Adam Krosnicki-Midon

"Nuestro Tiempo" mogło być wyjątkowym obrazem wiwisekcji małżeńskiej, ukazującym problematykę bardzo "szeroko", lecz z dbałością o emocje i detale. Reżyser Dobrze analizuje zachowania i relacje. Konsekwentnie obnaża charaktery wydobywając z nich pierwotne słabości, ale sposób opowiedzenia tej historii i zastosowane środki wyrazu spłycają ją i czynią bardziej trywialną.

Seans "Chłopczycy" nie można nazwać przygnębiającym ani katartycznym, ale porusza swoją intymnością. "Tomboy" nie jest także dogłębnie wstrząsającym obrazem, który przekracza bariery i łamie tabu dotychczas niewypowiedzianych tematów. To bardziej, pozbawiona nachalnego komentarza reżyserki, prosta, ale nie trywialna historia, która poruszy serce osób odpowiednio wrażliwych.

Kutmanov prezentuje się jako dojrzały i świadomy twórca slow cinema. Sprawna użycie środków ekspresji idealnie splata się z tą cichą i kameralną historią. Reżyser pozwala wybrzmieć ciszy, tak bliskiej głównej bohaterce.

Bresson jasno wskazuje człowieka, jako źródło zła, ale ważniejszy pozostaje dla niego czyn, niż osoba zań odpowiedzialna. Ludzie to tylko narzędzia w sprawnych rękach reżysera, osądzającego ogół, a nie jednostkę. Efektem tego są analityczne kadry skupione na dłoniach, gestach i przedmiotach.

Zmienność uczuć, prostszy sposób konstruowania myśli, odrzucenie intelektu na rzecz języka ciała, nie odbierają klasy Rohmerowi, a wręcz dodają uroku obrazowi i odpowiedniej siły oddziaływania na widza. Lato to czas luźnej beztroski, więc i problemy wydają się być prostsze, lecz nie zostały zbagatelizowane.