Carol

Mistrzostwo sztuki filmowej: gry aktorskiej, budowania kadrów, scen i prowadzenia widzów przez całą historię.

Miłosna opowieść, którą przeżywa się przez kilka dni, jak wyjątkowy sen, w którym nasz mózg przypomina nam jakąś szkolną miłość.

Hipnotyzujące nieruchome kadry, kostiumy oraz scenografia są tu równie ważne, co aktorzy.

Równie piękny i subtelny jak sama miłość, bo też właśnie o niej jest tak naprawdę ta produkcja.

Niezwykle intrygująca, wciągająca, pełna namiętności i gracji opowieść o miłości dwóch kobiet do siebie. Pełna emocji, napięcia oraz delikatności.

Opatrzony cudownymi zdjęciami i genialną grą Blanchett i Mary, wyrasta na jeden z najlepszych filmów mijającego roku.

Jest dużym osiągnięciem artystycznym, z bardzo dobrą muzyką i świetnymi zdjęciami, które nadają mu klimat trochę jak z kina noir, a trochę jak ze snu. Podobnie jak tytułowa bohaterka ma niewątpliwą klasę.

Skromny, choć wielce imponujący, reżysersko dojrzały i tematycznie opanowany. Ma to wszystko, co trzeba mieć w Hollywood, tylko po prostu trochę mniej.

Fascynująco niedzisiejszy, z epoki, kiedy wyznania pisało się piórem, a zarazem jakże współczesny w przesłaniu i opisie problemów, z którymi zmaga się uczucie postrzegane przez ogół jako niedopuszczalne.

Świetnie oddaje kłamliwą, egzaltowaną atmosferę powojennej Ameryki.

Ogląda się jak odnaleziony po latach melodramat wyprzedzający obyczajowo swoją epokę, przez co odesłany na półkę na mocy Kodeksu Haysa.

Carol i Therese to cudowne, kunsztownie napisane postaci, zaś Haynes wykorzystuje każdą scenę, każde słowo, gest i grymas, by powiedzieć o nich coś więcej. Mówi poprzez kostiumy, scenografię, opowiada kadrami przywodzącymi na myśl obrazy Edwarda Hoppera oraz klasycznie "hollywoodzką", zamaszystą partyturą Cartera Burwella.

Haynes z sukcesem powołuje się na klasyczny amerykański melodramat.

Największy udział w sukcesie Carol ma reżyser. Naprawdę trzeba być wielkim twórcą, by budzące się uczucie pokazać tak delikatnie i z taką gracją.

Zasługuje na każdą nagrodę.

Precyzja zdjęć, muzyki, kostiumu i scenografii. Fetysz dla lubiących piękne, dopracowane obrazy, w których każdy element opisuje świat przedstawiony.

Zmysłowe cudo. Filmowa uczta ze wspaniałymi kreacjami, które stworzyły Cate Blanchett i Rooney Mara.

Jeśli jednak ktoś ma ochotę na wejście do świata zakazanej miłości w świetnie uchwyconym klimacie lat pięćdziesiątych, lub po prostu melodramat, w którym kluczową rolę grają gesty, nie słowa, może bez wahania sięgnąć po Carol.

Gatunkowa identyfikacja wydaje się jednak w przypadku filmu Haynesa nie tak istotna, jak mogłoby się wydawać. "Carol" jest bowiem dziełem tak nieszablonowym, nieprzypadkowo osadzonym w połowie poprzedniego stulecia i wystylizowanym wizualnie, że dodatkowe szufladki wydają się jałową próbą uschematyzowania jego wartości.

Kino wysmakowane, delikatne i niewulgarne. Jednakże nie do końca oscarowe.

Oglądając ten film czuje się prawdziwą, fascynującą, początkowo tajemniczą, a później wyjątkowo wyrazistą więź jaka łączy bohaterki. Akty miłości ukazane są bez przesady, a z subtelnością, delikatnością i ostrożnością.

Przełamujący konwenanse, ale w sumie banalny melodramat w postaci romansu młodej dziewczyny z dojrzałą kobietą. Trzeba jednak przyznać, że podany ze smakiem i wyczuciem oraz aktorsko świetny.

Jeden z ładniejszych filmów o miłości w ostatnich latach.

Subtelna, zagrana na delikatnych tonach opowieść o rodzącej się fascynacji i emocjach. Przekonywująca, niezwykle zagrana i sfotografowana.

Cudownie opowiedziany i rewelacyjnie zagrany, zwłaszcza przez Rooney Marę, melodramat, który jednak serca nie porywa.

Z pewnością nie jest to film roku, warto jednak zapoznać się z nim ze względu na operatorską wirtuozerię Eda Lachmana i ogólnie uroczą atmosferę seansu.

Kino poprawne z dwiema oskarowymi kreacjami aktorskimi.

Choć ma w sobie ogromny potencjał na coś więcej, jest filmem jedynie dobrym i porządnie zrobionym. Choć wizualnie jest ładny, ciepły i oddziałujący na zmysły, sama fabuła nie pozostawia po sobie większych emocji w odbiorcy i nie ma na tyle siły, bo pozostać w jego pamięci na dłużej.

Poza niewątpliwą wartością emocjonalną i socjologiczną, warto zobaczyć choćby przez wzgląd na perfekcyjną stronę wizualną.

W drugiej godzinie film zdecydowanie traci tempo, ale wspaniały klimat, wyśmienity główny temat muzyczny Cartera Burwella oraz znakomite aktorstwo wynagradzają usterki.

Być może zabrzmi to śmiesznie, ale wśród oscarowych filmów 2015 roku "Carol" najbliżej jest do "Mad Maxa". W obydwu przypadkach dość prostacka fabuła została przykryta najwyższej klasy wykonaniem.

Choć jest obrazem ładnym i bardzo dobrze zagranym, to całościowo prezentuje się dość przeciętnie.

Jest dla mnie czymś w rodzaju "zmarnowanego potencjału", gdzie nie do końca wiadomo, co nawaliło. Niby wszystko jest na swoim miejscu, ale zwyczajnie nie iskrzy i nie działa.

Wszystko tu lśni, wygląda elegancko i powabnie, jest czarodziejskie i brutalnie niedoskonałe, ale ewidentnie brakuje tu życia i autentycznej pasji.

To co najbardziej urzeka to klimat lat pięćdziesiątych i muzyka. Względnie powierzchownie została potraktowana fabuła, która jest przewidywalna, ale potrafiąca zaciekawić.

Cudownie pieści wszystkie zmysły, ale cała historia jedynie delikatnie zahacza o większy problem i głębsze emocje. Ślizga się po powierzchni i nie ma odwagi, by obrać zdecydowany kierunek.

Na pierwszy rzut oka to finezyjna opowieść o wielkiej miłości, ale wraz z każdą kolejną minutą seansu nie można oprzeć się wrażeniu, że to jedynie fasada. Za tym wszystkim kryje się chłodna kalkulacja i analiza, mająca zapewnić szereg prestiżowych nagród, co jednak chyba nie do końca się udało, gdyż te ruchy okazały się zbyt przejrzyste. Co nie zmienia faktu, że "Carol" to świetnie zagrana i oszałamiająco wyglądająca historia.

Twórcom filmu niewątpliwie należą się ukłony za umiar i delikatność, co przy filmach dotykających takich problemów jest niezwykle istotne.

Nie przyciąga uwagi - brakuje czegoś w grze aktorskiej i kreacji bohaterek oprócz wzajemnego zachwytu nad sobą. Ma się niedosyt elementów, które by fascynowały i nie dawałyby oderwać wzroku od ekranu.

Do bólu przewidywalny i przede wszystkim nudny romans lesbijski.

Rozgotowane kino, któremu się niby coś chce, ale woli postawić na ograne triki wyniosłej i posągowej Cate Blanchett i wycofanej, zaczarowanej Rooney Mary.

Reżyser chciał wiernie oddać klimat czasów, w których fabuła ma miejsce. Robi to bardzo subtelnie, budując obraz tamtych lat na szczegółach.

Gdyby w ich miejsce podstawić klasyczny układ - kobietę i mężczyznę, i zostawić całą resztę bez naruszenia, to okazałoby się, że mamy do czynienia z dość banalną opowiastką o zdradzie, którą moglibyśmy odnaleźć w pierwszym lepszym harlequinie albo na antenie kiepskiej telewizji w godzinach okołopołudniowych.

Cóż, miłość najsilniejsza jest wtedy, gdy nie próbujemy jej analizować.

Dramat na ważny temat, po którym w pamięci zostaną nam tylko twarze głównych bohaterek.

Jest dopieszczoną w każdym szczególe wizualną ucztą.

Urzeka subtelnością, czaruje pieczołowicie odwzorowanym klimatem lat 50. ubiegłego wieku, przykuwa dyskretną grą aktorską. To zarówno poruszająca historia o bolesnym odkrywaniu własnej tożsamości, jak i wnikliwy portret społeczeństwa zamykającego oczy przed niezrozumiałym, tym, co odstaje od ogólnie przyjętych norm.

Niezapomniana muzyka Cartera Burwella i kostiumy Sandy Powell przenoszą nas w świat zmysłowych spojrzeń w oparach dymu, czułych dotyków i uczuć silniejszych niż ludzkie uprzedzenia.

Uwodzi precyzyjnie skomponowanymi charakterami, jest mieszanką niewinnej kokieterii z groźnym żerowaniem na uczuciach drugiego człowieka.

Po dwukrotnym obejrzeniu filmu z przykrością muszę stwierdzić, że jestem rozczarowana. O ile pochwalić mogę aktorstwo Blanchett, o tyle w każdym innym aspekcie, film jest po prostu mdły i nudny.