Trafikant

Trafikant cierpi na brak jakiejkolwiek wizji artystycznej. Nie można mu jednak odmówić pewnej odwagi, z której kino coming-of-age dość rzadko korzysta.

Niezły scenariusz "Trafikanta" zasługiwał na lepszą reżyserię. Jeśli oparta na ciekawym pomyśle historia nie wybrzmiewa w pełni na ekranie, to dlatego, że zbyt często wygląda jak przeciętny film telewizyjny.

Poza bólami dojrzewania siedemnastolatka, większość tematów została jedynie "liźnięta" po powierzchni. Tak jak miłość bohatera do Aneżki nie budzi żadnych romantycznych skojarzeń, od których byłoby cieplej na sercu, tak i groza nazizmu nie została tu przedstawiona w sposób, który mroziłby krew w żyłach.

Zamiast obrazu zapadającego w pamięć na długo, otrzymaliśmy przyzwoity dramat, nad którym wisi widmo niewykorzystanego potencjału.

Z połączenia staroświeckiego uroku i historycznego kontekstu powstał słodko-gorzki, klarowny w przekazie film.

Nawet jeśli znaczenie tej historii pozostaje niejasne, została dobrze opowiedziana. Znakomicie pokazuje także destrukcję kolorowego, wolnego świata pod butem tryumfującego faszyzmu.

Jest przede wszystkim opowieścią o młodzieńczej inicjacji dokonującej się na kilku poziomach, ale też portretem odchodzącej w niebyt epoki bądź też historią niezwykłej przyjaźni dwóch diametralnie różnych mężczyzn. To wszystko odbywa się często w tonacji nieoczekiwanego humoru i udanych bon motów.

Charakterystyczne dla filmu, że to, co w tej scenie jest poruszające, pozostaje niewypowiedziane. A potem już następuje zakończenie, które się rozmywa, bo brakuje mu pointy. Cóż więcej można powiedzieć? Niestety, jest to film, który wiele obiecuje, ale chyba sięgnąć trzeba do powieści Roberta Seethalera, żeby znaleźć jakąś odpowiedź.

Choć opowiadana przez Leytnera historia nie jest najbardziej porywającą, którą przyjdzie Wam oglądać - zgrabnie napisane i dobrze zagrane postacie robią swoje. Przyciągają, interesują, budzą zaufanie i absorbują.