Substancja

Body horror to gatunek stąpający po cienkiej linii - potrafi przekroczyć barierę i stać się niezwykle irytujący i mało zjadliwy. Substancja jest jazdą bez trzymanki, żonglującą gatunkami-jest tu sporo horroru, ale również i melodramatu czy thrillera psychologicznego. Jest to świetnie nakręcone a co najważniejsze niesamowicie zagrane. Demi Moore przeżywa renesans i gra najlepszą partię w swojej karierze a jej szykowanie się na randkę mocno pozostaje w pamięci.Dla osób o mocnych nerwach.UCZTA

To ostateczne dzieło dla fana body horroru takiego jak ja. Chociaż opiera się na prostym założeniu i kontrastach, to ma trafne przesłanie dotyczące standardów piękna. Z jednej strony jest bardzo zabawny dzięki szalonemu stylowi i kiczowatości, a z drugiej strony przejmuje tym historia jest ostatecznie głośnym wyrazem bezsilności. Natomiast Coralie Fargeat wykorzystała swoje wcześniejsze doświadczenie i uzupełniła je nowo nabytymi umiejętnościami czyniąc z niej niezwykle ważną dla mnie reżyserkę.

Niektórzy twierdzą, że to film dla Małgorzaty Rozenek, a to po prostu film dla Demi Moore. Oryginalność, wyrazistość, współczesne przesłanie. Świetna charakteryzacja, efekty i montaż. Końcówka lekko przeszarżowana.

you DON'T got to pump it up

Bardzo udane unowocześnienie kina klasy B, klasycznego Giallo, estetyki bodyhorrorów Cronengerga i przerysowania retro futurystycznej rzeczywistości jak u Verhoevena. Nie pozbawiony problemów, ale celnie wybierający elementy różnych podgatunów horrorowych, które wykorzystuje do opowiedzenia historii upadku kariery i przemijania swojej bohaterki. Doskonale efekty specjalne, świetne scenografie, audiowizualna uczta podana z niezwykłą werwą i energią narracyjną. Bywa zbyt łopatologiczny. Warto.

Filmowy odlot roku!

(5,5) "Należy zachować równowagę" Kult młodości aż do granic wytrzymałości. Z jednej strony trzeci akt (chyba) jest potrzebny ale z drugiej psuje odbiór całości

Substancja miała być groteskową refleksją nad obsesją na punkcie młodości i standardów piękna, ale realizacja zawodzi. Film wyśmiewa operacje plastyczne i nierealistyczne dążenie do doskonałości, ale koncentruje się głównie na fizycznych przemianach bohaterki, co spłyca emocjonalną głębię. Kiczowata estetyka bardziej odciąga uwagę od głównego tematu niż go wzmacnia.

Przerysowane. Dziwne. Straszne. Szalone. Zbyt proste. Gratuluję Demi. Czego? Tak fantastycznej roli i tak ogromnej odwagi. 8,666/10, ale zaokrąglam. Brr...

Prawdziwa jazda po bandzie, ale musiałam go zobaczyć. Dużo cytatów z innych filmów - nawet Bulwaru Zachodzącego Słońca, Carrie czy Martwicy mózgu. Film jest świadomy, prowokacyjny, a grand finale jednych wygoni z kina, a drugich wbije w fotel. Czasem zbyt dosłowny i prosto w twarz bo tak się dziś robi filmy, ale porusza ważny temat. Ochy dla warstwy wizualnej, sposobu użycia koloru i dla Demi Moore, która powróciła w wielkim stylu w dodatku w roli, która ze względu na wiek musi być jej bliska.

Opis filmu mnie odrzucił, jednakże sam film okazał się być genialny, ryjący banie. Z każdą chwilą szokował coraz bardziej. Obrzydliwy. Spełnił, a nawet przekroczył moje oczekiwania. Nagrany w oryginalny, niecodzienny sposób, co dodało wyjątkowego klimatu.

Nie na mój żołądek. Poza tym od początku wiadomo, w którym kierunku to zmierza.

Satyra grubymi igłami zszywana. Zakończenie to straszny kicz. Cronenberg robił dużo lepsze body horrory.