Karolina Osowska

Hołd dla bezsensu mający więcej sensu niż śmielibyście przypuszczać. Pozycja obowiązkowa.

Dopracowana w najdrobniejszych szczegółach scenografia w pełni zasługuje na to, by uznać ją za pełnoprawną bohaterkę tej niebanalnej produkcji o życiu, śmierci i jointach, z którą każdy mniej lub bardziej poważny człowiek powinien się zapoznać, bo inaczej odejdzie z tego świata nie zapoznawszy się z jednym z najlepszych filmów w dorobku braci Coen.

Jak rozmawiać z człowiekiem, który przeszedł przez piekło i zostawił w nim cząstkę siebie? Czy można powstrzymać nadciągającą tragedię? Może miłość ma jednak ograniczenia, których nie może pokonać? Nie zdradzę Wam odpowiedzi na te pytania. Obejrzyjcie "Braci" i znajdźcie je sami.

Tego, co zobaczycie w "Krampusie" raczej długo nie zapomnicie: najnowsza produkcja od Michaela Dougherty'ego to w końcu horror komediowy, a ten przedziwny misz-masz gatunkowy rządzi się swoimi prawami.

Ostatnia część serii, choć niewolna od wad, dobitnie pokazała, że siłą "Igrzysk śmierci" była przede wszystkim niezwykle wyrazista wymowa ideowa, przesłanie silne na tyle, że będące w stanie zmusić do podjęcia refleksji nie tylko nad mechanizmami władzy czy ceną i sensem bohaterstwa, ale też na tematy prawdziwie egzystencjalne.

Harmonia panująca w sferze przyrody dotyczy wyłącznie jej samej, nigdy nie stanie się udziałem ludzi - nie łudźcie się, nie tylko tych mieszkających w dzisiejszej Rosji. Lewiatan trzyma w garści nas wszystkich, miejsce zamieszkania nie ma żadnego znaczenia.

Dwuminutowa zapowiedź najnowszego "Mad Maxa" zawiera chyba... najnudniejsze fragmenty tego niesamowitego obrazu. Czwarta część przygód wojownika szos wypełniona jest akcją od pierwszej do ostatniej minuty: to dwie godziny szaleństwa w czystej postaci. Na to nie można się przygotować. To trzeba po prostu zobaczyć!

Patrząc na magiczną przemianę zwyczajnej dyni w złotą karocę, myszy w konie, no i oczywiście na metamorfozę samego Kopciuszka w królową balu, trudno nie poczuć dziecięcego zachwytu. To zresztą także największy atut filmu Branagha - dzięki niemu znów wszyscy możemy poczuć się dziećmi. Prawdziwa magia kina.

Wzorcowy przykład dobrze skrojonej komedii romantycznej i z pewnością jeden z lepszych filmów w swojej kategorii spośród wyświetlanych na srebrnym ekranie w przeciągu ostatnich kilku lat.

Piękny portret stambulskich kotów, ich opiekunów i miasta, które jest domem dla nich wszystkich. Zdecydowanie najbardziej uroczy film tego roku. Pozycja obowiązkowa nie tylko dla kociarzy.

Infantylna i irytująca bajka dla dorosłych, na którą szkoda czasu i tak dobrych aktorów.

Dobry montaż, zdjęcia i aktorstwo to wciąż trochę za mało, gdy zawodzi technika opowiadania historii, a film się dłuży, nie dając widzom tego, co obiecał. Zmarnowany potencjał.

"Pieśń słonia" reklamowano jako film z Xavierem Dolanem, podczas gdy jest to w całości obraz Dolana, który z całym swoim bezczelnym urokiem ukradł film Charlesowi Binamé'owi, co nie wyszło, niestety, nikomu na dobre. "Pieśni słonia" bliżej do niezłego filmu telewizyjnego niż do przeboju kinowego.

Ma szansę spodobać się co wrażliwszemu z Was. Jeżeli nie, film wciąż warto obejrzeć też dla ról kobiecych: żadnej z trzech aktorek odgrywających ważniejsze role w historii, nie można niczego zarzucić.

Wzorcowy przykład dobrze skrojonej komedii romantycznej i z pewnością jeden z lepszych filmów w swojej kategorii spośród wyświetlanych na srebrnym ekranie w przeciągu ostatnich kilku lat.

Patrząc na magiczną przemianę zwyczajnej dyni w złotą karocę, myszy w konie, no i oczywiście na metamorfozę samego Kopciuszka w królową balu, trudno nie poczuć dziecięcego zachwytu. To zresztą także największy atut filmu Branagha - dzięki niemu znów wszyscy możemy poczuć się dziećmi. Prawdziwa magia kina.

Największym atutem "Queen of the desert" jest wspaniała Nicole Kidman roztaczająca na ekranie prawdziwie królewski blask.

Ma szansę spodobać się co wrażliwszemu z Was. Jeżeli nie, film wciąż warto obejrzeć też dla ról kobiecych: żadnej z trzech aktorek odgrywających ważniejsze role w historii, nie można niczego zarzucić.

82-letni Michael Caine dał u Sorrentino olśniewający popis swego talentu. Jednak nawet jego genialne aktorskie nie było w stanie podźwignąć na barkach całego filmu. W rezultacie otrzymujemy produkcję co najwyżej średnią, która wyraźnie aspirowała do czegoś znacznie, znacznie większego.