Prawie trzygodzinny sequel magnetyzuje, nie wywołuje jednak wstrząsu.

Wszystko jest tu dobre i może dlatego w przeciwieństwie do filmu Scotta ten bardziej robi wrażenie niż wzrusza. Bo Blade Runner 2049 nie jest wcale lepszy, tylko sprawniejszy, gładszy - zupełnie jak androidy, o których opowiada, a którym podobno brakuje przecież duszy.

Mimo niezaprzeczalnego autorskiego sznytu, zjawia się dla nas tak, jak fałszywa Rachael zjawia się dla Deckarda: przychodzi z głębokiej przeszłości i łechta zakamarki naszej pamięci, choć nie potrafi pozbyć się ciążącego na sobie piętna podróbki.

Na szczęście nieudanych fragmentów jest na tyle niewiele, że nie wpływają one w dużym stopniu na odbiór całości. Klimat można czerpać wiadrami, Ryan Gosling świetnie sobie radzi, będąc jedyną osobą w centrum zainteresowania przez ponad półtorej godziny, a pod względem audiowizualnym Blade Runner 2049 wchodzi na wyżyny.

Jest dziełem kompletnym, monumentalnym, nie przytłaczającym swoją mnogością wątków. Jest filmem czerpiącym wszystko co najlepsze z książki Philipa Dicka i filmu Ridley'a Scotta. Skierowany do nowoczesnego, aczkolwiek ambitnego widza, nie boi się porzucić sprawdzonych schematów na rzecz czegoś nowego, ale budującego historię w sposób kompleksowy.

To nie jest lekka rozrywka, ale kawał dobrego kina gatunkowego.

Okazuje się, że Denis Villeneuve, Ridley Scott i Hans Zimmer to dla mnie połączenie idealne. Z kina wyszłam pod wrażeniem i bez najmniejszego poczucia niedosytu, za to z refleksją, że ten film zdecydowanie przebił ostatniego Obcego.

Kiedy wiesz, że na superprodukcję producenci wyłożyli 180 milionów dolarów, a w obrazie widzisz wyraźnie, że twórca pozwala sobie na luz narracyjny i zaskakujące jak na tę półkę finansową ciągoty do zwolnienia akcji, celebrowania tempa, nastroju i wysmakowanych obrazów, to możesz być pewny, że masz do czynienia z jednym z najbardziej cenionych reżyserów współczesnego kina.

Aby stwarzać iluzję klimatu z oryginału, twórcy serwują nam niepotrzebne dłużyzny i huczącą, tubalną muzykę. Jednak nie tworzą one atmosfery, skoro brakuje elementu noir, mistyki i przyziemnej plugawości mieszkańców, jak w pierwszej części.

Ogólnie mówiąc, cała ta neonoir historia, wspomagana solidnym ambientem, jest naprawdę solidnie zrobionym dziełem. Widać, że Villeneuve dostał sporo wolności przy tym projekcie, ponieważ nie jest to strukturalnie typowy blockbuster.

Zapisze się na kartach filmowej historii jako jeden z najlepszych sequeli. Wszystko zostało dopracowane i dopięte na ostatni guzik.

Choć niewątpliwie dostarcza rozrywki, przede wszystkim skupia się na warstwie refleksyjnej i z pomocą sprawdzonych motywów oraz zabiegów artystycznych kreuje zupełnie nową rzeczywistość, którą ogląda się z zapartym tchem i odrobiną skłaniającego do ważnych przemyśleń niepokoju.

Jedno z tych dzieł których kadry mogą z powodzeniem zastąpić wizytę w galerii sztuki.

Mimo mojej osobistej i ogromnej słabości do pięknych i mistrzowsko odmalowanych obrazków, wciąż dostrzegam pewne bolesne niuanse, uniemożliwiające zakwalifikowanie Villeneuve do panteonu legend światowej kinematografii.

Podczas seansu filmu, wyraźnie skierowanego głównie do sentymentalnych, bardziej od ogólnej realizacyjnej nowoczesności pieści zmysły ta nieuchwytna kameralność, która zachwyca w obrazie Scotta i która niestety w XXI-wiecznym, wysokobudżetowym science fiction jest niezwykle rzadkim okazem.

Jest intrygującą przejażdżką audiowizualną, która zapewnia widzowi także przemyśleń filozoficznych, które choć zbyt wprost padają z ekranu, nadal potrafią stać się pożywką dla umysłu.

Choć cyberpunk już na stałe zapisał się w kanonie popkultury, to dopiero wraz z premierą nowego Blade Runnera przeżył prawdziwy renesans.

Wizualne arcydzieło z gatunku science-fiction, jakiego dzisiaj się nie kręci. Może trochę przeintelektualizowane, ale ja tego nie zauważyłem.

Choć nie ustrzegł się pewnych potknięć, nadal pozostaje niesamowicie przemyślanym i rewelacyjnie nakręconym filmem, który bez dwóch zdań może ubiegać się o tytuł pełnoprawnej kontynuacji oryginału.

To uczta wizualna, produkcja obowiązkowa dla każdego fana kina sci-fi. Film Denisa Villeneuve nie okazał się zatem "łzami w deszczu", a przepiękną chwilą - chwilą, o której na długo będziemy pamiętać i rozmyślać...

Dawno bowiem w popularnym kinie nie widziałem filmu, którego jakości reżyser byłby tak bardzo świadomy. Widać praktycznie w każdym kadrze, w każdym wolnym najeździe kamery i tempie opowieści, że Kanadyjczyk wie, iż tworzy coś wielkiego.

Naprawdę niezwykłe doświadczenie - seans nowego, znakomitego "Blade Runnera". Filmu, który zapada i zostaje długo w pamięci, jako mądre, przemyślane i spełnione dzieło.

Filmowe złoto, przy którym bledną wszystkie filmy s-f ostatnich lat.

Pięknie jest nakręcony ten Blade Runner, ale w całokształcie delikatnie rozczarowujący. I ten Gosling jakiś taki drewniany.

Denis Villeneuve stworzył kontynuację idealną, do której ciężko się przyczepić. Jeśli mamy dostawać więcej takich filmów, to ja mogę na nie czekać 35 lat.

Denis Villeneuve - twórca tak znakomitych filmów jak "Pogorzelisko" czy "Labirynt" - udowadnia w filmie "Blade Runner: 2049", że jest przede wszystkim mistrzem budowania postapokaliptycznej atmosfery, która oddaje psychofizyczny stan ducha jego bohaterów.

Wykwintna, smakowita, kinowa uczta, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, oddająca należny hołd pierwszej części, rzadki przypadek kontynuacji, która nie jest karykaturą oryginału.

We mnie film również wzbudził wiele refleksji, co niewątpliwie jest jego zaletą. Jedną z nich jest jednak pytanie: "Czy "Blade Runner 2049" rzeczywiście jest czymś więcej niż przygnębiającą opowieścią o smutnym Ryanie Goslingu zagubionym w nieprzyjaznym świecie?". W przypadku dzieła aspirującego do miana wybitnego, takie pytanie, uważam, nasunąć nie powinno się nikomu.

Moim zdaniem co najmniej dorównuje oryginałowi.

Jest po prostu niesamowitym filmem. Spokojnym i niespiesznym, ale ciągle trzymającym w napięciu. A z jego przepięknych zdjęć można by robić pocztówki.

Wylałem na "BR 2049" morze pochwał, dlaczego więc nie wyższa finalna ocena? W drugiej połowie produkcja troszeczkę zbyt mocno zbliża się scenariuszowo do innych blockbusterów science-fiction, tracąc z oczu wyróżniającą ją strefę filozoficzną. Niemniej jednak obraz Villeneuve jest godnym następcą prawdziwego klasyka i jedną z najlepszych produkcji tego typu ostatnich lat.

Wielkie kino i nie można mu tego odebrać. Nawet jeśli najlepiej sprawdza się wtedy, kiedy pokazuje nam smutnych facetów w płaszczach poruszających się po przytłaczających sceneriach i zastanawiających się nad naturą człowieczeństwa, zamiast otwarcie o niej mówić.

Kino science-fiction najwyższej próby. Kontynuacji "Łowcy androidów" nie ciąży obsesja dorównania oryginałowi ani odpowiedzenia na postawione w nim pytania - nawet jeśli odwołuje się do podobnych dylematów.

Wizualne arcydzieło, w którym więcej filozofii i metafizyki niż akcji. Piękny, nawet jeśli niedoskonały film.

Godny następca legendarnego oryginału.

Stawia mnóstwo pytań i na mnóstwo z nich nie daje jednoznacznej odpowiedzi. I w tym tkwi jego największa siła.