Joy

Jennifer Lawrence gra jak Renee Zellweger, a Isabella Rossellini jak postać z kreskówki. To się nie klei!

Ogląda się to bardzo dobrze, przy czym film może - co wiem z bezpośredniej relacji - wpędzić w dołek co mniej przedsiębiorczych.

Komediodramat bez komedii i bez dramatu.

Reżyser żongluje uniwersalnym przepisem na sukces i zamienia się na naszych oczach w zdolnego hochsztaplera, który dokładnie wie, co zrobić, aby zjednać sobie widownię.

Film, który mógłby być ciekawym hołdem dla intrygującej kobiety, jest niczym więcej niż niespójną układanką eksperymentów z formą.

Mimo przeróżnych niedociągnięć, to muszę przyznać że film oglądało mi się bardzo dobrze. Robert De Niro jak zawsze był sobą, a duet Lawrence - Bradley Cooper ponownie zadziałał elektryzująco.

Wiele w tym filmie różnorodnych elementów, lecz bardzo mały ich odsetek został wykonany chociażby poprawnie.

Skrajnie nieprzemyślany, niedorobiony, prowadzony ręką reżysera, który zachowuje się tak, jakby znudził go jego własny styl.

Może bawić i inspirować, jednak jego mankamenty i słodko-gorzki posmak równie dobrze mogą prowadzić do poczucia rozczarowania.

Obecny kształt filmu pozostawia niedosyt i rozczarowuje.

Przy całej "magii kina", nie da się nie wierzyć w realizm całej opowieści. Momentami zabawna, momentami poważna, wciąga nas całkowicie.

Jeżeli cenicie sobie naturalność, a wręcz naturalizm, jeżeli lubicie historie z fajerwerkami o ponadprzeciętnych i niewiarygodnych, a jednak prawdziwych czynach, to tutaj tego nie znajdziecie. Znajdziecie za to dużo abstrakcyjnego i kreatywnego myślenia, sympatyczną bohaterkę i jej mniej sympatyczną rodzinę oraz prawdę, że wielkość nie oznacza wyłącznie czynów w stylu podbijania K2 zimą.

Russell połączył zbyt wiele koncepcji i wątków na raz, przez co produkcja stała się ciężkostrawna. Niestety, w Joy, nie ma za grosz tytułowej radości.

Widz cofa się do przeszłości, gdzie Russell się jeszcze uczył, zaś on sam cofa się do punktu wyjścia, gdzie znów musi dobierać aktorów pod napisane postacie, a nie pisać postacie pod aktorów.

Szalenie nierówny, w którym wszystkiego jest za dużo.

Jeśli coś można filmowi zarzucić, to zbyt długi i trochę chaotyczny wstęp, potem już akcja rusza z kopyta.

Dzięki żwawej narracji "Joy" w miarę bezboleśnie dociera do końca, ale seans przypomina jazdę rozklekotanym wózkiem, z którego ciągle coś wypada. Tylko jadąc z górki, nabiera prędkości i sprawia frajdę.

Rzadko portretowane są tak silne osobowości kobiece.

Wszelkie braki czy niedopatrzenia obraz nadrabia swoim wartościowym przekazem, pozwalając nam doświadczyć radości sukcesu oraz goryczy porażki. To pełne wzlotów i upadków dzieło, które nie tylko inspiruje, ale i ostrzega.

Przypadł mi do gustu i spędziłem na kinowej sali 2 przyjemne godziny, nie było dłużyzny, wciągnęło, jedna bardzo dobra rola, było miło.

Byłby kolejną przewidywalną historią o spełnionym american dream, gdyby nie dobre aktorstwo Lawrence, która razem z Robertem De Niro, Virginią Madsen i Isabellą Rossellini stworzyła żywe i angażujące uwagę widza relacje.

Kolejny przykład solidnego rzemiosła Russela, pokazującego jak znakomicie prowadzi aktorów. To dzięki nim ta historia świetnie się ogląda, pokazując jak wiele szczęścia i uporu trzeba, by spełniać swoje marzenia.

Czy historia kobiety, która dorobiła się na modyfikacji mopa może być ciekawa? Oczywiście, jeśli nie będzie to kolejna ckliwa opowiastka oparta tylko na występie znanych aktorów. A tym właśnie jest "Joy".

Dobra wiadomość jest taka, że "Joy" nie jest typowym dramatem biograficznym obliczonym na wywoływanie łatwych wzruszeń. Zła - przy całej swojej oryginalności, chaotyczny zlepek surrealistycznych oper mydlanych, koszmarów sennych i flashbacków nie zawsze składa się w spójną całość.

Problem w tym, że z jednej strony od konwencjonalności nie da się tu uciec, z drugiej - że połączenie dramatu z komedią i rzeczywistości z baśnią nie przebiega tu bezkolizyjnie i w tonacji filmu pojawiają się zgrzyty.

Estetyka pierwszej połowy lat 90. na szklanym ekranie to perwersyjna przyjemność dosłownie dla wszystkich.

Coś jest nie tak z proporcjami tej mega amerykańskiej tragikomedii i nawet dziwaczne indywidua z oglądanej przez matkę głównej bohaterki telenoweli nic tu nie pomogą. Nowego dzieła Davida O. Russella nie ogląda się z zaciekawieniem, ani nawet z przejęciem, a jedynie z narastającą, pulsującą frustracją, która zupełnie niczemu nie służy.

Optymistyczna, ale wtórna historia jednej aktorki.

Choć projekt "kino-noweli" Russella raczej się nie udaje, to "Joy" i tak wychodzi na swoje.

Nawet jeżeli "Joy" nie jest złym filmem, to na pewno na wielu płaszczyznach rozczarowuje - ale i tak warto go zobaczyć, bo to kolejna, bardzo dobra kreacja Jennifer Lawrence.

Ciekawa i dobrze zagrana historia, o którą niestety trudno o tej porze roku.

Niepokojące obserwacje dotyczące amerykańskiego snu reżyser wreszcie poparł ciekawym złamaniem formy.

Dygresyjny, zabawny, świetnie zagrany i mimo dramatycznych twistów podtrzymuje na duchu.

Ma swoje wzloty i upadki, podobnie zresztą jak życie Joy, raz nabiera siły i wyrazu, by następnie wszystko osiadło na mieliźnie.

Nie chcę całkowicie przekreślać filmu O'Russella, bo nie do końca do mnie przemówił, ale pozostało we mnie wystarczająco dużo dobrego i kilka ciekawych myśli, żeby wyjść z projekcji z pełną głową. W następnym filmie proszę jednak dać Jennifer trochę inną rolę.

Inteligentne i przewrotne kino o różnych sposobach osiągania i traktowania sukcesu, które wielu widzów może skłonić do ciekawych refleksji. Trzeba się tylko otworzyć na prawdziwą historię opowiadaną przez Russella i spółkę, zajrzeć za gatunkową zabawę.

Budując przekonanie, że nie warto rezygnować z życiowych marzeń, tylko za wszelką cenę próbować się z nimi zmierzyć, co chwilę grzęźnie w banałach rodem z telenoweli. Tą swoistą huśtawkę nadziei i rozczarowań ratuje - bez zaskoczeń - wyborne aktorstwo.

Świetne tempo, idealny montaż, zdecydowane prowadzenie i fantastyczna Lawrence, która kolejny już raz udowadnia, że jest naprawdę świetną aktorką.

Przyzwoity, średni i zwyczajny zarazem.

Niestety mimo tych urozmaiceń reżysera, dobrej kreacji Lawrence i pozytywnego przekazu "Joy" nie porywa.

Bite dwie godziny nudy, kiepskich dialogów, płaskich postaci i monotonności. I nawet dobra Jennifer Lawrecene nie jest w stanie obronić tego filmu.