Andrzej Kołodyński

Jeszcze jeden film o narkotykach? Tak, ale inny niż te, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni.

Charakterystyczne dla filmu, że to, co w tej scenie jest poruszające, pozostaje niewypowiedziane. A potem już następuje zakończenie, które się rozmywa, bo brakuje mu pointy. Cóż więcej można powiedzieć? Niestety, jest to film, który wiele obiecuje, ale chyba sięgnąć trzeba do powieści Roberta Seethalera, żeby znaleźć jakąś odpowiedź.

Dla naszego widza jest to film ważny także dlatego, że obala wciąż istniejące stereotypy nie uwzględniające przemian, które jednak drążyły NRD.

Nie, to nie jest slow cinema. To nie jest również familijny melodramat ze zdradą małżeńską w tle. To po prostu kronikalny zapis codzienności w stylu paradokumentu, ale z pewnymi odskokami w postaci długich panoram.

Nie ma nic wspólnego z fantastyką. Jest brutalnym, czarno-białym obrazem z końca ostatniej wojny, opartym na autentycznej historii niejakiego Williego Herolda.