Michalina Reda

Nieciekawy i tak naprawdę niepotrzebny. Jeszcze na etapie produkcji mówiono o jego feministycznej sile, co mogło zwiastować jakiś powiew świeżości, ale niestety, całość po prostu nie spełnia oczekiwań.

Na pewno nie jest filmem dla wszystkich. To skromna produkcja, która opowiada o trudnych emocjach i która absolutnie nigdzie się nie spieszy - z miejsca możecie przygotować się na powolną akcję bez żadnych w zasadzie rozbłysków. Ma to jednak swój urok, który dostrzegalny jest zwłaszcza z perspektywy finału i oceny drogi, jaką w ciągu tych niecałych dwóch godzin seansu przebył główny bohater.

Wartościowa propozycja dla widzów w każdym wieku. Poza uroczą i pełną ciepła historią o przyjaźni i miłości, mamy tu także mądry uniwersalny przekaz, który prowokuje do myślenia. Całość podano w bardzo przystępnej, pełnej kolorów formie, w której ważną rolę pełni także ścieżka dźwiękowa.

Trudno mi ocenić, czym Jego ostatnie życzenie tak naprawdę miało być. Ani to thriller, dramat czy sensacja, ani tym bardziej film polityczny z konspiracją czy niebezpieczeństwem w tle. Miks i nagromadzenie różnych wątków sprawia, że całość zwyczajnie ciągnie się jak flaki z olejem - pierwsze uczucie senności przychodzi jeszcze przed połową seansu, a dalej jest już tylko walka z zamykającymi się oczami.

Wartościowa propozycja wśród filmów z ostatnich miesięcy, jednak moim zdaniem trochę zbyt skromna. Film nie nadaje się na absolutnie każdy moment i do zapoznania się z nim zdecydowanie potrzeba odpowiedniej atmosfery.

Taika Waititi stworzył film doskonale przemyślany, taki, który nie stara się podążać utartymi szlakami, a raczej wyznaczać zupełnie nowe ścieżki.

Pełen uroczej i pokrzepiającej serca nostalgii film o tym, jak ważne jest niezatracenie siebie w nieustannie zmieniającym się świecie. To mały, acz dopięty na ostatni guzik spektakl o ludziach, który prowadzą nieustanną grę pozorów, dobierając kolejne maski w zależności od sytuacji.

Przepięknie zrealizowane kino, które ogląda się z czystą przyjemnością. Główną robotę robi tu płaszczyzna techniczna - gdyby nie przepych wizualny, historia mogłaby wydawać się nudna i nie porywająca, jednak w takiej formie jest dosłownie niczym bajka.

Świetna propozycja na wieczór z dreszczykiem. Choć film jest prosty, ma w sobie siłę, by przestraszyć - a już na pewno zaniepokoić - widza.

Naprawdę dobra polska produkcja, która - co najważniejsze - rzeczywiście bawi. Interakcje między bohaterami są niewymuszone i szczere, dzięki czemu wydają się oni namacalni i jeszcze bardziej przekonujący.

Według mnie to film na raz - a może i na pół raza. Wystarczy dosłownie kilkanaście minut, by potraktować tytuł tej produkcji jak rozkaz.

Szczerze - nie mam pojęcia jaki jest powód powstania filmu Przykładny obywatel. Produkcja nie proponuje zupełnie nic świeżego i stanowi niemalże odbicie swojego poprzednika.

Trudno mi ocenić, czym Jego ostatnie życzenie tak naprawdę miało być. Ani to thriller, dramat czy sensacja, ani tym bardziej film polityczny z konspiracją czy niebezpieczeństwem w tle. Miks i nagromadzenie różnych wątków sprawia, że całość zwyczajnie ciągnie się jak flaki z olejem - pierwsze uczucie senności przychodzi jeszcze przed połową seansu, a dalej jest już tylko walka z zamykającymi się oczami.

Choć niezwykła historia Erica Liddella zdecydowanie ma potencjał na ekranizację, ten konkretny film niestety okazuje się niezwykle słaby.

Niestraszny horror, który niezwykle się dłuży, choć trwa zaledwie półtorej godziny. Momentów grozy jest tu jak na lekarstwo, a gdy już się pojawiają, to i tak wiemy co wydarzy się dalej. Zero klimatu, zero napięcia - fabuła toczy się, toczy i toczy bez większych wzlotów, aż do przeciętnego finału.

Być może znajdą się jacyś miłośnicy swobody twórczej i abstrakcji, którzy kupią ten imponujący wizualnie produkt, ale ja nie zaliczam się do tego grona. Plusy za sam ciekawy pomysł, grę dwójki głównych aktorów i dobrze zrealizowane efekty specjalne. Minusy - brak wciągającej historii, monotonia i tak naprawdę zero jakichkolwiek emocji.

Prawdopodobnie trzeba być Czechem, by poprawnie odebrać ukryte w kadrach przesłanki i komunikaty - z mojej osobistej perspektywy Zagubieni to średni i odrobinę przydługi film, który nie wzbudza większych emocji.

Jeśli nie jesteś przeciwnikiem brytyjskiego humoru i lubisz od czasu do czasu pośmiać się z prostego slapsticku - włącz, nie pożałujesz.

Podobnego kina jest naprawdę dużo, jeśli jednak szukacie czegoś, przy czym można parę razy podskoczyć na krześle, gdy na pierwszym planie pojawi się kolejna przerażająca gęba, uwzględnijcie ten tytuł wśród innych branych pod uwagę.

Świetna propozycja na wieczór z dreszczykiem. Choć film jest prosty, ma w sobie siłę, by przestraszyć - a już na pewno zaniepokoić - widza.