Marta Bałaga

Książkę Kosińskiego określono kiedyś jako "niemożliwą do przeczytania", a co dopiero do sfilmowania, szkoda więc, że czeski reżyser nie zrezygnował przynajmniej z kilku wątków. Może wtedy nie miałoby się wrażenia, że jego trzeci film ogląda się na przyspieszeniu, bo do końca dnia zdjęciowego trzeba jeszcze nakarmić jednym z bohaterów szczury. Ale to właśnie takie filmy wygrywają na festiwalach nagrody. A trzeba przyznać, że Marhoul podchodzi akurat do swojej wizji piekła wyjątkowo konsekwentnie.

Oczekiwać po Holland kolejnego ładnego dramatu kostiumowego raczej nie warto - to reżyserka, która chce filmami mówić o świecie. Wciąż robi to zresztą bardzo dobrze. "Obywatel Jones", opowiadający o młodziutkim walijskim dziennikarzu Garethcie Jonesie, który odkrył przed światem Wielki Głód na Ukrainie, robi wrażenie dzięki dopracowanej realizacji.

Jak dobrze, że czasy prequeli Lucasa już dawno za nami, a Jar Jar Binks stanowi - brrr - tylko odległe wspomnienie. Do tego po świetnym, choć nieco mało oryginalnym Przebudzeniu Mocy, wreszcie przyszedł czas na film, który nie boi się trochę w znanym wszechświecie namieszać.

Bywa miejscami schematyczny do bólu powieki, ale jeśli ktoś od razu nie zakocha się w głównej bohaterce, musi być z nim coś nie tak. "Im większa dziewczyna, tym głębszy ból" - rapuje w pewnym momencie Patti. Być może, ale też jaka satysfakcja.

Wszystko jest tu dobre i może dlatego w przeciwieństwie do filmu Scotta ten bardziej robi wrażenie niż wzrusza. Bo Blade Runner 2049 nie jest wcale lepszy, tylko sprawniejszy, gładszy - zupełnie jak androidy, o których opowiada, a którym podobno brakuje przecież duszy.

Wright bywał zabawny, bywał błyskotliwy, ale nigdy wcześniej nie wydawał się aż tak pewny siebie. Zupełnie jak grany przez Ansela Elgorta młodociany kierowca prowadzi ten film z bezczelną śmiałością, rozkoszuje się tempem, jednocześnie pozostawiając sobie wystarczająco dużo czasu na to, żeby nacieszyć się mijanymi widokami.

Kto by przypuszczał, że absolutny brak wiary w kryjące się w każdym z nas dobro może okazać się tak cholernie zabawny.

Tego filmu się nie ogląda, w niego się wchodzi, przeżywa się go fizycznie. Gröning pozwala doświadczyć kina w zupełnie niezwykły sposób.

Dobrze, że Miller ostatecznie zmienił swoje plany na przyszłość i nie został lekarzem - historia kina byłaby przez to znacznie uboższa. Jego najnowsze dzieło jest tak dobre, że nawet tradycyjnie drewniana Rosie Huntington-Whiteley wypada w nim całkiem nieźle.

Malick zawsze pozostawał na uboczu Hollywood i odnosiło się czasem wrażenie, że filmy robi przede wszystkim dla siebie. Jednak to, co kiedyś można było uważać za styl, zamieniło się niestety w nieznośny manieryzm. Może wcale nie trzeba czekać na to, żeby wreszcie ktoś porządnie go sparodiował - w "Knight of Cups" reżyser udowadnia, że sam potrafi dać sobie z tym radę. Chyba powinien wziąć przykład z reklamy pewnych batoników i zrobić sobie przerwę.

Trudno powiedzieć, dla kogo właściwie powstał ten film, jest zbyt nudny na film rozrywkowy i zdecydowanie zbyt sentymentalny na film artystyczny.

Valérie Donzelli opowiada wprawdzie o zakazanej namiętności pomiędzy rodzeństwem, ale zamiast prowokować - nudzi i irytuje zmanierowaniem. Przerost formy nad treścią.

Stanowi podręcznikowy przykład na to, że z dobrego materiału nie musi wcale powstać dobry film.

Problem z "50 Shades of Grey" polega na tym, że nie jest ani dobry, ani aż tak fatalny, żeby się na nim dobrze bawić. Usiłując wycisnąć z prozy E.L. James trochę klasy, Taylor-Johnson zrobiła film, który zapewne nikogo nie urazi, ale też nie podnieci.

Malick zawsze pozostawał na uboczu Hollywood i odnosiło się czasem wrażenie, że filmy robi przede wszystkim dla siebie. Jednak to, co kiedyś można było uważać za styl, zamieniło się niestety w nieznośny manieryzm. Może wcale nie trzeba czekać na to, żeby wreszcie ktoś porządnie go sparodiował - w "Knight of Cups" reżyser udowadnia, że sam potrafi dać sobie z tym radę. Chyba powinien wziąć przykład z reklamy pewnych batoników i zrobić sobie przerwę.

Jakkolwiek ciekawe może być odkrycie, że istnieją basy brzmiące jak "inwazja na Polskę", jedno jest pewne - mimo, że fabuła obejmuje okres prawie 20 lat, "Eden" to nie drugi "Boyhood".

Jak większość filmów Condona, "Mr. Holmes" to dobrze zrealizowany, dobrze zagrany film. W przeciwieństwie do głównego bohatera jest też niestety dość nudny. To elegancki dramat, który wprawdzie ma w sobie ciepło, ale brak mu głębi.

Z wyjątkiem urokliwych sekwencji opartych bezpośrednio na literackim pierwowzorze film stanowi raczej popłuczyny po "Odlocie" Pixara.