Carol

Jeśli jednak ktoś ma ochotę na wejście do świata zakazanej miłości w świetnie uchwyconym klimacie lat pięćdziesiątych, lub po prostu melodramat, w którym kluczową rolę grają gesty, nie słowa, może bez wahania sięgnąć po Carol.

Niezwykle intrygująca, wciągająca, pełna namiętności i gracji opowieść o miłości dwóch kobiet do siebie. Pełna emocji, napięcia oraz delikatności.

Nie przyciąga uwagi - brakuje czegoś w grze aktorskiej i kreacji bohaterek oprócz wzajemnego zachwytu nad sobą. Ma się niedosyt elementów, które by fascynowały i nie dawałyby oderwać wzroku od ekranu.

Gdyby w ich miejsce podstawić klasyczny układ - kobietę i mężczyznę, i zostawić całą resztę bez naruszenia, to okazałoby się, że mamy do czynienia z dość banalną opowiastką o zdradzie, którą moglibyśmy odnaleźć w pierwszym lepszym harlequinie albo na antenie kiepskiej telewizji w godzinach okołopołudniowych.

Cóż, miłość najsilniejsza jest wtedy, gdy nie próbujemy jej analizować.

Gatunkowa identyfikacja wydaje się jednak w przypadku filmu Haynesa nie tak istotna, jak mogłoby się wydawać. "Carol" jest bowiem dziełem tak nieszablonowym, nieprzypadkowo osadzonym w połowie poprzedniego stulecia i wystylizowanym wizualnie, że dodatkowe szufladki wydają się jałową próbą uschematyzowania jego wartości.

Skromny, choć wielce imponujący, reżysersko dojrzały i tematycznie opanowany. Ma to wszystko, co trzeba mieć w Hollywood, tylko po prostu trochę mniej.

Kino wysmakowane, delikatne i niewulgarne. Jednakże nie do końca oscarowe.

Uwodzi precyzyjnie skomponowanymi charakterami, jest mieszanką niewinnej kokieterii z groźnym żerowaniem na uczuciach drugiego człowieka.

Jeśli miałabym znaleźć jeden przymiotnik określający ten obraz, wybrałabym "nużący", bo ten opisuje go najlepiej.

Zmysłowe cudo. Filmowa uczta ze wspaniałymi kreacjami, które stworzyły Cate Blanchett i Rooney Mara.

Subtelna, zagrana na delikatnych tonach opowieść o rodzącej się fascynacji i emocjach. Przekonywująca, niezwykle zagrana i sfotografowana.

Jeden z ładniejszych filmów o miłości w ostatnich latach.

Świetny film, pełen subtelnie oddanych emocji, wygrywanych przez drobne wymowne gesty, czasem tylko kilka słów. To obraz pełen psychologicznej prawdy.

Kino poprawne z dwiema oskarowymi kreacjami aktorskimi.

Haynes z sukcesem powołuje się na klasyczny amerykański melodramat.

Ogląda się jak zagubione lub zatrzymane przez kodeks Haysa romansidło ze Złotej Ery Hollywood. Romansidło, które emanuje jak najbardziej prawdziwymi emocjami.

Reżyser chciał wiernie oddać klimat czasów, w których fabuła ma miejsce. Robi to bardzo subtelnie, budując obraz tamtych lat na szczegółach.

Hipnotyzujące nieruchome kadry, kostiumy oraz scenografia są tu równie ważne, co aktorzy.

Przełamujący konwenanse, ale w sumie banalny melodramat w postaci romansu młodej dziewczyny z dojrzałą kobietą. Trzeba jednak przyznać, że podany ze smakiem i wyczuciem oraz aktorsko świetny.

Chyba właśnie w tym kryje się największa siła filmu Haynesa: jego zakończenie nie stanowi klasycznego happy endu. Zawiera się w nim coś więcej - daje ono nadzieję na nowe rozdanie w relacji Therese i Carol.

Opatrzony cudownymi zdjęciami i genialną grą Blanchett i Mary, wyrasta na jeden z najlepszych filmów mijającego roku.

Mistrzowska gra aktorska, atmosfera Nowego Jorku lat 50. i dobrze dobrana muzyka tworzą melancholijną, lecz unikającą sentymentalizmu całość.

Choć ma w sobie ogromny potencjał na coś więcej, jest filmem jedynie dobrym i porządnie zrobionym. Choć wizualnie jest ładny, ciepły i oddziałujący na zmysły, sama fabuła nie pozostawia po sobie większych emocji w odbiorcy i nie ma na tyle siły, bo pozostać w jego pamięci na dłużej.

Wszystko tu lśni, wygląda elegancko i powabnie, jest czarodziejskie i brutalnie niedoskonałe, ale ewidentnie brakuje tu życia i autentycznej pasji.

Równie piękny i subtelny jak sama miłość, bo też właśnie o niej jest tak naprawdę ta produkcja.

Być może zabrzmi to śmiesznie, ale wśród oscarowych filmów 2015 roku "Carol" najbliżej jest do "Mad Maxa". W obydwu przypadkach dość prostacka fabuła została przykryta najwyższej klasy wykonaniem.

Po dwukrotnym obejrzeniu filmu z przykrością muszę stwierdzić, że jestem rozczarowana. O ile pochwalić mogę aktorstwo Blanchett, o tyle w każdym innym aspekcie, film jest po prostu mdły i nudny.

Jest dla mnie czymś w rodzaju "zmarnowanego potencjału", gdzie nie do końca wiadomo, co nawaliło. Niby wszystko jest na swoim miejscu, ale zwyczajnie nie iskrzy i nie działa.

Urzeka subtelnością, czaruje pieczołowicie odwzorowanym klimatem lat 50. ubiegłego wieku, przykuwa dyskretną grą aktorską. To zarówno poruszająca historia o bolesnym odkrywaniu własnej tożsamości, jak i wnikliwy portret społeczeństwa zamykającego oczy przed niezrozumiałym, tym, co odstaje od ogólnie przyjętych norm.

Oglądając ten film czuje się prawdziwą, fascynującą, początkowo tajemniczą, a później wyjątkowo wyrazistą więź jaka łączy bohaterki. Akty miłości ukazane są bez przesady, a z subtelnością, delikatnością i ostrożnością.

Miłosna opowieść, którą przeżywa się przez kilka dni, jak wyjątkowy sen, w którym nasz mózg przypomina nam jakąś szkolną miłość.

Świetnie oddaje kłamliwą, egzaltowaną atmosferę powojennej Ameryki.

Zasługuje na każdą nagrodę.

Obraz jest tu organicznie zespolony z narracją.

Jedynie co w tym filmie mogło mnie urzec to klimat lat 50. w nowojorskiej przestrzeni.

Cudownie pieści wszystkie zmysły, ale cała historia jedynie delikatnie zahacza o większy problem i głębsze emocje. Ślizga się po powierzchni i nie ma odwagi, by obrać zdecydowany kierunek.

Widzimy ogrom pracy, dopracowanie szczegółów, piękne zdjęcia i kostiumy, ale jednak całość nie ma duszy, naprawdę wieje chłodem ta pusta emocjonalnie skorupa.

Precyzja zdjęć, muzyki, kostiumu i scenografii. Fetysz dla lubiących piękne, dopracowane obrazy, w których każdy element opisuje świat przedstawiony.

Fascynująco niedzisiejszy, z epoki, kiedy wyznania pisało się piórem, a zarazem jakże współczesny w przesłaniu i opisie problemów, z którymi zmaga się uczucie postrzegane przez ogół jako niedopuszczalne.

Miejscami trąci pretensjonalnością. Może byłoby trochę lepiej, gdyby Cate Blanchett nie grała z nadmierną teatralnością zainspirowaną dobrą wersją Cruelli de Mon, a Ronney Mara wyrażała nieco więcej emocji.