Igielnik

Zderza ze sobą mroczny, bolesny, momentami przejmująco smutny dramat psychologiczny z nieco bajkową, świadomie kiczowatą estetyką.

Ten film ma jednak ciężar gatunkowy - porusza ważny temat.

Granica między realizmem a kiczowatym fantasy jest tu cienka. Ale choć czasem wydaje się, że "Igielnik" to odrobinę wykolejona z torów bajka - myślę, że za punkt wyjścia bierze rzeczywiste problemy współczesności, co czyni film pożyteczną lekcją.

Brawurę współdzieli z bohaterkami sama reżyserka, w odważnym debiucie eksponując - jak wyznała w jednym z wywiadów - liczne wątki autobiograficznie. "Igielnik" to bez wątpienia jej autorski podpis, mocne i szczere preludium.

Dziwny film, którego realizm wydaje się kwestionowany już w punkcie wyjścia. Niby wszystko jest jak trzeba, a jednak oglądany obraz w jakiś niejasny sposób odchodzi od rzeczywistości. To może nie jest surrealizm, raczej pewnego rodzaju zawieszenie między dosłownością a przesadą.

To nie jest łatwy film. Nie jest to też produkcja lekkostrawna, a po seansie nadal będzie się odbijać echem, pomimo upływającego czasu. Zdecydowanie warto poświęcić "Igielnikowi" kilka chwil na seans.

Debiut, któremu wiele brakuje go miana arcydzieła, bez wątpienia jest to jednak obraz intrygujący i daleki od obyczajowej sztampy.

Z pewnością warto obejrzeć. Nie tylko ze względu na humanistyczny przekaz, niosący odrobinę nadziei, ale także z powodu znakomitej reżyserii i bardzo dobrej grze aktorskiej, dzięki której wizja Haywood robi takie wrażenie.

Za enigmatycznym tytułem kryje się interesujący debiut brytyjskiej reżyserki Deborah Haywood, mającej wszak na koncie już pięć krótkich metraży, których tematyka, jak i przyjęta stylistyka jest zresztą zbieżna z tym, co zaproponowano w najnowszej fabule.