Michalina Reda

Ciekawa odskocznia od amerykańskiego kina animowanego i jednocześnie dobra propozycja na seans z najmłodszymi. Można dopatrzeć się tu podobieństw do "Mulan", bo rzeczywiście opowieść bazuje na analogicznym schemacie.

Przyjemna, wdzięczna animacja familijna na wolny wieczór, która może okazać się dobrą propozycją dla całej rodziny. Przekaz animacji jest bardzo uniwersalny i przystępny. Można wynieść z niej dużo pozytywnego nastawienia, co dodaje opowieści uroku.

To trochę wymęczony i nienaturalny film. Historia szkolnego wyrzutka, który zmaga się z konsekwencjami samobójstwa kolegi, mogła być opowiedziana znacznie lepiej, bo temat rzeczywiście wydaje się ważny, wart opowiedzenia. Film Chbosky'ego to jednak cukierkowy, do bólu przewidywalny gniotek bez głębi, bez planu i duszy - zupełnie tak, jakby twórcom wydawało się, że ta historia obroni się sama, tylko dzięki temu, że była swego czasu kasowym przedstawieniem teatralnym.

To produkcja poprawna, która może umilić wieczór, jeżeli akurat szukacie czegoś na odreagowanie. Głowa nie musi przy tym zanadto pracować, a oczy mają na co patrzeć - na ekranie dużo się dzieje, napięcie jest umiejętnie podtrzymywane, a gra aktorska zadowala. Oczywiście, do ciągów przyczynowo-skutkowych czy logiki w działaniach bohaterów można mieć pewne zarzuty, ale ostatecznie film moim zdaniem się broni.

O filmie "Epoka lodowcowa: Przygody dzikiego Bucka" powiedzieć można tyle, że został stworzony na szybko, bez większej potrzeby i celu. Historia nie wzbudza żadnych emocji, dłuży się, nudzi - trudno to wszystko traktować na poważnie. Smutne jest również zauważalne obniżenie jakości animacji - zarówno świat, jak i bohaterowie są jakoś nienaturalnie uproszczeni.

Taika Waititi stworzył film doskonale przemyślany, taki, który nie stara się podążać utartymi szlakami, a raczej wyznaczać zupełnie nowe ścieżki.

Pełen uroczej i pokrzepiającej serca nostalgii film o tym, jak ważne jest niezatracenie siebie w nieustannie zmieniającym się świecie. To mały, acz dopięty na ostatni guzik spektakl o ludziach, który prowadzą nieustanną grę pozorów, dobierając kolejne maski w zależności od sytuacji.

Melancholijna, słodko-gorzka historia o poszukiwaniu siebie w dziwnym świecie i jednocześnie smutny dowód na to, że nie trzeba przemocy by zafundować komuś traumę na resztę życia. Przekaz filmu jest bardzo mocny, a wiele scen dosłownie łamie serce, nawet mimo tego, że są bardzo oszczędne w środkach.

Przepięknie zrealizowane kino, które ogląda się z czystą przyjemnością. Główną robotę robi tu płaszczyzna techniczna - gdyby nie przepych wizualny, historia mogłaby wydawać się nudna i nie porywająca, jednak w takiej formie jest dosłownie niczym bajka.

Świetna propozycja na wieczór z dreszczykiem. Choć film jest prosty, ma w sobie siłę, by przestraszyć - a już na pewno zaniepokoić - widza.

Według mnie to film na raz - a może i na pół raza. Wystarczy dosłownie kilkanaście minut, by potraktować tytuł tej produkcji jak rozkaz.

Szczerze - nie mam pojęcia jaki jest powód powstania filmu Przykładny obywatel. Produkcja nie proponuje zupełnie nic świeżego i stanowi niemalże odbicie swojego poprzednika.

Nudny, źle rozpisany, zwyczajnie nijaki film, który rozkręca się dopiero w ¾ długości, ale wciąż nie na tyle, by odrobić początkowe straty. Opowieść poprowadzona jest byle jak - początkowe dłużyzny niczym nie zostają nam zrekompensowane i ani się obejrzymy, a już zastaje nas finał. Jak na kryminał czy thriller wypada po prostu bardzo źle - i nie ratuje jej ani obsada, ani gra aktorska.

Trudno mi ocenić, czym Jego ostatnie życzenie tak naprawdę miało być. Ani to thriller, dramat czy sensacja, ani tym bardziej film polityczny z konspiracją czy niebezpieczeństwem w tle. Miks i nagromadzenie różnych wątków sprawia, że całość zwyczajnie ciągnie się jak flaki z olejem - pierwsze uczucie senności przychodzi jeszcze przed połową seansu, a dalej jest już tylko walka z zamykającymi się oczami.

Choć niezwykła historia Erica Liddella zdecydowanie ma potencjał na ekranizację, ten konkretny film niestety okazuje się niezwykle słaby.

Prawdopodobnie trzeba być Czechem, by poprawnie odebrać ukryte w kadrach przesłanki i komunikaty - z mojej osobistej perspektywy Zagubieni to średni i odrobinę przydługi film, który nie wzbudza większych emocji.

Być może znajdą się jacyś miłośnicy swobody twórczej i abstrakcji, którzy kupią ten imponujący wizualnie produkt, ale ja nie zaliczam się do tego grona. Plusy za sam ciekawy pomysł, grę dwójki głównych aktorów i dobrze zrealizowane efekty specjalne. Minusy - brak wciągającej historii, monotonia i tak naprawdę zero jakichkolwiek emocji.

Jest niewypałem. Choć realizacyjnie i aktorsko jest naprawdę dobrze, scenariusz i samo rozpisanie postaci jest po prostu bardzo kiepskie. Seans trudny do przemęczenia, od połowy wręcz nużący. Za główną rolę, montaż i nieoczywiste zakończenie - naciągane 5/10.

Jeśli nie jesteś przeciwnikiem brytyjskiego humoru i lubisz od czasu do czasu pośmiać się z prostego slapsticku - włącz, nie pożałujesz.

Wartościowa propozycja dla widzów w każdym wieku. Poza uroczą i pełną ciepła historią o przyjaźni i miłości, mamy tu także mądry uniwersalny przekaz, który prowokuje do myślenia. Całość podano w bardzo przystępnej, pełnej kolorów formie, w której ważną rolę pełni także ścieżka dźwiękowa.