Krampus. Duch Świąt

Przyzwoite kino grozy, posiadające kilka mocnych scen nie na każdy żołądek, a przy tym nieźle zagrane i trzymające w napięciu.

Baśniowy horror komediowy, posępny i zabawny jednocześnie. Świąteczna rozrywka dla tych, którzy lepiej bawią się na "Gremlinach" niż "Listach do M.".

Pomimo swoich zalet "Krampus" ostatecznie rozczarowuje. Po dobrych pierwszych minutach, interesujących postaciach, z których nie każda powinna znaleźć się akurat w filmie pretendującym do miana horroru, oraz kilku ciekawych scenach, zostaje w widzu wyraźny niedosyt, ponieważ ani gromko się nie śmiał, ani bardzo się nie bał.

Nie jest filmem wybitnym ani nawet bardzo dobrym. Ma swoje wady, liczne uproszczenia, ale jednocześnie nie jest głupi. Michael Dougherty postawił na taką konwencję, która pozwala przymknąć oko na liczne nieprawdopodobieństwa, a jednocześnie docenić spójność przedstawionego świata.

Tego, co zobaczycie w "Krampusie" raczej długo nie zapomnicie: najnowsza produkcja od Michaela Dougherty'ego to w końcu horror komediowy, a ten przedziwny misz-masz gatunkowy rządzi się swoimi prawami.

W paru momentach przydałoby się co prawda trochę realnego poczucia zagrożenia, lecz "Krampus" i tak serwuje wyśmienitą zabawę nie tylko na święta.

Dziwaczny to film, chociaż wiem, że nie każdemu spodoba się to dziwadło. Mieszanka komedii z horrorem i Bożymi Narodzeniami jest bardzo rzadkim kolażem, chociaż zaprawieni fani horrorów nie znajdą tu zbyt wiele dla siebie. Jest parę ciekawych pomysłów, ale nie zawsze się to układa w spójną całość.