Uczciwy człowiek

Przy wszystkich możliwych zastrzeżeniach jest to jednak bardzo dobre kino. Reza Akhlaghirad jako Reza tworzy przejmującą, charyzmatyczną, zbudowaną oszczędnymi środkami wyrazu kreację.

Niektóre szczegóły "Uczciwego człowieka" mogą być egzotyczne i nie całkiem zrozumiałe, ale całość pozostaje uniwersalna. Miejscami przypomina się kino moralnego niepokoju z lat 70., zaś widzowie polsatowskiego "Państwa w państwie" mogliby wskazać podobne historie dziejące się współcześnie.

Nie posiada siły precyzyjnych, moralnych przypowieści Asghara Farhadiego - jest fabularnie znacznie skromniejszy, bardziej dosłowny i dosadny. Co nie zmienia faktu, że w niezwykle sugestywny, przekonujący, etycznie przewrotny sposób wymierza celny cios urzędniczym patologiom.

Nie ma tutaj jakichś wielu poziomów psychologii ani gracji innowacji. Film chce być skromnym, ale to nie znaczy że jest zwolniony z wyróżniania się w czymkolwiek. Po prostu, mówiąc uczciwie - już to widzieliśmy.

Może z początku wydawać się filmem jednopłaszczyznowym, z wyraźnie zaznaczoną granicą między tym co złe a dobre. Ale z czasem okazuje się, że wcale tak nie jest.

Godny polecenia, ponieważ wydaje się być dość rzetelnym obrazem irańskiej prowincji.

Choć irański film jest jak uboga w wyraziste barwy historia opowiadana jedynie półgłosem, pointa może wstrząsnąć z mocą Oscarowych efektów specjalnych najlepszych hollywoodzkich produkcji.

Przedstawiona rzeczywistość nie zaskakuje i reżyser nie znajduje sposobu, by pobudzić oskarżycielski zapał zobojętniałego widza. Władze w Teheranie nie powinny się więc martwić. Nikt jeszcze nie wywołał rewolucji nudą.

Nie jest wprawdzie dziełem doskonałym, ale i tak warto go obejrzeć.

Ocena tego obrazu nie jest z pewnością możliwa bez przedstawienia sytuacji reżysera.

Ze społecznego dramatu Rasoulof był w stanie wykrzesać potencjał wartościowego thrillera.

Widzowie, którzy mieli wcześniej do czynienia z kinem irańskiego reżysera, zapewne wiedzą, że nie ma sensu oczekiwać od filmu wartkiej akcji. Zaletą niespiesznego prowadzenia fabuły jest miejsce na przedstawienie scen bez znaczenia dla historii, a jednak nieco rozładowujących ciężar dramatu społecznego.

To jest film o gnojeniu uczciwego człowieka przez bite dwie godziny. Jaka by musiała być sytuacja, by coś takiego w ogóle zaakceptować na ekranie? Coś w tej wizji, co nam to wynagrodzi. Nową perspektywę, poszerzenie horyzontów albo chociaż ciekawe zabiegi operatorskie. A tu niestety - Rasoulofowi brakuje nawet własnego głosu.