Blade Runner 2049

Przerażający, bezbłędny, hipnotyzujący.

Mimo niezaprzeczalnego autorskiego sznytu, zjawia się dla nas tak, jak fałszywa Rachael zjawia się dla Deckarda: przychodzi z głębokiej przeszłości i łechta zakamarki naszej pamięci, choć nie potrafi pozbyć się ciążącego na sobie piętna podróbki.

Olśniewa niekończącymi się ujęciami oraz niepokojąco brzmiącą muzyką, jednak pod względem fabularnym można odczuwać pewien niedosyt.

Choć nie ustrzegł się pewnych potknięć, nadal pozostaje niesamowicie przemyślanym i rewelacyjnie nakręconym filmem, który bez dwóch zdań może ubiegać się o tytuł pełnoprawnej kontynuacji oryginału.

Warto docenić to, że Blade Runner 2049 nie jest kinem akcji ani nawet kryminałem, bardziej filmem filozoficznym. Porusza przy tym wiele tematów.

Okazuje się, że Denis Villeneuve, Ridley Scott i Hans Zimmer to dla mnie połączenie idealne. Z kina wyszłam pod wrażeniem i bez najmniejszego poczucia niedosytu, za to z refleksją, że ten film zdecydowanie przebił ostatniego Obcego.

Oglądając "Blade Runner 2049" bez wątpienia byłem świadkiem wspaniałego i wielkiego kina, ale czy trzeba było podkręcać jego artystyczną wartość przesadnym czasem trwania? Dla mnie to największy i jeden z nielicznych problemów filmu.

Nie otwiera tak dużego pola do interpretacji jak oryginał, zbyt często wykłada kawę na ławę, a żadna rola emocjonalnie nie zbliża się do występu Rutgera Hauera i jego monologu o łzach na deszczu. Pozostaje jednak jednym z najlepszych science fiction ostatnich lat, tworząc na kanwie oryginalnej marki autorską wizję Villeneuve'a, korespondującą zarówno z jego poprzednimi produkcjami, jak i dziełem Scotta.

Wspaniałe widowisko, pełne niezapomnianych widoków, i postaci, których losy potrafią przejąć. Jest tu tyle rzeczy, o których mógłbym opowiadać godzinami, tyle ukrytych meta-treści, tyle niesamowitych aluzji i metafor, tyle sprytnych społecznych komentarzy, i przejmujących wątków...

Ogólnie mówiąc, cała ta neonoir historia, wspomagana solidnym ambientem, jest naprawdę solidnie zrobionym dziełem. Widać, że Villeneuve dostał sporo wolności przy tym projekcie, ponieważ nie jest to strukturalnie typowy blockbuster.

Mimo mojej osobistej i ogromnej słabości do pięknych i mistrzowsko odmalowanych obrazków, wciąż dostrzegam pewne bolesne niuanse, uniemożliwiające zakwalifikowanie Villeneuve do panteonu legend światowej kinematografii.

Denis Villeneuve doskonale spisuje się w świecie Ridleya Scotta. Jego "Blade Runner 2049" to wspaniałe osiągnięcie na każdym polu kinematografii.

Podczas seansu filmu, wyraźnie skierowanego głównie do sentymentalnych, bardziej od ogólnej realizacyjnej nowoczesności pieści zmysły ta nieuchwytna kameralność, która zachwyca w obrazie Scotta i która niestety w XXI-wiecznym, wysokobudżetowym science fiction jest niezwykle rzadkim okazem.

Znakomita robota, choć ja sam wyżej od filmu Scotta jej nie postawię.

Rok 2049 wykreowany przez Dennisa Villeneuve'a i Rogera Deakinsa nabiera na ekranie żywego koloru, gęstości i faktury.

Twórcom udała się rzadka sztuka stworzenia solidnej kontynuacji kultowego dzieła.

Perfekcja, która odwraca uwagę od przykrej konstatacji - nie da się drugi raz dokonać przełomu.

Niesamowity film, zrealizowany z ogromnym poszanowaniem pierwowzoru.

Nie jest to film pozbawiony skaz, ale suma wrażeń, jakie mi on dostarczył, stanowi wyjaśnienie paradoksu, jak obszerny i senny się on wydawał, a jak szybko mi zleciał. Uznaję to za wystarczające kryterium, aby Blade Runner 2049 został przeze mnie uznany za jedno z najlepszych filmowych widowisk ostatnich lat.

Naciągnięto mnie na głębię, a pokazano półprodukt.

Jest nie tylko godną kontynuacją kultowego filmu Ridleya Scotta, ale stanowi odrębne, wysmakowane wizualnie i satysfakcjonujące dramatycznie dzieło.

Bez wątpienia arcydzieło stworzone z ogromnym szacunkiem do materiału źródłowego - co rusz jesteśmy zaskakiwani pomysłowością twórców, która mam nadzieję nie zostanie nigdy stłumiona.

Wielowątkowy film, któremu, aby wystawić sprawiedliwą ocenę, należałoby poświęcić więcej niż jeden seans. Mimo kilku wad jest jednym z lepszych obrazów science fiction, jeśli nie w historii kina, to w nowym tysiącleciu.

Na szczęście nieudanych fragmentów jest na tyle niewiele, że nie wpływają one w dużym stopniu na odbiór całości. Klimat można czerpać wiadrami, Ryan Gosling świetnie sobie radzi, będąc jedyną osobą w centrum zainteresowania przez ponad półtorej godziny, a pod względem audiowizualnym Blade Runner 2049 wchodzi na wyżyny.

Absolutnie wbijające w fotel wizualne doświadczenie, którym można się delektować, zachwycać i przeżywać jeszcze długo po seansie.

Zrobił na mnie większe wrażenie niż oryginał.

Wykwintna, smakowita, kinowa uczta, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, oddająca należny hołd pierwszej części, rzadki przypadek kontynuacji, która nie jest karykaturą oryginału.

Jestem zachwycona tym, co pokazał nam Villeneuve i chodzi mi tu nie tylko o stronę wizualną.

Dostarcza niesamowitych przeżyć i intensywnego kinowego doświadczenia. Właśnie dla takich filmów powstało kino.

Stawia mnóstwo pytań i na mnóstwo z nich nie daje jednoznacznej odpowiedzi. I w tym tkwi jego największa siła.

Denis Villeneuve stworzył, jak na dzisiejszy sposób myślenia w kinie wysokobudżetowym, film rewelacyjny i wizualnie piękny. Mnie to jednak nie wystarczy, więc nadal będę wracał z większym sentymentem do Rutgera Hauera przebijającego głową ścianę i uciekającego przed nim Harrisona Forda.

Aby stwarzać iluzję klimatu z oryginału, twórcy serwują nam niepotrzebne dłużyzny i huczącą, tubalną muzykę. Jednak nie tworzą one atmosfery, skoro brakuje elementu noir, mistyki i przyziemnej plugawości mieszkańców, jak w pierwszej części.

Jest dziełem kompletnym, monumentalnym, nie przytłaczającym swoją mnogością wątków. Jest filmem czerpiącym wszystko co najlepsze z książki Philipa Dicka i filmu Ridley'a Scotta. Skierowany do nowoczesnego, aczkolwiek ambitnego widza, nie boi się porzucić sprawdzonych schematów na rzecz czegoś nowego, ale budującego historię w sposób kompleksowy.

We mnie film również wzbudził wiele refleksji, co niewątpliwie jest jego zaletą. Jedną z nich jest jednak pytanie: "Czy "Blade Runner 2049" rzeczywiście jest czymś więcej niż przygnębiającą opowieścią o smutnym Ryanie Goslingu zagubionym w nieprzyjaznym świecie?". W przypadku dzieła aspirującego do miana wybitnego, takie pytanie, uważam, nasunąć nie powinno się nikomu.

Spełnił moje oczekiwania prawie w pełni. Nie jest to film doskonały, ma swoje wady, ale przecież podobnie było w wersji oryginalnej. Cieszy mnie przede wszystkim to, że w czasach dzisiejszego gnania za kolejnymi atrakcjami nadal powstają wysokobudżetowe filmy, które nie boją się iść własnym, bardzo niespiesznym tempem.

Ostatecznie uważam, że będąc ograniczonym do przekucia cudzych wspomnień we własnym stylu na coś nowego, Villeneuve - filmowiec moim zdaniem wybitny - nie mógł przypieczętować Blade Runnera 2049 swoim artystycznym tchnieniem. Niemniej jednak warto wyrobić sobie o filmie opinię we własny sposób - mimo wszystko jest on zrobiony bardzo "pod prąd" i nawet jeśli nie wszystkie zagadnienia was zaspokoją, warto dać szansę i spróbować wsiąknąć w ten świat niesamowitych kadrów i hipnotyzującej muzyki.