Wybierając się na "Mad Maxa" Anno Domini 2015 musicie całkowicie wyłączyć myślenie i pozbyć się jakichkolwiek oczekiwań wobec historii czy bohaterów. Idziecie do kina doświadczyć wizualnej orgii komputerowych i praktycznych efektów specjalnych, dymu, kurzu, morza ognia, zgrzytu metalu i warkotu silników. A krwi prawie nie ma.

Nie jest zwykłym blockbusterem, lecz pewnym zjawiskiem, które będzie wspominane latami. Niezwykle intensywny i narzucający niepokojącą wizję przyszłości nawet lepiej niż "Wojownik szos".

Autentyczna jazda bez trzymanki w precyzyjnie i efektownie skonstruowanym świecie przyszłości.

Atrakcyjny dwugodzinny rajd po bezdrożach, piękny w swojej prostocie, choć niepozbawiony sensów tyleż niewyszukanych, co niegłupich.

Brzydota odbierana przez widza jak piękno, piekielny koszmar - jak poezja - czaruje się nas bestią. Ekscytacja kiczem, który prokurują prawdziwi wirtuozi kina, więc zamienia się on w sztukę. Nie tylko mięsa. Estetyka krwistego befsztyku wzbogacana jest estetyką post-apokaliptycznej pompy. Gotyk z piekła rodem. To jest ta nowość: obrazy jak z koszmarnego snu śnionego na haju, ale śnionego przez prawdziwego artystę, dla którego hell is the limit.

Zakochałem się w tym filmie. Kropka. Nawet nie wiem co jeszcze mógłbym napisać w podsumowaniu. "Na drodze gniewu" jest obecnie najlepszym przykładem filmu, który opowiada historię niemal wyłącznie obrazem i spaja akcję z fabułą tak mocno, że nie można ich od siebie oddzielić.

Czwarta część przygód Szalonego Maxa spokojnie pretenduje do miana najlepszego filmu akcji 2015 roku, udanie odświeżając i ożywiając na nowo jedną z kultowych kinowych franczyz.

Fenomenalne efekty specjalne, sugestywna i przede wszystkim spójna wizja świata, kostiumy, zdjęcia, scenografia i świetnie przedstawione postacie czynią z niego pretendenta do najlepszego filmu roku w kategorii kina akcji.

Miły dla oka i pełen szaleństwa festiwal wybuchów, żywych kolorów, efektownych strzelanin oraz widowiskowych kraks i stłuczek - ale jako dramat post-apo trochę zawodzi.

Film akcji nie może pretendować do miana przełomowego, jeżeli nie posiada czegoś więcej poza samymi scenami walk: powinien mieć stylistykę, barwnych bohaterów, zapierające dech w piersiach ujęcia oraz chociażby odrobinę ciekawej fabuły. Całe szczęście, nowy Mad Max ma to wszystko.

Zaryzykuję stwierdzenie, że Na drodze gniewu to najlepszy postapokaliptyczny obraz powstały w ciągu ostatnich trzydziestu lat. Nie przesadzam.

Dawno nie widziałam, żeby rozsmakowani w dramatach egzystencjalnych krytycy tak zgodnie chwalili czyste kino sensacyjne. Ja, która takie klimaty z kolei uwielbiam, mogę tylko przyklasnąć.

Zachwyca tempem akcji i jej przedstawieniem. To obraz powalający wizualnie, niektóre sceny zasługują na wydrukowanie w dużym formacie i powieszenie na ścianie.

Miller chciał zrobić film dla dorosłych, film ociekający testosteronem i adrenaliną, który będzie mocny, wściekły i dziki. To się udało, czapki z głów.

Mamy samotnego bohatera i jeszcze bardziej samotną bohaterkę, mamy pustynię i błoto, mamy gorące dni i mroczne noce, mamy piękne roznegliżowane dziewczyny w białych tunikach i wręcz odhumanizowanych łysych wojowników. A do tego mamy niesamowite tempo, które od pierwszej do ostatniej chwili wbija widza w fotel.

Kolejne części "Mad Maksa" są pewnie nieuniknione - mówili o tym i Miller, i Hardy - ale nie miałbym nic przeciwko temu, by bohaterką jednej z nich ponownie była Furiosa.

Najważniejsze jednak, że na poziomie stricte widowiskowym najnowszy "Mad Max" to potęga obrazu - trudne do opisania fajerwerki, efekty - niebywała, pulsująca i kompletnie szalona wizja.

Nie urąga inteligencji widza, prezentując ciekawą wizję postapokaliptycznego szaleństwa, będąc jednocześnie ucztą dla oczu i uszu.

Czaruje obłędnie szybkim tempem i ekranowym szaleństwem.

70-letni George Miller stworzył obraz tak totalny, że wielu zdobywców Oscarów może się od niego uczyć.

Jest kinem akcji i jeśli o akcje idzie, to nie ma sobie równych. Rzadko, ale to bardzo rzadko, trafia się film, który potrafi tylko wizualnie opowiedzieć historię bardziej rzeczowo niż słowami.

Niesamowite widowisko z genialnym wręcz klimatem.

Dwuminutowa zapowiedź najnowszego "Mad Maxa" zawiera chyba... najnudniejsze fragmenty tego niesamowitego obrazu. Czwarta część przygód wojownika szos wypełniona jest akcją od pierwszej do ostatniej minuty: to dwie godziny szaleństwa w czystej postaci. Na to nie można się przygotować. To trzeba po prostu zobaczyć!

Typowo męskie kino będące jedną wielką sceną starć i wyścigów na pustyni, gdzie nie można spodziewać się niczego innego niż tylko zawrotnego tempa, kurzu i piasku.

Max Rockatansky powrócił i jak na możnowładcę kina akcji przystało, pokazał młodzieży, gdzie jej miejsce oraz ile jeszcze musi się nauczyć. Dziadek dowiódł swojej werwy na nowo definiując słowo "intensywność" w kinematograficznym słowniku.

Okazał się nie tylko świetnym powrotem / odnowieniem / kontynuacją kultowego dzieła gatunku postapo, lecz przede wszystkim świetnym filmem akcji, wybornie zrealizowanym, bijącym ostro po twarzy ćwiekowaną rękawicą dzisiejszą szkołę tworzenia superprodukcji.

Rozpędzona brudna maszyna, w której wszystkie śrubki i trybiki pasują do siebie jak puzzle.

Film pod względem wizualnym, montażu, scenografii i zdjęć absolutnie wybitny. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana fantastyki, science-fiction i dobrego kina. Do kina marsz!

Emanuje tak niesamowitą energią, że wszyscy miłośnicy kawy będą mogli obejść się bez niej przez kilka dni po seansie.

Trailery były doskonałe, film jest jeszcze lepszy.

Czysta akcja. Fabuła gna na złamanie karku, nie zwalnia ani na moment, a każda kolejno pojawiająca się sekwencja scen powala przepychem i prawdziwie epickim rozmachem, to jak przepotężny sierpowy wymierzony w szczękę widza, kopniak w kroczę i spluniecie plwociną prosto w twarz. Tu wszystko jest tak różne, tak radykalne i - tak! - precyzyjne względem tego, co jeszcze do niedawna uchodziło za niepodważalną normę przy tworzeniu każdego płodzonego przez Fabrykę Snów "akcyjniaka".

Dobrze, że Miller ostatecznie zmienił swoje plany na przyszłość i nie został lekarzem - historia kina byłaby przez to znacznie uboższa. Jego najnowsze dzieło jest tak dobre, że nawet tradycyjnie drewniana Rosie Huntington-Whiteley wypada w nim całkiem nieźle.

Efektywny, efektowny, nie pozostawiający widzów obojętnymi. Niszczy psychikę, demoluje świadomość - seans z najnowszym dziełem Georga Millera jest jak rejs przez Styks.

Mówiąc krótko i brutalnie: nie ma tu czasu na pierdoły i zbędną gadaninę, to jedna, ciągła akcja z kilkoma momentami na złapanie oddechu. Jestem absolutnie przekonany, że będzie to też standard, jeśli chodzi o realizację scen pościgów samochodowych. Zobaczcie koniecznie i dajcie się zatracić tej wizji.