisekcja zła.