Paryż, 13. dzielnica

Magnetyczna przeprawa po seksualnych i emocjonalnych wzlotach i upadkach generacji millenialsów. Stary mistrz Jacques Audiard ma nadspodziewanie wiele trafnych spostrzeżeń na temat pokolenia Tindera - i chwała mu za to, że podzielił się nimi akurat w tym momencie.

To kilkanaście męsko-żeńskich scen z życia, ludzkie elektrony błądzące po wielkim blokowisku, kierowane podnieceniem, frustracją, żałobą i ekonomiczną desperacją. W wielkim, szarym i pięknym mieście, uciekając w orgazm, pragnąc choć na chwilę odpocząć od paniki. Stęsknione za ojczyzną, pozbawione tożsamości ofiary wiecznej tułaczki dyskutujące o seksie przy oglądaniu transmisji z protestów w Hongkongu. Lewicowi intelektualiści pozbawiani nadziei i zmuszeni do sprzedaży mieszkania burżujom.

Widząc nazwisko reżysera - Jacquesa Audiarda - i tytuł filmy byłem przekonany, że to hardcore'owe kino społeczne. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że "Paryż..." to dowcipna i czuła historia miłosna.