Maciej Poleszak

W podsumowaniu mógłbym napisać, że animowany Batman musi jeszcze poczekać na dojrzały i dobry film o sobie, ale tego nie zrobię. Taki film już powstał i to ładnych parę lat temu, a zwie się Mask of the Phantasm, lub w języku ojczystym - Maska Batmana. W cieniu Czerwonego Kaptura można sobie odpuścić bez większych wyrzutów sumienia.

Są takie filmy, po obejrzeniu których człowiek ma ochotę rzucić wszystko w diabły. Przytłaczające dramaty poruszające wątki egzystencjalne, które sprawiają, że widz chce iść się pochlastać. Są też takie filmy, które napełniają człowieka szczerym optymizmem. I do tej kategorii zalicza się Big Lebowski niezastąpionych braci Coen.

Są takie filmy, po obejrzeniu których człowiek ma ochotę rzucić wszystko w diabły. Przytłaczające dramaty poruszające wątki egzystencjalne, które sprawiają, że widz chce iść się pochlastać. Są też takie filmy, które napełniają człowieka szczerym optymizmem. I do tej kategorii zalicza się Big Lebowski niezastąpionych braci Coen.

Wojciech Smarzowski nie nakręcił filmu przyjemnego i łatwego w odbiorze - jest on dosadny, brutalny i przejmujący. Tak jak w poprzednich przypadkach, podczas oglądania po prostu można poczuć się źle widząc, jak bardzo ta przygnębiająca wizja wydaje się być prawdziwa.

Jest źle. Na początku zauważa się tylko koszmarną realizację niemal wszystkich aspektów technicznych. Po sięgnięciu głębiej okazuje się, że doklejone komputerowo tła mogą być najmniejszym problemem filmu.

Pokochasz albo znienawidzisz? Nie. Albo znienawidzisz ten film, albo znienawidzisz siebie za to, że ci się spodobał.

Niektóre filmy sprawiają wrażenie robionych na jedno kopyto na podstawie podręcznika "Jak nakręcić film o superbohaterze", ale wygląda na to, że Frank Miller tej książki nie trzymał nawet w rękach.

Wow... czasem po prostu brakuje słów. Paul W. S. Anderson sprawdza, ile razy z rzędu można nakręcić film jeszcze gorszy od poprzedniego.

Obrazu całości nie ratuje nawet całkiem fajne, zaskakujące zakończenie i jedna scena, w której twórcom udało się budować odpowiednie napięcie. Ten film jest skierowany tylko i wyłącznie do najbardziej zatwardziałych fanów slasherów, którym niestraszne suche jak piaski Sahary dialogi oraz wątpliwe wyczyny anonimowych aktorów, nieposiadających w swojej wcześniejszej filmografii żadnej znaczącej roli.

Film o tym, jak łatwo jest przesadzić podczas tworzenia postaci bezkompromisowego, twardego i szlachetnego głównego bohatera, który chciałby z miejsca stanąć w jednym szeregu z prawdziwymi kultowcami.

Niektóre filmy sprawiają wrażenie robionych na jedno kopyto na podstawie podręcznika "Jak nakręcić film o superbohaterze", ale wygląda na to, że Frank Miller tej książki nie trzymał nawet w rękach.

Słabo, nudno i bez polotu. Szkoda dobrych aktorów, którzy marnują czas widzów i własny.

Śliczne kadry cieszą przez chwilę, ale jeśli na ekranie nie ma przez dłuższy czas jakiejś wyraźnej akcji, wtedy zaczyna się przeciągłe i nieustępujące ziewanie.